Onderstaande tekst schreef ik gisteren op mijn Facebook pagina, maar ik wilde hem ook hier delen. Want van loslaten, daarvan word je inderdaad alleen maar sterker. Zelfs al zie je het niet meteen, uit de strijd die je moet voeren met jezelf en met de omgeving rijs je op als een feniks.
Deze hele maand staat in het teken van laatste keren.
Morgen is mijn laatste dag bij Douwe Egberts. De laatste keer dat ik de poortjes van mijn werk binnen loop. Over het waarom schreef ik al een blog: Zodat ik mijn kinderen, en vooral onze autist, kan begeleiden in de overgang naar hun nieuwe woonplaats en school.
Morgen is ook de laatste dag van mijn kleuter bij de BSO. Iets waar hij niet heel rouwig over is, overigens; hij heeft bijna hardop zitten aftellen. En hij kijkt gigantisch uit naar zijn traktatie vanmiddag (ijsjes!).
Komend weekend is het laatste weekend in ons oude huis waar we niet eens volledig zullen zijn, omdat er nog heftig geklust moet worden in Doesburg. En we gaan het meeste, wat we niet nodig hebben op de camping, al verhuizen.
Ook een eerste (en hopelijk laatste) keer
Aanstaande zondag, tijdens het verhuizen van de grootste spullen, word ik alweer 35. Het is niet de laatste, maar wel de eerste keer dat ik mijn verjaardag niet écht vier.
Volgende week vrijdag wonen we officieel niet meer in Culemborg. Da’s heel gek.
Het is alsof we al het oude achter ons laten. Alsof we even volledig resetten en vanuit de fabrieksinstellingen weer opstarten. Een onbeschreven blad, de tabula rasa, een fris en nieuw begin wanneer alles mogelijk is. We verbranden onze schepen, en vanuit het as rijzen we weer op. Als een feniks.
Maar soms doet dat ook een beetje pijn. We hebben vijf jaar lang met plezier in het prachtige Culemborg gewoond. Ook al krijgen we daar nu het schitterende Doesburg voor terug, loslaten is best een dingetje. Zeker als je alles tegelijkertijd verandert. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik soms nogal melancholisch ben aangelegd. Dat ik graag een beetje vast mag houden aan dat-wat-eens-was (ik heb waarschijnlijk niet voor niets Geschiedenis gestudeerd).
Loslaten van leuke dingen doet zeer
Het loslaten van de leukste dingen voel je het meest. De fijne basisschool die we hadden voor onze kleuter met haar toegewijde leerkrachten en de fantastische kinderopvang van onze peuter die ik allemaal het allerliefst mee zou verhuizen. De vriendjes van mijn jongens waarmee, naar ik vrees, het contact zal verwateren (en oh, wat doet het zeer dat de oudste zijn vriendjes gaat verliezen, vooral omdat het zo lang duurt voordat hij nieuwe kinderen vertrouwt). De allertofste buren die we ons hebben kunnen wensen.
En terwijl de twijfel even toe slaat en er een eenzame traan over mijn wang rolt, zie ik onderstaande statusupdate van Tineke Blokzijl. Tineke, bij wie het avontuur ooit begon. Bij de Dream Tea die ik bij haar boekte als verjaardagscadeautje aan mezelf. Waar ik in eerste instantie een beetje sceptisch tegenover stond, maar welke eigenlijk mijn leven veranderde. Die onze trigger was om verder te gaan kijken naar wat we nu precies wilden, en die aan de start stond van ons avontuur. Dat was vorig jaar óók in juni.
De cirkel is rond
Het voelt even alsof de cirkel weer rond is. En hoe pijnlijk het loslaten ook is, hoeveel verdriet ik ook heb over e mensen en dingen die ik achterlaat en die ik niet kan meenemen, ik weet dat het uiteindelijk goed komt. En dat het goed is, zo.
We hebben in één jaar al zoveel bergen weten te verzetten. Dus wij? Wij komen er wel. Want wij worden alleen maar sterker.
