Mijn schare neven en nichten is aan het groeien. Ze variëren in de leeftijdscategorie van bijna 7 tot ongeboren. Superleuk, tante zijn, voor allemaal! Ik vind het elke keer weer heerlijk om ze allemaal te zien, om ze te knuffelen en/of spelletjes te doen. Er kleeft alleen één pietepeuterig nadeeltje aan: mijn eigen kinderen noemen me tegenwoordig ook tante Linda. Hoe is dat zo gekomen (en wtf heeft Darla daarmee te maken?!)?
Je moet weten dat mijn oudste Monster geheel in de ban is van zijn oudere neef en nicht. Idolaat is ie. Op het popsterrenniveau af. Hij vindt het elke keer weer fan-tas-tisch om ze te zien. En voor hem is het goed om oudere kinderen te hebben om zich aan op te trekken en te kopiëren.
Ook tante Linda wordt gekopieerd
Er is alleen één klein dingetje: hij kopieert echt ALLES. Dus hoort ie dat neef en nicht mij tante Linda noemen? Doet hij dat ook. In het begin was het nog wel schattig ofzo. Het was ook niet zo frequent, af en toe gooide hij het er een keer in. Kon ik wel aan. Achteraf had ik hier al moeten ingrijpen.
Tot zijn jongere broer (die uiteraard weer kopieert van de oudste) het ook over begon te nemen en het een goedgemutste strijd voor het Duivelse Duo werd. Zei de één tante Linda? Dan mocht de ander het niet zeggen (je weet hoe het gaat met twee peuters, ze kunnen heibel maken om de meest kleine dingen en er een gigantisch drama van maken. Aldus geschiedde). Vanaf toen was het hek van de dam en was ik alleen nog maar tante Linda, voor allebei.
Darla uit Finding Nemo is NIET grappig
Als een van hen naar me toe kwam, maar vooral wanneer de oudste het initiëerde, was het: “Tante Linda? Wat gaan we eten?” Tel daarbij op dat Monster!1 daarbij een stem op zet welke identiek is aan de Nederlandse versie van Darla uit Finding Nemo (“Ik ben een pi-ran-ja, uit de A-ma-zo-ne”), en het feest was compleet. Se-ri-eus. Hij krijgt het voor elkaar om EXACT DIE STEM op te zetten als hij de woorden “tante Linda” in zijn mond neemt.
En geloof mij, dan is het ineens meer niet schattig. Mijn tenen krullen in mijn schoenen. Mijn nekharen staan ervan overeind. Hij weet precies hoe hij aan de verkeerde moederknoppen moet draaien.
Na een paar pogingen uitleggen dat ik alleen tante Linda ben voor neven en nichten, en voor hun gewoon mama, en dat mama het niet zo leuk vond om tante Linda genoemd te worden, want ik ben toch hun mama, gaf ik het op (want weet je, peuters en luisteren naar redelijkheid gaat gewoon niet altijd goed samen. Niet in dit huishouden in ieder geval).
Van negeren kun je leren (meestal)
Dus ik gooi het over een andere boeg. Ik reageer gewoon niet meer op tante Linda waar het mijn kinderen aan gaat. Ik schaal het in de categorie “negatieve aandacht” en die geef ik niet meer. Finaal negeren dus. En op een gegeven moment houden ze ermee op, ben ik weer “mama” en krijgen ze antwoord op hun vragen.
Hard? Ontaarde/slechte/ongevoelige/ongeschikte moeder (streep door wat niet van toepassing is)? Neuh. Ze komen niets te kort en weet je… het werkt! Vaak. Niet altijd. Maar het blijven peuters die hun grenzen aan het opzoeken zijn. En de aanhouder wint. Zodra ze niet krijgen wat ze willen, wat dat ook is, schakelen ze vanzelf over. Of het ontaard in een hysterische driftbui, maar die kan ik aan.
Meestal.
Lees ook: Driftbui-weekend: de uitputtingsslag
