Zindelijkheid-offensief: de volledige overgave (deel 2)

“Hoe gaat het met de zindelijkheid van jullie oudste?” Hm. Dat is niet de leukste vraag momenteel. Want het antwoord is standaard: “Niet.” We hebben het dus niet voor elkaar gekregen. Meneer draagt nog steeds een luier, en gaat over drie weken wennen op de basisschool. Hij is inmiddels bijna vier. Jaloers kijk ik naar alle kinderen die uitgebreid op het potje gaan zitten en triomfantelijk verhaal komen halen wanneer het is gelukt.

In januari hebben we ons offensief ingezet. Werkelijk alles hebben we geprobeerd.  ALLES. Boekjes lezen. Op het potje zetten. Stickerkaart met cadeautjes. Cadeautjes in het zicht leggen. Smeken (okee, soms een beetje dreigen). Omkopen. Met rust laten. Zonder luier laten lopen. Coole onderbroeken kopen. Zelfs van die oefenbroekjes. Als het warm was, in zijn blote gat laten lopen. Zelf een potje laten uitzoeken. Het potje uit het boekje “Huppel op het Potje” (lees, een groen potje) aanschaffen en net als bij Huppel op het gras zetten. De hemel in prijzen als het de opvang een keer gelukt was. “Geeft niet,” zeggen, als het mis ging.  Verwijzen naar zijn beste vriendjes. “Kijk, M en T doen het ook!” Vond ie niet boeiend.

De volledige overgave

Het resultaat was bedroevend en leidde tot een staakt-het-vuren. Of eigenlijk leidde het tot volledige overgave. Want hij wil niet en raakte op een gegeven moment zelfs helemaal in paniek. En aangezien meneer ietwat faalangstig (understatement van het millennium) is aangelegd, ging hij het ook uit zichzelf niet doen. Hadden we achteraf toch beter anders aan kunnen pakken.

Ik kan me nog herinneren dat ik uit wanhoop contact opnam met het consultatiebureau. Dat was afgelopen april. De hulpvaardige verpleegkundige somde een riedel trucjes op om het voor elkaar te krijgen. Ken je die reclame van Marktplaats nog? Met dat “heb ik al, heb ik al, heb ik al, aha!” Nou, dat aha momentje, daar wacht ik nog steeds op. In ieder geval maakte ze een afspraak voor halverwege juli met de opbeurende woorden: “Je zal zien, hij doet het ineens vanzelf.”

Jaha, dacht ik, maar ik ken mijn pappenheimers. No fokking way dat ie het gaat doen. En toen besloten we om het maar helemaal te negeren en het geheel links te laten liggen. Het er niet meer over te hebben (want wie weet, het was het enige wat we nog niet geprobeerd hadden). Maar helaas. Hij vond dat eigenlijk wel bes.tr

Afspraak over zindelijkheid… of niet?

Van tevoren had ik best wel zin in het gesprek op het consultatiebureau. Wellicht konden ze ons wat wijzer maken. Echt advies geven (HAHAHA). Maar er gebeurden 2 dingen:

• Meneer flikkerde twee dagen voor de afspraak van een fiets en ramde twee tanden uit zijn mond;
• Onze supervetcoole kinderarts was vervangen door een oud takkewijf.

Resultaat was dat zij het meer wilde hebben over de tanden, het vaste riedeltje blokjes bouwen, ouderwetse plaatjes kijken en de vaccinatie. Slechts héél even hadden we het over de zindelijkheid. Of we afspraken hadden gemaakt met de basisschool. Ja, we hadden het al besproken. Redelijk gedesillusioneerd (en giftig omdat de tanden er wat mij betreft op dat moment echt uit gingen), gingen we weer naar buiten.

Wennen op de nieuwe school

29 augustus gaat hij voor het eerst wennen op zijn nieuwe school. Vanaf 22 september gaat onze oudste echt naar school. De normale policy van scholen is dat ze plasluiers wel kunnen vervangen maar poepluiers in de regel niet, want daarvoor moeten ze de klas uit (en je wil 20 schuimbekkende kleuters natuurlijk niet te lang alleen laten. Snap ik). Gelukkig toonden de directrices zich begripvol toen wij ook uitlegden dat wij geen groot netwerk in de buurt hebben en beiden ruim een halfuur verderop werken. Dus we bespreken het binnenkort op school met de nieuwe juffen.

De eerste drie weken dat Monster!1 naar school gaat, ben ik gewoon thuis. Een eventuele poepbroek kan ik zelf dan wel opvangen. Overigens denk ik dat, als dit twee keer gebeurd is en monsieur twee keer een gigantisch drama maakt van het feit dat moeders weer vertrekt, ook de juffen wel inzien dat dit misschien niet zo handig is. En stiekem hoop ik dat óf de juffen, óf de sociale druk hem teveel wordt zodat hij toch gebruik gaat maken van die superschattige toiletkettingen om naar de wc te mogen.

Maar diep van binnen geloof ik er werkelijk geen jota van, dat dat op zeer korte termijn gaat gebeuren. En ik ga er ook geen druk meer op leggen. Ik doe hem alle handreikingen die ik kan, maar hij moet het uiteindelijk zelf gaan doen. Was ik er in januari nog van overtuigd dat ik hem een zetje kon geven en die strijd aan kon gaan, ik heb een harde les geleerd.

Het komt vanzelf, ooit

Gelukkig kreeg ik eerder al een hart onder de riem van een Facebook-vriendin. Zij had ook een zoon die pas met ruim 4 zindelijk was. Zo eentje die ineens zijn luier af gooide en verkondigde dat hij naar de wc ging. “Komt vanzelf,” zei ze. Wat een verademing om dat te horen. Dus daar hou ik me aan vast. Aan de gedachte dat hij, als hij straks 12 is, vást zindelijk is.

En zo niet, mag ie zelf zijn luiers gaan wisselen. Kijken hoe lang hij het dan nog leuk vindt.