Het huis is leeg. Her en der ligt nog een stukje speelgoed of een verdwaalde sok, maar het grootste gedeelte van het speelgoed is opgeborgen of meegenomen. Buiten stormt het. De wind huilt om het huis. Door de rust die op dit moment in huis heerst, is dat extra goed te horen. Soms is de stilte oorverdovend in een leeg huis zonder kinderen.
Als je uit elkaar gaat, zijn er een hoop dingen die je moet regelen. Het allerbelangrijkste misschien wel was, hoe krijgen we het ouderschapsplan rond? Wat is het beste voor de kinderen? Hoe willen we er invulling aan geven? We deden ons best en er kwam een mooi evenwichtig plan uitgerold.
Stil in huis zonder de jongens
In ons plan zijn de kinderen ongeveer 50/50 over onze huizen verdeeld in een week. Zo kan ik drie dagen thuis werken en de dagen dat ze er niet zijn, ga ik naar het kantoor in Amsterdam. Perfect geregeld. Alleen vallen de weekenden of de dagen dat ze er extra niet zijn, me zwaarder dan ik dacht.
Afgelopen woensdag was de kerstviering op school. Daar gingen we gezamenlijk naar toe, en daarna gingen ze naar hun vader. De jongste was moe en huilerig bij het afscheid. En ik had er buikpijn van, dat ik ze een week niet meer zou zien. Da’s het langste in ruim 4 jaar dat ik weg ben geweest van mijn kinderen. En toen ik thuis kwam was het leeg. En stil.
Heel stil.
Want alleen maak ik van een huis geen thuis. Dat doe ik samen met dr jongens. Als ze er dan niet zijn, voelt het heel anders. Kaal. Leeg. De afgelopen weken ontvluchtte ik daarom regelmatig mijn huis. Dit weekend deed ik dat extra rigoureus en vertrok afgelopen vrijdag naar Rome. Gewoon omdat ik, zeker in het laatste weekend voor kerst, niet alleen in een leeg huis wilde zitten.
Vrij van je kinderen
“Nou, het lijkt me heerlijk, even geen kinderen en lekker vrij zijn. Ik zou zeggen, geniet er vooral van!” Ik wil niet weten hoe vaak ik deze woorden de afgelopen maanden heb gehoord. Ik snap het wel, hoor. Iedereen zou zeker tijd voor zichzelf moeten nemen als ouder. Want die tijd heb je ook gewoon nodig. Ik ben de eerste die zou zeggen dat je vooral ook je eigen persoon bent en die tijd moet nemen.
Kinderen zijn namelijk ook doodvermoeiend en opvoeden is het moeilijkste wat we ooit in ons leven gaan doen. Ik wil ze regelmatig achter het behang plakken, verhef meer dan eens per dag mijn stem en ben soms ook intens blij als ze ’s avonds in hun nest liggen te slapen. Ja, ik wens ook wel eens dat ik “vrij” heb. Maar het zijn woorden die tegelijk ook behoorlijk steken.
Het vrij hebben is opgelegd
Het is namelijk niet zo dat ik nu extra veel leuke dingen doe. Zoals gezegd werk ik het grootste gedeelte van de dagen dat ze er niet zijn. Maar dat “vrij” nemen, dat wordt nu opgelegd. Afgedwongen. Terwijl ik normaal gesproken een uitje zou plannen en tegelijk zou kijken wat ik met de kinderen aan moest. Als ik vrije tijd wil, wil ik dat op jouw voorwaarden. En niet andersom. Of elke week verplicht. Ik kies er niet voor om zoveel te missen. Dat was niet de bedoeling toen ik ze op de wereld zette.
Deze weekenddagen zijn meer gedwongen vrij. Ik ga niet elke dag wat afspreken. Kan ook niet. Mijn vrienden hebben vaak ook kinderen of plannen. Dus vaak heb ik niks gepland staan en zijn de dagen gewoon leeg.
“Even geen kinderen” betekent ook dat ik ze op de belangrijke dagen gedeeltelijk moet missen. Dat ik ze met Kerstmis en/of Oud en Nieuw niet zie. En dat is vrij pijnlijk.
“Compleet” in een leeg huis zonder kinderen
Eva verwoordde precies hoe ik me voelde en toen ik het las in de trein, stond ik bijna te janken. Deze kwam binnen. Dit, zo voelt het als alleenstaande moeder.
Pak die vrije tijd
Om niet helemaal in mineur te eindigen, geef ik je een vriendelijk woord van advies mee.
Wat ik je aanraad is, als je het gevoel hebt te weinig vrije tijd te hebben, eens even goed om de tafel te gaan zitten met je partner. Te vertellen dat je meer vrij wil. Dat je een hobby wil oppakken, eens per maand een dag of tweemaal per half jaar een weekend weg wil. Want dat “lijkt me heerlijk, even geen kinderen”, dat kun je namelijk zelf heel goed regelen. Bespreek samen de mogelijkheden en zoek naar een tussenweg. Die is er vast.
En als je dan ’s avonds thuis komt komt er een blij snoetje op je af gerend, kun je nog even knuffelen met je kind, of even vertederd boven zijn hoofd hangen als ie ligt te slapen, in plaats van thuis komen in een leeg huis. En geloof mij, de wetenschap dat je kind er is als jij de deur open doet, in wat voor hoedanigheid dan ook, is echt de betere optie.
