“Mama, ik vind het zo zielig van de poes.” Met tranen in zijn ogen komt mijn zesjarige naar buiten. Terwijl ik haastig nog wat spullen in de auto stouw klinkt er een jammerend geluid van binnen. De poes zit inmiddels in de reismand en vindt dat niet helemaal geslaagd.
“Dat snap ik,” zeg ik, “maar hij mag nou eenmaal niet los in de auto. Ga maar alvast zitten, dan gaan we snel vertrekken.”
Ik loop terug naar binnen, waar inmiddels de tranen over de wangen van de jongste biggelen. “De poes is zo verdrietig en ik word daar ook verdrietig van.” Ook tegen hem zeg ik dat ik het begrijp, maar dat het niet anders kan. Ik til de reismand op en zet hem in de auto vast met een gordel. Inmiddels brullen de kinderen met de jankende kat mee.
Snel doe ik nog even een berichtje naar twee, in mijn nieuwe huis, klussende vrienden dat ik eraan kom. En dat ik met twee jankende kinderen en een jankende kat in de auto zit.
Het is een rit from hell.
Elke keer als de jongens bedaren en de kat mauwt, beginnen de heren opnieuw. De rit duurt een uur. En ik bijt op mijn tanden. Ze zijn moe, ze zijn moe, ze zijn moe…. als mantra houd ik mezelf dat maar voor.
Als we na een heel, héél lang uur eindelijk uitstappen…. is mijn woonkamer opgeruimd, is de zithoek ingericht en branden er kaarsjes in de vensterbank. De vriendin die inmiddels weg is, heeft er alles aan gedaan om me thuis te laten komen terwijl de vriend die er nog is nog hard heeft lopen klussen. Na die uitputtende rit kan ik wel janken van blijdschap. Mijn vrienden zijn de allerbeste van de wereld!
De jongens liggen snel op bed, slapen vrijwel meteen in de nieuwe kamer van de oudste en ik plof op mijn nieuwe bank neer met wijn. Die heb ik wel verdiend.
En de kat?
Die zeeg neer op mijn bed en heb ik de rest van de nacht bijna niet meer gehoord.
Op af en toe een mauw na.
