Oh loedermoeders. Kijken jullie nou alweer op je telefoon? Even snel een blog lezen of gedachteloos door je Facebookfeed scrollen terwijl je nageslacht ergens om je heen in een speeltuin aan het spelen is, elkaar de hersenen inslaat of jammerend aan je rokken hangt? Geen probleem. Negeer je kind maar even. Da’s namelijk heel natuurlijk.
We worden doodgegooid met berichten dat wij als ouders slecht op onze kinderen letten. Wij ontaarde moeders, die op het bankje van een speeltuin staren naar een telefoon, worden publiekelijk aan de schandpaal genageld. Moord en brand wordt er gekrijst. Die arme bloedjes worden aan hun lot overgelaten. Zoals een van mijn favoriete kinder-voorleesboeken placht te zeggen: “Wat moet er van hem worden? Hij groeit op voor galg en rad…”
Maar wees gerust, oh perfecte en veroordelende maatschappij. Kinderen kunnen het hebben. En het is geen enkel probleem om te teugels te laten vieren en je kind even te negeren. Sterker nog: het is goed voor jou én goed voor je kind.
Je kind negeren als overlevingsstrategie
Want je kind negeren, da’s gewoon een overlevingsstrategie. We zouden gillend gek worden als we het niet af en toe zouden doen. Want hoe nuchter en weldenkend je ook bent, zelfs de meest sterke oermoeder wordt kierewiet na 1.208.302 varianten van “mama” binnen 10 minuten. Soms moet je het gewoon even niet horen.
Daarnaast, voel je vooral niet schuldig als je het even doet. Want eigenlijk hebben we historisch gezien nog nooit echt goed op onze kinderen gelet als anno 2018. Het was vroeger juist bittere noodzaak om juist níét op onze kinderen te letten, in tegenstelling tot de huidige verwachting dat je je kind het liefst niet uit het oog verliest tot hij de 18 jaar ruimschoots is gepasseerd. Dus even iets anders doen en je kind in gedachten op “mute” zetten? Go for it.
Smartphone is enkel de meest recente vorm van afleiding
Tegenwoordig word je vooral scheef aangekeken als je teveel op je telefoon kijkt. Want dan heb je natuurlijk geen enkel aandacht voor je kind. Maar, lieve moeders, trek het je niet aan. De smartphone is alleen maar de allernieuwste afleiding voor moeders om je kind even buiten te sluiten. Negeer je kind even en let op: we negeren onze kinderen al vanaf het moment dat we enigszins op mensen begonnen te lijken. Deed je dat niet, ging je namelijk dood.
We negeren onze kinderen al sinds het moment dat de holbewoner met een knuppel op zijn schouder zijn vrouw aan haar haren de grot in sleurde en krijttekeningen op de muren kalkte. Want als wij destijds over onze kinderen gehelikopterd hadden zoals we tegenwoordig blijkbaar geacht worden te doen, waren we allang opgevreten door een sabeltandtijger of platgewalst door een mammoet. Om maar even wat te noemen. De details maken wat dat betreft niet zo uit: Als we alleen maar naar onze kinderen hadden gestaard en hún voor al het kwaad hadden behoedt, had iets óns opgegeten. En waren we dus waarschijnlijk allang uitgestorven.
Geen tijd om op te letten
Of misschien een voorbeeld in de iets recentere geschiedenis: Toen wij moeders als ware broedmachines achter elkaar kinderen bleven uitpoepen en er toevallig een stuk of 10 bleven leven, hadden we heus geen tijd om én, alle 10 de schattepetatjes als haviken in de gaten te houden, én even een akker van een aantal hectare leeg te halen in de oogsttijd. Sterker nog, je allerjongste bloedjes moesten maar gewoon even meehelpen. En dan het liefst zo efficiënt mogelijk; dus niet onder jouw rok maar een aantal meter verderop tussen de maiskolven of aardappelen, alsjeblieft.
Nog meer contemporain? Mijn moeder had geen mobiel, maar zeker wel een telefoon. En vrienden en familie de ze heel lang kon bellen. Want ze wilde gewoon even een momentje voor zichzelf zonder het monotone “mama mama maaam mama mama maaam” op de achtergrond. Of ze pakte een boek terwijl ze aan het koken was en zeeg neer op de stoel in de keuken. en hoe we ook haar aandacht probeerden te trekken, ze sloot ons buiten terwijl ze even een moment voor zichzelf claimde en ons onverbiddelijk de deur wees.
Om nog maar niet te spreken over spelen in de speeltuin. Sterker nog, ze joeg ons af en toe gewoon naar buiten. Zonder toezicht, de immoraliteit; de schande! Of ze was er wel bij en las zo’n boekje wat we toen niet mochten lezen en waarvan we de wonderlijke inhoud pas veel later leerde kennen.
Negeer je kind: een evolutionair bepaalde overlevingsstrategie
Dus ze negeerde je volkomen, of je nou als een daredevil ondersteboven van het klimrek naar beneden klom of van onderen in een dichte glijbaan naar boven klom en zo ondersteboven gegleden werd. Leerde je ook weer van, en het “kom maar hier, dan raap ik je op” wat erop volgde liet hen meteen zien dat ons eigenlijk maar weinig mankeerde. En we hadden er weer een wijze les van geleerd. Maar over het algemeen speelden we gewoon een potje verstoppertje of voetbal en was er maar weinig aan de hand.
Dus is het de schuld van de smartphone dat we onze kinderen negeren? Laten wij onze kinderen meer links liggen dan voorheen? Nee hoor. We letten al meer op ze dan ooit. Eigenlijk is het negeren van je kind dus een evolutionair bepaalde overlevingsstrategie. Dat je ze eigenlijk MOET negeren om te overleven. Je ouders deden het. Je voorouders deden het. Allemaal op een andere manier. En weet je? We hebben het overleefd. We zijn er nog.
Dus negeer je kind maar even. Voel je niet schuldig omdat je even op je smartphone kijkt om een wanhopig momentje voor jezelf te vergaren. Scroll door die Facebook feed, lees dat artikel, tweet er lustig op los. Je nageslacht overleeft het heus wel als je even wat tijd voor jezelf neemt. En intussen heeft ie er zelf wellicht ook nog wat van opgestoken. Hoe hij zichzelf moet vermaken, bijvoorbeeld. En werd ie ondersteboven gegleden? Heeft ie zelf een wijze les geleerd. Dus zie je: van dat negeren wordt je kind zelfverzekerder en onafhankelijk. Je bewijst zowel jezelf als je kind dus ook nog eens een dienst.
.
