Naar aanleiding van de goede voornemens die ik vorige week voor Monster!1 opschreef, besloten vriendlief en ik de koe maar meteen eens bij de hoorns te vatten. Want, zoals ik een aantal maanden geleden las, zijn steeds minder kleuters zindelijk op het moment dat ze naar de kleuterschool moeten en daarvan worden de kleuterjuffen niet zo blij.
En aangezien we nu een aantal scholen hebben uitgezocht (en niet al meteen de kleuterjuf van onze bloedjes tegen ons in het harnas willen jagen ;)), wordt het de hoogste tijd voor het zindelijkheidsoffensief. We can do this the easy way, or the hard way. We hebben namelijk nog maar een kleine negen maanden te gaan. The hard way, it is.
Want Monster!1 weigert pertinent het potje of de wc. Niet dat hij het niet kan (denken wij, want vaak is hij in de nachten droog), maar het wordt inmiddels gewoon een machtsstrijd. Iedere ouder weet dat je die beter niet kan aan gaan, maar wij gaan het toch proberen.
Proberen te overtuigen
Het is niet zo dat we het niet geprobeerd hebben, het afgelopen jaar. Het potje staat al geruime tijd klaar en regelmatig zetten we het in de kamer. We hebben gesmeekt of hij alsjeblieft wilde gaan zitten. Na lang overtuigen deed hij dat dan, maar zodra we het idee opperde dat hij zijn broek kon laten zakken, was hij ook even snel weer verdwenen.
We hebben het goede voorbeeld gegeven. De deur naar het toilet is bijna nooit dicht en hij kwam vaak kijken. Hij kon zien wat we deden, mocht een papiertje erin gooien, zelf doortrekken (want dat is toch het allerleukst), maar zelf? Nope. “Niet C!” Zelfs niet toen hij mocht kiezen tussen de twee (!) zitverkleiners die we in huis hebben.
We hebben een boek genaamd “Potje!” van Mylo Freeman gekocht, waarin alleen de allerliefste billetjes op het potje mogen zitten (en alle dieren van de jungle hebben die niet). Het kindje wat uiteindelijk gaat zitten hebben we Daniël genoemd. Vond ie prachtig. Maar het is toch een andere Daniël dan hij, dus nee.
Omkopen met cadeaus
We hebben redevoeringen afgestoken waar zelfs de beste strafpleiter een puntje aan kan zuigen. Helaas zijn peuters daarvan niet zo onder de indruk. Zelfs het gegeven dat zijn beste vriendje op de kinderopvang wel op de wc gaat plassen, overtuigde hem niet. Hij heeft het nu enkel in zijn mantra opgenomen: “Micha wel C, ikke niet.”
We hebben hem schaamteloos proberen om te kopen. “Als jij op het potje plast, krijg je een cadeautje.” Niet helemaal pedagogisch verantwoord wellicht, maar ouders in het nauw maken rare sprongen. Het draaide er op uit dat hij wederom prima in zijn luier op het potje gaat zitten, en dan vraagt om een cadeautje. Dat werd ‘m niet, uiteraard, maar het leverde in eerste instantie wel een paar flinke driftbuien op.
Consultatiebureau
Op het consultatiebureau werden we niet veel wijzer. “Sommige kindjes doen er langer over.” Joh. Daar waren we al achter. “Gewoon blijven aanbieden.” We doen niet anders. De verpleegkundige gaf een tip waar we iets meer mee konden: “Misschien voelt hij niet dat hij plast. Misschien een onderbroek aantrekken onder zijn luier? Of helemaal geen luier en alleen een onderbroek?” Dat maar eens proberen dan.
Vandaag was het zover. Ik heb me lopen uitsloven op een plaskaart, waarbij ik in het eerste en daarna elke vierde een cadeautje heb getekend. De eerste hebben we hem immers al toegezegd, en wellicht motiveert het hem zo ook om het niet bij die eerste keer te laten. De driftbui die we krijgen wanneer hij bij de tweede keer alleen maar een sticker mag plakken, hebben we al ingecalculeerd.
De kamer werd flink opgestookt en meneer werd zonder luier en broek, maar mét onderbroek, bij het potje neergezet. Tot mijn verbazing wilde hij best wel even zitten, maar helaas, hij hoefde niet te plassen. We peperde hem in dat als hij moest plassen, dat aan papa of mama moest zeggen. Elk kwartier heb ik hem gevraagd of hij even wilde zitten, maar hij wilde niet. Ook de vloer en de bank bleven droog.
Geplast… maar niet in het potje
Het avondeten kwam en ging. Eén keer ging mijn hart sneller kloppen toen hij op het potje wilde zitten, maar helaas, weer niks. Dan maar de overwinning claimen dat hij in ieder geval weer even op dat kreng gezeten heeft.
En na ruim vier uur na het verwijderen van zijn luier ging er een sirene af. Ja hoor, Monster!1 had niet alleen de vloer, maar ook zijn geliefde knuffeldeken onder geplast. Helemaal overstuur stond hij daar brullend te wachten, verstijfd van schrik.
Rustig heb ik het opgeruimd, knuffeldeken in de was gegooid (korte programma’s, whoohoo!), en hem verteld dat het niet erg is. Ongelukjes kunnen gebeuren. Dit keer heb ik hem maar wel een luier aangedaan want het was toch bijna bedtijd. Morgen probeert papa het opnieuw. En volgens mij snapt hij nu dat hij écht papa of mama erbij moet roepen als hij moet plassen. Deze slag hebben we verloren, maar de strijd is nog niet gestreden.
Zindelijk maken – een uitputtingsslag
Achteraf denk ik, volgens mij voelde hij het dus inderdaad niet als hij plaste. En, groot voordeel, hij vindt het in ieder geval vies, in tegenstelling tot Monster!2 die het ongegeneerd laat lopen en er nog vrolijk een dansje in staat te doen, want het is toch een mooie plas water waar je in kan stampen.
Dan maar een paar keer extra broeken wassen, maar dit gaan we volhouden.
En weet je, een paar jaar geleden vond ik het ongelooflijk dat jonge ouders een foto van het eerste plasje van hun kind op het potje op Facebook smeten, maar ik snap nu goed wat voor uitputtingsslag het is om het voor elkaar te krijgen. Wees gerust, lieve lezers, dat ben ik nog steeds niet van plan, maar ik weet niet of ik het voor me kan houden wanneer ik een deel van dit offensief gewonnen heb!
PS: Mochten jullie nog tips hebben om mijn kind zindelijk te krijgen, let me know!
