Waarom ik de prikactie van de basisschool als ouder steun

Ook wij kregen afgelopen week een brief van school. Op dinsdag 27 juni aanstaande gaat de school pas om 9.30 open. Dit, omdat de leraren een uur gaan staken voor betere werkomstandigheden. Ik volg de lerarenstaking (en het hopelijk positieve gevolg ervan) met interesse. Ik vind het een mooi statement, deze prikactie. En tekende dus ook de petitie van POFront, samen met ruim een kwart miljoen andere mensen.

Maar niet iedereen denkt er zo over. Ik heb namelijk ook al flink wat gekreun en gesteun gehoord om me heen. Briesend gaan sommige ouders over de rooie. Want tja, het is namelijk wel erg lástig dat die leraren staken. Je zit met je werk, met je kind, met je opvang, allemaal wereldschokkende problemen natuurlijk? De reacties variëren van “Hoe moet ik dat nou doen met mijn werk” (jo, het is één uurtje) tot “Eén uur zet geen zoden aan de dijk, staak dan meteen een hele dag” (het is in ieder geval iets, en met een hele dag zou je nog meer over de zeik zijn omdat je een vrije dag moet opnemen) tot “Weet je hoe slecht dit is voor de kinderen? Ze moeten regelmaat hebben en gewoon les geven!” (echt, serieus, ik maak geen grapje).

Geen interesse, dus het raakt je niet

Waarom is deze prikactie? In het kort: de salarissen van leerkrachten in het basisonderwijs blijven al jaren achter. De werkdruk gaat omhoog. Klassen worden groter. De arbeidsomstandigheden zijn zo onaantrekkelijk dat minder mensen naar de PABO gaan. Er dreigen tekorten aan meesters en juffen. Door regelgeving krijgen invalkrachten minder uren. Eerlijk is eerlijk, ik zou dat ook niet zo tof vinden. Maar weet je, omdat het jezelf gewoon niet raakt (want: jij hebt er normaal gesproken geen last van, als je kinderen maar (boven)gemiddeld scoren) ben je niet gemotiveerd om er iets aan te doen. Dat is hartstikke menselijk. En nu, al is het maar een uurtje, raakt het je ineens wél. En dat mag. Da’s een beetje de essentie van een staking, dat mensen er last van hebben. Om ze weer een beetje wakker te schudden, zegmaar.

Want we nemen ze voor lief, die leerkrachten die dagelijks een groot deel van de dag met onze kinderen doorbrengen. Waarvan we stiekem verwachten dat ze, ondanks dat het officieel niet hun taak is, een beetje opvoeden  (geef maar toe!). Maar jouw kind, jouw belangrijkste bezit, wil je toch achterlaten in capabele handen die worden gewaardeerd en beloond voor het werk dat ze doen? Die zich niet elke dag uitgeblust, overwerkt en onderbetaald richting (kleuter)klas slepen?

De juffen zijn fantastisch

Ik wel Ik vertrouw er volledig op dat de juffen mijn kind wat wijzer maken tijdens het schooljaar. Op een dusdanige manier zelfs, dat hij plezier heeft in het schoolleven. Ze hoeven hem niet op te voeden, maar eigenlijk doen ze dat toch. Zij zijn namelijk zo’n zes uur per dag bezig met het wel en wee van mijn kleuter en voelen zich verantwoordelijk voor hem en zijn klasgenoten. Dus ik vraag nogal wat van de juffen van mijn kind.

Mijn kind zit in een klas met bijna 30 kleuters; de meeste daarvan zijn dit jaar ingestroomd. Het is dus een klas met veelal jonge kleuters. En mijn jongen is er een met een iets andere gebruiksaanwijzing. Hij is namelijk nog steeds niet zindelijk en is autistisch. Dat vraagt nogal wat van ze. IK vraag nogal wat van ze. Ik ben nooit vergeten dat één van zijn juffen ooit zei dat ze zich soms tekort voelde schieten omdat ze hem niet de aandacht kon schenken die ze zou willen geven. Dat vond ik heel eerlijk en schrijnend.

