Hoi, ik ben loedermoeder. Aangenaam kennis te maken. Waarom ik mezelf zo voorstel? Omdat het tegenwoordig praktisch onmogelijk is om een goede ouder te zijn. Sterker nog, als we mij vergelijken over gangbare opvoedmethodes, ben ik een compleet ongeschikte en vreselijk luie moeder. Lui opvoeden, daar ga ik voor. En daar ben ik echt supergoed in.
Ik heb de leukste kinderen ever en ik houd heel veel van ze, maar van nature ben ik gewoon lui. Als we naar de speeltuin ga, plof ik het liefst op een bank met mijn telefoon of met mijn boek, terwijl mijn kinderen alleen (ja echt) spelen. Ik ren er niet achteraan. Soms slof ik achter ze aan en geef de draaimolen een zwieper, maar het liefst ga ik daarna weer zitten. De kinderen zijn dat al gewend. “Ga jij daar maar zitten, mama.” En als beloning til ik ze daarna een keertje op de kabelbaan. Vinden ze prachtig.
Ik ben geen tijgermoeder of een dolfijnouder. Als er al een dier in de buurt komt van mijn ouderschap is het de koala, die zo’n 20 uur per dag slaapt. Lijkt me wel wat, koalamoeder. Ik zie er ook nog best schattig uit af en toe. En je verbrand met slapen ook nog calorieën, dus win-win.
Lui ouderschap maakt een leukere moeder
Ik ben het liefst zo lui als ik kan zijn, zo vaak als ik het kan zijn, wanneer het gaat over het opvoeden van mijn kinderen. Waarschijnlijk krijg ik daarmee half pedagogisch Nederland over me heen, maar het is zoals het is.
Ik ben zo’n moeder die ze een tijdje hun ruzie een tijdje zelf uitvechten voordat ik (als ik al) ingrijp. Goed voor hun oplossend vermogen. Soms. Ik vraag ze niet of ze even “Hallo” willen zeggen tegen de zoveelste vreemde die langs komt en een reactie verwacht van mijn kinderen. Ik zeg immers ook niks tegen 98% van de mensen die ik tegen kom. Ze zitten geregeld langer dan een uur (of twee) voor de tv of achter het tablet. Voor mijn eigen gemoedsrust.
Ik houd ze niet de hele dag in de gaten en speel niet de hele dag spelletjes met ze. Als ze beneden zijn, lees ik een boek, doe ik soms wat huishouden, vouw ik de was, speel ik een spelletje of surf ik langs mijn social media kanalen. Niet altijd, maar wel regelmatig. Ik houd ze niet fulltime bezig.
Vinden de jongens mijn luie ouderschap vervelend? Soms. Vind ik dat vervelend? Nee hoor. Want ze worden er tegelijkertijd zelfstandig van. Ze hoeven geen moeder die constant boven hun hoofd helikoptert om ze te vertellen wat ze moeten doen. Ze zijn namelijk creatief genoeg.
Mijn manier van lui ouderschap maakt me kalmer, relaxter en een leukere moeder voor mijn kinderen. Daar plukken we allemaal de vruchten van. Nou willen jullie natuurlijk weten hoe dat in zijn werk gaat, dat lui opvoeden. Want lui is relaxed, maar niet verwaarlozend. Hoe ben je nou een luie ouder met blije kinderen? Hieronder vind je 6 tips.
Lui opvoeden #1: Negeer ze
Het is goed voor ze, echt. Laat ze zelf spelen. Geef het een naam als je dat nodig vindt: Vrij spelen. Want echt, willen we een generatie kinderen die geen flauw benul heeft hoe ze alleen moeten zijn? Die het nodig hebben dat je ze 24/7 entertaint? Die het gewend zijn dat alles voor ze wordt opgelost omdat papa en mama het wel even fixen? Nou, ik niet. Ik wil geen kind dat zichzelf niet kan vermaken omdat het geen idee heeft hoe het moet. Of een kind dat niet zelf een hobbelige weg kan nemen omdat ik het pad steeds gladgestreken heb.
Dus negeer je kind. Stop met dat egotrippen. Want je kind heeft je lang niet zoveel nodig als je denkt.
