Ik kocht vandaag (onder voorbehoud) een huis. Helemaal alleen. Voor mij en de jongens, die straks parttime bij mij wonen. Ik ben verdrietig en blij tegelijk. Want het is niet het leven wat je voor je ziet wanneer je een relatie begint en kinderen krijgt. Je verwacht een toekomst van happily ever after, en niet dat je er alleen voor komt te staan. 

We gaan uit elkaar. Voor ons is het natuurlijk niet echt meer een verrassing, maar voor onze omgeving wel. We hebben de tijd genomen met de start van de verwerking. Want ondanks dat ik de knoop uiteindelijk heb doorgehakt, betekent het niet dat het me niets doet. Zo’n beslissing gaat je niet in de koude kleren zitten.

Het gaat allemaal megasnel. Onze boerderij was binnen een week verkocht met voldoende overwaarde om allebei een huis ervoor terug te kopen, en binnen drie weken vonden we allebei een andere plek. Het betekent dat we binnen anderhalve maand geïnstalleerd moeten zijn op onze nieuwe verblijfplaatsen, maar dat gaat ons lukken.

Samen voor de jongens

Begin september krijg ik waarschijnlijk de sleutel. Het voelt heel raar. Dubbel. Maar ook wel goed. Nieuwe start, dus nieuwe ronden, nieuwe kansen. En de jongens komen terug in hun oude omgeving (Culemborg) en daar hebben ze ook wel zin in. De oudste gaat naar groep 3 en heeft daar wat bekende gezichten uit groep 1. De jongste start in groep 2, bij de juf die de oudste ook had en waar hij regelmatig het klaslokaal op stelten heeft gezet.

Ik kan dit. Ik ga dit doen. In mijn eentje, en met vier dagen per week de jongens erbij. We maken van dit huis ons nieuwe thuis.