Maar ondanks dat heeft mijn kleuter heel veel geleerd dit jaar. Ze hebben zich met ziel en zaligheid ingezet voor hem en zijn klasgenoten. Ik wil nog wel verder gaan om te zeggen dat ik best een paar euro extra belasting wil betalen zodat de salarissen van zijn juffen omhoog kunnen. Ik vind ze fantastisch.

Persoonlijke aandacht voor mijn kind

Ik heb diep respect voor de juffen van mijn kleuter. Hoe ze het steeds weer bolwerken om al die kleintjes wat nieuws te leren en dat ze het vertrouwen van mijn autist hebben weten te winnen. En hoe ze toch de tijd vinden om persoonlijke aandacht te geven.

Ter illustratie: Een van de juffen ging samen met de stagaire en mijn kleuter knutselen voor Pasen. Want hij had als enige nog niets geknutseld omdat hij daar totaal het nut niet van in zag, dus gaven ze hem wat extra aandacht zodat hij tóch iets kon meenemen naar huis. Met twee man sterk hielpen ze hem door deze beproeving heen en woot woot! Ik heb een paasei! Door het verhaal is het een van de weinige knutsels die de papierbak heeft overleefd (ik ben zo iemand die het meeste weggooit, ja).

Ik weet ook dat mijn kinderen niet de gemakkelijkste zijn. Met een autist en een relpeuter heb ik mijn handen vol, laat staan als daar nog 28 andere kinderen omheen zouden lopen. En ja, ook ik ben wel eens blij dat ik ze na een horrorweekend kan droppen op school (en de opvang) en éven iets anders kan doen dan opvoeden. Dat laat ik dan stiekem graag aan de juffen over. Sorry, daarvoor.

En laten we wel wezen: heb je liever dat je kind in een klas zit met maximaal 20 kinderen en waar ze meer persoonlijke aandacht krijgen, of een klas met 35 kinderen? Heb je liever dat er gekeken wordt naar de individuele kwaliteiten van je kind dan de gemiddelden waar ze aan moeten voldoen; en waar ze pas opvallen als ze buiten de boot dreigen te vallen?

Ik steun de prikactie

Juffen van mijn kleuter, ik waardeer alles wat jullie doen. Jullie inzet is bewonderenswaardig. Ik vind dat die waardering best omgezet mag worden in een hoger inkomen. En in Nederland hebben we nog altijd het recht om te staken. Het mag, dus. Maak gebruik van je recht en ga op die barricades! Dan sta ik ernaast.

Wil je niet de barricades op, kun je wel iets anders doen: je kan de petitie van POFront hier tekenen als je de docenten van het basisonderwijs steunt in hun actie. Inmiddels hebben ruim 250.000 mensen de petitie ondertekend; er zijn dus meer mensen dan alleen de docenten die dit aan het hart gaat. De handtekeningen worden tijdens de prikactie van de leerkrachten op 27 juni aangeboden aan demissionair premier Rutte. Minister Asscher heeft inmiddels laten weten iets te gaan doen aan de salarissen. We zullen zien hoe het verder gaat.

Kom maar op met je kind

Doe ik te licht over dat uurtje wat er extra opgevangen moet worden? Misschien Immers, ik ben dan Koos Werkeloos en breng mijn kleuter gewoon een uurtje later. Heel veel BSO locaties bieden de mogelijkheid extra op te vangen, dus daarvan kun je natuurlijk ook gebruik maken.

Maar bij deze: Mensen in Culemborg met een kind op de Koning Willem Alexanderschool, kom gerust je kind een uurtje bij mij brengen. Breng ik de hele meute daarna wel naar school. Ik denk dat ik dat wel overleef. Kun jij met een gerust hart lekker dat uurtje gaan werken en hoef je je nergens zorgen om te maken, terwijl de docenten gebruik maken van hun stakingsrecht om betere werkomstandigheden af te dwingen.