Lui opvoeden #2: Hou je mond
Maar echt, mensen. Je kind hoeft geen woord-voor-woord uitleg over waarom hij zijn spinazie op moeten eten. Hij heeft het na 230.752 keer uitleggen dat het goed voor hem is, echt wel door dat je graag wil dat ze het eten. En ja, het is zo mooi groen, je kunt het eten net als een konijntje, het maakt je supersterk… Hou op. Spinazie is niet schattig, het smaakt nergens naar en je kind hou je niet voor de gek.
In plaats daarvan zeg je één keer ferm: “Dit is het avondeten, iets anders krijg je niet,” en (zie punt 1) negeer. Hij eet, of hij eet niet. En als ie niet eet, lees dan even de volgende tip:
Lui opvoeden #3: Uithongeren die handel
Nee, mama’s op de barricade, ik zeg niet dat je ze nooit eten moet geven. Ik zeg alleen dat honger niet altijd een slecht iets is. Als wij vroeger buiten speelden kwamen we ook uitgehongerd terug. Nou was ik zo’n zeikerd dat ik dan niet alles at (sterker nog, mijn moeder was op een gegeven moment zo wanhopig dat ze drie verschillende groentes op tafel zette voor mij en mijn broers — sorry mam). Maar echt: als ze honger hebben, eten ze wel. En dan niet alleen de troep met suiker, maar ook de goede dingen.
Dus eten ze niet? Ze krijgen ook niets anders. Het is dit, en anders niks. De jongens zijn inmiddels zo geconditioneerd dat ze hun leeftijd in aantal happen opeten. Als ze daarna niet meer willen, prima. Hebben ze daarna honger? Dikke vette pech. Het is écht niet zielig.
Lui opvoeden #4: Minimaliseer je activiteiten
Kolere, wat hebben die kinderen het druk. Of wat maken ze dat ze het druk hebben. Maar als wij er al moe van worden om ze overal heen te moeten brengen, wat worden die kinderen daar dan wel niet van? Muzieklessen, sport, buitenschoolse activiteiten, bijspijkercursussen van school… Doe normaal. Doe lui.
Mijn oudste wil op voetbal. Althans, op dit moment. Gaat niet gebeuren. Hij heeft namelijk zwemles, in een programma van twee keer per week. Dus op maandag en woensdag ploeter ik op en neer naar het zwembad, doorsta ik de over-fanatieke ouders die naast me op de tribune zitten (terwijl ik een spelletje Patience speel en af en toe eens zwaai). Zit ik daarna met twee uitgeputte en chagrijnige kinderen thuis… geen haar op mijn hoofd dat ik ook nog eens begin aan een logopedie-traject om mijn kind sneller te laten lezen als dat niet onder schooltijden kan. We hebben het allemaal al druk genoeg, daar heb ik echt geen zin in.
Lui opvoeden #5: Lang leve Netflix/Youtube/Disney+
Maak schaamteloos gebruik van de tablet of de tv. Zeker na bovengenoemde zwemlessen is alles geoorloofd. Televisie is echt niet slecht. Nouja goed, de surprise eggs filmpjes op Youtube maken je kind waarschijnlijk dommer, net als Spongebob en van alle unboxings worden je kinderen ook niet echt slimmer… maar er zijn ook een heleboel educatieve filmpjes en leuke tekenfilms op Netflix of Youtube.
Zo wordt mijn 6-jarige helemaal blij van Zoem, het bijtje dat ze op school ook zien in het Veilig Leren Lezen programma. Geen idee waarom hij zijn schoolwerk zo graag thuis nog een keer ziet, maar ik moedig dat alleen maar aan. Hij hoeft nog niet zo lui als ik te zijn.
Geniet vervolgens van de stilte, een glas wijn of een gesprek met je eventuele partner. De voordelen van een rustig kind met een smartphone en een paar minuten voor jezelf wegen niet op tegen de nadelen van een halfuur televisiekijken.
