Ik heb de verhalen wel eens gelezen. Over ouders die een pittig kind hebben. Ik had alleen nog nooit zo naar Monster!2 gekeken. Ja, hij is wat uitbundiger, een ongeleid projectiel en hij over het algemeen doet hij voordat hij denkt. En hij houdt van klieren, het bloed onder de nagels van zijn oudere broer uithalen (en die van ons), voor de lol afpakken of ineens de tv uitzetten, maar dat hoort nou eenmaal bij hem. Uiteraard zijn daar consequenties voor en tot op redelijke hoogte werkt dat.
Maar jongens, hij is twee. Bijna drie. Dat hoorde ook een beetje bij de leeftijd, dachten wij. Want, is dat niet een stukje van de peuterpuberteit? Hij zoekt zijn grenzen op en wij geven duidelijk aan tot waar hij kan gaan, en niet verder. Maar een paar weken geleden ontdekte hij dat hij kan schoppen op één been. Ineens zag ik hoe hij de kat een rotschop verkocht. En dat schoppen doet hij niet alleen thuis, maar ook op de kinderopvang. Toen we het erover hadden zei de leidster: “Ja, het is wel een pittig kind, hè?” Oh? Zo had ik er eigenlijk nog niet naar gekeken.
Ik las de verhalen wel eens op mijn favoriete blogs, over temperamentvolle of pittige kinderen. En ik oordeelde niet, want ik heb in mijn eigen omgeving, buiten mijn gezin, ook wel eens pittige kinderen gezien. En je doet er gewoon niet zoveel aan, behalve alles juist begrenzen, omdat het ook een stukje nature is en niet alleen maar nurture. Ik had dik respect voor die ouders.
Wat is een pittig kind?
Toen ik op Google eens ging speuren, vond ik niet echt een definitie waar ik wijzer uit werd. Want ieder kind is anders en uit zich ook op een andere manier. Ik vond wel één omschrijving die perfect aansloot bij het gedrag van onze jongste. Het is nooit een goede slaper geweest en hij wordt nog regelmatig ’s nachts wakker. Hij moet echt uitgelaten worden, anders vliegt hij tegen de muren omhoog. Hij vindt de klimrekken voor kinderen van 4 en ouder het leukst (ik krijg regelmatig hartverzakkingen) maar omdat hij wat aan de kleine kant is, kan hij niet overal zelf op. Dat frustreert hem mateloos en ja, daar kan ie wel eens flink boos om worden.
Toch is het niet een explosieve driftkikker. Hij wil gewoon alles doen en het liefst op een zo hoog mogelijk tempo, en wordt pas boos als hij iets niet mag. Zoals op de vrijdagen, wanneer we samen grote broer naar school brengen. Hij mag niet alle kasten leeg trekken of de blokkendoos verbouwen. Maar hij is razendsnel en schiet er in een onbewaakte seconde alsnog vandoor, waarna ik hem weer ergens uit of af kan plukken. Jaloers kijk ik wel eens naar de andere jonge kinderen, die rustig bij mama of oma op schoot zitten. En is er eentje een beetje aan het grienen, hoor ik: “Ja, hij is vandaag een beetje chagrijnig.” Een beetje chagrijnig? Hahahaha. Of zijn we er misschien inmiddels aan gewend dat hij boos wordt?
Grenzen stellen
Wat ook totaal niet helpt, is het zeggen dat iets niet mag. Inmiddels is hij bijna drie en amper af te leiden. Maar wat momenteel wel goed werkt, is lief vragen. Dus als hij zijn jas uittrekt, zeg ik niet: “Hang je jas even op in de gang.” Nee, wanneer ik vraag: “Wil jij voor mama even jouw jas ophangen?”, dan vliegt ie ervandoor om te doen wat ik vraag. De overwinning is zoet.
Maar niet van lange duur. Want het moet gewoon op zijn manier. En slaan en schoppen? Dat hoort daar gewoon bij. Monster!2 heeft een speciaal plekje in huis. Dat plekje heet “de hoek”. Na twee waarschuwingen mag hij daar even in gaan zitten afkoelen. Want als hij echt helemaal los gaat met slaan en schoppen, of het leegruimen van de keukenlades terwijl je al vijfentwintigduizend keer gezegd hebt dat het niet mag en een gesprek aangaan niet afdoende is, is dat het enige dat werkt. Ook al is “de hoek” tegenwoordig pedagogisch onverantwoord omdat we alle kindertjes dood moeten knuffelen, ook als ze strontvervelend en onmogelijk zijn.
Reageren op negatief gedrag?
Want dat las ik dus, ergens. Zet je kind niet in de hoek als ie boos is of niet luistert. Als-ie negatief gedrag laat zien of heel boos zijn moet je contact blijven maken en ze een gevoel van veiligheid en verbinding geven. Ze knuffelen en zeggen dat je nog steeds van ze houdt. Ik probeerde het één keer, weet je. Die knuffel resulteerde erin dat Monster!2 de uitgelezen kans zag om eens flink aan mijn haren te trekken. Contact blijven maken? Ik kon zijn nagels in mijn gezicht krijgen (die werden op een later tijdstip die dag keurig gekortwiekt) of een blokje duplo tegen mijn harses.
Dus na een waarschuwing mag ie in de hoek. Want hij wéét heel goed wat wel en niet mag. Momenteel is de hoek iets wat héél goed werkt en daar maken we dankbaar gebruik van. En als ie afgekoeld is, dan kan ie die knuffel krijgen en dan zegt mama dat ze van ‘m houdt. Als het gevaar van de nagels verdwenen is.
Help! Ik heb een pittig kind!