Lui opvoeden #6: Laat ze werken voor hun geld
Nee, je hoeft niet de kindertelefoon te bellen. Ze worden namelijk niet afgebeuld en ik heb geen fabriek in de kelder waar die kleine tere kindervingertjes voetballen aan het naaien zijn. Mijn kinderen krijgen geen zakgeld, maar klusjesgeld. Dat wil zeggen dat ze klusjes naar hun leeftijd uitvoeren. Klusjes die ik als luie moeder dan niet meer hoef te doen. Hun kamers opruimen. Was in de wasmand doen. De vaatwasser inladen. Kunnen ze prima, en ze doen het zonder morren want ze krijgen er geld voor. Dat is dan weer de bonus, dat ik een keertje níét hoef te viswijven.
Het mooie van klusjes voor een bijna 5- en 6-jarige? Hoe meer muntjes ze krijgen, hoe toffer ze het vinden. Een euro stelt niks voor, maar 6x 5cent? … Ok, nee, zo’n loedermoeder ben ik nog net niet. Ze krijgen 50 cent per week. En we tellen het elke week keurig, welke muntjes ze ook krijgen. Binnenkort besteed deze luie moeder even wat tijd aan een kluslijst, zoals wc schoonmaken, stofzuigen, kat te eten geven en poetsen; kunnen ze wat extra’s verdienen. En scheelt mij weer huishouden of ’s avonds puinruimen.
Lui opvoeden #7: Eet dat suiker maar op. Of niet
Het is bijna onmogelijk om je kind weg te houden bij dingen die niet goed voor ze zijn. Chips. Snoepjes. Suiker in het algemeen. Want open jij sneaky een pak koekjes of een zak M&M’s, drie kamers verderop? In no-time staat je kroost om je heen. “Wat heb je in je mond, mama?” vragen ze met priemende oogjes. Vroeger kon ik nog wel eens wegkomen met een antwoord als: “Een wortel,” maar tegenwoordig vragen ze dan steevast: “Mag ik ruiken?” Ga maar eens uitleggen dat je een chocoladewortel in je bekkie hebt.
Je kinderen weten echt wel wat je in huis hebt, zeker als ze samen boodschappen doen met je. Ze weten wat er in dat karretje ging en dat zíj het in ieder geval nog niet hebben gehad.
Ik ben zelf nogal verslaafd aan suiker. Het enige wat helpt is het gewoon niet in huis halen. Want als ik mijn suikerverslaving niet kan bedwingen, hoe kan ik dat dan verwachten van een 5-jarige? Dus ik koop het zo weinig mogelijk. Als het dan wel een keer in huis is omdat ik het in een zwak moment heb aangeschaft, en ze willen het? Nou, alsjeblieft. Eet maar op. Ik krijg minder suiker binnen en hoef ik niet te sporten, en zij bewegen toch meer dan ik en raken het wel weer kwijt. Win-win.
Lui opvoeden #8: Als het komt, dan komt het
“Kunnen jouw kinderen geen veters strikken?” “Slaapt jouw kind bij jou in bed?” Echt jongens, kappen. Nee, mijn kinderen strikken nog geen veters. Zij hebben geen geduld om het te leren, ik heb geen geduld om het ze te leren. Dus ze hebben schoenen met ritsen aan de zijkant of klittenband. En raad eens? Daar kunnen ze fantastisch op lopen. Ze kunnen echt wel veters strikken als ze 12 zijn en anders kunnen ze het zichzelf vast met een Youtube (of wat er dan ook inmiddels is) aanleren.
En ja, mijn kind slaapt bij me in bed. Hij heeft last van monsters, Sinterklaas-stress en geen idee waarvan nog meer. Maar feitelijk onder elkaar:
- ik heb een 1.80 bed waar ik in mijn eentje in slaap, dus ruimte genoeg
- hij is een rustige, niet superbeweeglijke slaper en blijft aan zijn kant
- als mijn kind bij mij in bed ligt, slaapt ie sneller en langer door
- (wederom) als hij 12 is, zal hij het vast niet meer doen
Ik maak me er geen zorgen over, en ik krijg ’s nachts genoeg slaap. Er zijn nog veel meer voorbeelden hiervan te bedenken, maar you get the point.
Hear! Hear! Een verademing om jouw blog(s) te lezen :-)