En ik heb inmiddels dus ook dik respect voor mezelf. Even terugdenkend op mijn blog over de eenzame moeder, bedenk ik me ook dat het één van de redenen is waarom ik niet vaak met mijn beide jongens ergens naar toe ga. Want de jongste ziet alles en doet alles, waardoor ik er alleen maar achteraan ren om ervoor te zorgen dat-ie niks sloopt (zéker in huizen waar geen kinderen opgroeien).
Is het dan altijd alleen maar kommer en kwel? Welnee. Want tegelijkertijd is het een kind wat ontzettend goed kan delen, héél goed kan knuffelen ook heerlijk kan genieten op schoot. Hij is dus ook heel lief en aanhankelijk. Hij heeft een fantastisch gevoel voor humor en kan goed grapjes maken. En als je alles lief vraagt, doet ie dus ook werkelijk alles voor je (score!). Mijn beste methodes zijn dus exact dat… en de hoek!
Heb jij een “pittig kind”? En wat werkt bij jou? Laat het me vooral weten, dan heb ik nog iets om uit te proberen! :)
Ik heb het geluk dat mijn 3 kids niet zulke uitbarstingen hebben, ik zou dat zo moeilijk vinden. Mijn schoonzusje heeft een dochtertje die wel dit karakter heeft. Als zij bij ons komen is het alsof er een storm in huis aan de gang is. Mijn schoonzusje heeft hier weleens huilend gezeten. Ik denk dat duidelijkheid, op ooghoogte praten en vooral niet schreeuwen bij haar het beste werkt. Maar ik snap mijn schoonzusje haar wanhoop ook, dat het geduld soms op is en schreeuwen even oplucht. Al zag ik mijn nichtje niet blikken of verblozen, dus werken doet het niet haha
Auteur
Ik ben nog nooit in tranen uitgebarsten om zijn gedrag, maar als ie ineens weer eens weg was (ik zweer het, dat kind is zó snel!), heb ik regelmatig met hartkloppingen staan zoeken. Ik heb ook serieus al eens zo’n tuigje overwogen, want ik weet nu waarom mensen zoiets overwegen ;) Ik voel mee met je schoonzusje! Het is ook moeilijk, maar als ie dan ineens om je nek hangt en zegt: “Mama, ik vind jou heel lief!” verzacht dat gelukkig ook wel weer een beetje.
Het zoontje van vrienden heeft de eerste keer bij de kinderopvang alle potten verf over zich heen gegoten… jawel, A L L E! En zo heb ik nog honderd verhalen… Ondertussen is hij zestien en superlief!
Auteur
Dus er is nog hoop ?
Ik ben op dit moment zwanger van ons eerste kind, dus goed om me eens even in te lezen wat betreft ‘pittige’ kinderen ;-) Van mijn schoonmoeder hoor ik af en toe verhalen over wat voor draak mijn vriend was. Ik bereid me maar voor op het ergste haha. Maar.. ook met hem is uiteindelijk alles goed gekomen;-)
Auteur
Ik ga ervan uit dat het hier ook allemaal goed komt. Naast zijn buien is het een ontzettend lief kind. Maak je geen zorgen, en ik ben niet zo van het ongevraagde advies… Maar hou in je gedachten dat je straks een goede moeder bent, dat geen elke moeder een diploma heeft voor moederschap, en dat je dit gewoon kunt! Ongeacht of je een pittig kind hebt of niet ?
Ik denk dat je heel goed doorhebt hoe je je monster!2 moet aanpakken! Je zelf bewust zijn is denk ik al echt iets heel goeds!
Ik denk dat onze tweede ook zo wordt (een meisje van nu bijna 1)…
Heel herkenbaar! Hier een pittig meisje van inmiddels 7. Vooral die “tip” dat je een time-in ipv een time-out moet doen. Hahaha, die “experts” kennen mijn kind dus niet! Precies, een schop kon je krijgen of de nagels in je gezicht. Nu is ze niet meer zo fysiek, maar een time-in is nog steeds gewoon zielig. Ze vraagt zelf om even adempauze, weet inmiddels vaak wanneer ze even weg moet lopen. En dat is precies de time-out, geen straf maar een begrenzing en een mogelijkheid om op adem te komen.
Wat hielp? Duidelijk zijn, vooruit plannen zodat zij weet waar ze aan toe is, 1000x uitleggen, consequent begrenzen. En kijken wat er dwars zit. Ons meisje bleek hoogbegaafd én hoogsensitief én strong willed. (Als je het type kent weet je dat dit geen opscheppen is.) Echt, er ging een wereld open! Eindelijk kregen we een soort van handleiding voor onze meid. Kregen we door dat ze inderdaad een grote mond had, maar ook een heel klein hartje.
En voor mij? Ik besef me dat ik het leukste meisje heb. Ze is stoer en lief, slim en eigenwijs, creatief en baldadig, een leider met gevoel, het liefdeskind van Elizabeth Taylor, Stalin en Jochem Meijer (grapje…. meestal). Ze is wie ze is, meer dan ik ooit had gedacht, alles waar ik van gedroomd had en verschrikkelijk, ontzettend, prachtig alive.
Laat andere moeders met hun makkelijkere kindjes maar genieten. Ik schaam me niet meer voor mijn brutale, soms boze driftkikker op het schoolplein. Bij mij is ze thuis, bij mij is ze veilig, bij mij leert ze het beter te reguleren. Ik heb respect voor iedere moeder, maar vooral voor die moeders die een snauw en driftbui kalmpjes aanzien en oppakken. Die weer de stukjes bij elkaar kunnen rapen als de boze bui over is en die steeds opnieuw begrenzen en wéten “dit komt helemaal goed”. Voorgezet moederschap dat!