Home » Entertainment » Herkenning » Belofte maakt schuld: Mijn schoolplein-avontuur

Belofte maakt schuld: Mijn schoolplein-avontuur

schoolplein, wachten, alleenVorige week schreef ik over hoe ongemakkelijk ik mij voel op het schoolplein. Ik sta 9 van de 10 keer alleen om mijn peuter in de gaten te houden, die over het plein scheert en overal in, op, over en af moet klimmen. Ik moet hem nou eenmaal scherp in de gaten houden, maar ik laat hem liever los dan dat ik hem met alle drama’s van dien vast houdt. Dat vinden mensen een beetje gek. Maar ik deed ook een belofte: De eerstvolgende keer dat ik op het schoolplein stond, zou ik op een andere ouder die ook alleen stond af stappen. En daarmee een praatje gaan maken.

Weet je, het hoeven niet mijn allerbeste matties for life the worden. Dat wordt sowieso lastig, aangezien wij vrijwel zeker in juli gaan verhuizen. Ik hoef ook niet het stralende middelpunt van alle schoolpleinmoeders te worden. Maar het is wel fijn om een beetje aanspraak te hebben als je daar dan toch staat. Je zit allemaal in hetzelfde schuitje, ondanks dat sommige schuitjes dichter bij elkaar liggen dan anderen. Ik wil alleen niet meer dat mijn schuitje helemaal aan het einde van de steiger ligt. En als ik hier alvast kan oefenen hoe ik in de richting van de andere schuitjes kan peddelen, kan ik dat mooi straks meteen goed toepassen in onze nieuwe omgeving.

Eng hoor

Ondanks mijn moedige belofte, vond ik het wel heel erg eng. Sinds mijn laatste blog liep ik een beetje te dubben hoe ik dat dan aan moest pakken. Ik ben niet heel erg ad rem en kan slecht snel op veranderende onderwerpen inspringen. Ik moet daar altijd even over nadenken. Waar heb je het dan over? Het weer is zo suf. En het weekend dat voor de deur staat is ook zo uitgekauwd. Maar ik ging het doen. Een beter begin, begint bij jezelf, nietwaar?

Gelukkig hielp de school mij een handje mee. Want deze week was namelijk de maandviering, en laat nou net de klas van mijn kleuter aan de beurt zijn. Om kwart over één begon het feestje. Wij waren al vroeg aanwezig en ik had me voorgenomen om een gesprekje aan te knopen met degene die naast mij kwam zitten.

Helaas, die was druk in gesprek met haar buurvrouw. Inbreken in een gesprek is ook zo onbeleefd, dus die kans ging voorbij. De voorstelling begon. Een half uur lang dansten onze kleuters over het toneel, voerden ze toneelstukjes op en stonden ze soms ietwat schaapachtig hun verhaaltje over de kok die kwijt was te etaleren. Hoe superschattig was dat!

Paniek!

Een kwartier voor het einde van de schooldag was het afgelopen. Buiten was het koud, dus een aantal mensen bleven lekker warm binnen staan. Zo ook wij. En ineens spotte ik een moeder van één van de kleuters op een bankje. Ik schuifelde een beetje naar haar toe. Een vlaag van paniek overviel me, want waar heb je het dan over? Maar ineens wist ik het: Je praat over het kind van de ander. Want als ouders iets leuk vinden, is het praten over hun kind. En laat die van haar nu nét een hoofdrolletje gehad hebben in het excellente toneelgebeuren van het afgelopen half uur.

 “Wat deed die van jou het goed, zeg!” zei ik met een grote grijns. Haar zoon had zojuist de groenteboer gespeeld die de kok wel wilde zijn. Ze keek even verrast op, maar glunderde toen. “Hij stond erbij als een hork,” lachte ze, “terwijl alle andere kinderen stonden te dansen en te springen.”

“Nou en,” zei ik grinnikend, “Hij speelde een boer. Die heb ik nog nooit zien dansen, dus hij bleef perfect in zijn rol.” Het ijs was gebroken en we keuvelden een beetje over het toneelstuk. Toen het tijd was om het schoolplein op te gaan om ons kroost te vangen, bleef zij nog even achter. Jeetje, wat voelde ik me goed. Ik heb het gewoon gedaan!

En de bonus

Als bonus spotte ik de vader van Monster!1’s beste vriendje op het schoolplein. Die spreek ik wel wat vaker omdat onze jongens samen spelen, en ook hij staat altijd alleen. Dus  ik er op af (ik had de smaak te pakken!). Ik vertelde hem dat als zijn zoon een keer op woensdag bij ons wilde spelen, als de oppas er is, dat wat ons betreft geen probleem is. Nu is de enige kans die ze hebben op vrijdag, wanneer ik zelf er ben. Hij vroeg hoe het stond met de verkoop van ons huis. Dus we hadden zowaar een gesprek wat ergens over ging.

 Ik was tevreden toen ik thuis kwam, en knuffelde mijn kleuter helemaal plat omdat hij zo goed had meegedaan op het toneel. Ik was trots op hem, en trots op mezelf.

Lees ook: Lieve moeders, veroordeel mij niet

Volg:
Delen:

17 Reacties

  1. 13 februari 2017 / 20:15

    Yeaaaah goed gedaan :)
    En hoe is t nu? Vandaag ook met iemand gekletst? ;)

    • Linda
      Auteur
      13 februari 2017 / 22:35

      Ik sta maar eens per week op het schoolplein om mijn kind op te halen en ’s ochtends is het meestal stressen met zijn allen. En aangezien mijn stem voor het grootste gedeelte foetsie is… Gelukkig loste mijn kind dat op door te zeggen: “Mama, ik vind jouw been heel lief!” En daar moest een van de moeders zo om lachen dat we even een praatje konden maken, haha.

  2. 13 februari 2017 / 22:26

    Haha, ik ben ook trots!! Ik leef helemaal mee. Wat goed dat je ja al je twijfels zo opschrijft. Ik heb ze ook, maar ik ben nog niet adrem genoeg om ze te delen. Ik heb het op het schoolplein nu niet meer zo lastig, maar ik had het ook. Dus ik heb nu wel snel als ik naast iemand sta die nieuw is dat ik even vraag hoe dat kindje het vindt op school enzo. Want dat mistte ik toen een beetje.

    • Linda
      Auteur
      13 februari 2017 / 22:36

      Aww, wat lief dat je zo meeleeft. Nouja, ik heb dus precies dat. En het lijkt of zoveel mensen elkaar al pre-basisschool kennen. Wij zijn import (en dat zijn we straks weer), misschien maakt dat het ook lastiger. Het is gewoon iets harder ervoor werken.

  3. 14 februari 2017 / 00:54

    Wat goed ben en wat ben je hier eerlijk in. Blijft spannend, maar met een gesprekje over de kids is het ijs dan toch snel gebroken ;)

  4. 14 februari 2017 / 09:23

    Wat super van je!! Ik herken het gevoel heel erg en vind het dan ook ontzettend stoer!

  5. 14 februari 2017 / 18:19

    Wat knap en open. Oh ik vond het ook altijd zo eng. Ik heb echt mensenvrees gehad, dus ik kan me goed inleven!! Heel goed van jou!!

  6. Ina
    14 februari 2017 / 22:15

    Goed gedaan! Ik sta ook meestal alleen en soms maak ik een praatje met een moeder van een klasgenoot. Het verbaast mij altijd dat zoveel mensen alleen staan. Het lijkt of iedereen hier moeite mee heeft

  7. 15 februari 2017 / 13:39

    Wow, wat goed. Ik herken me wel een beetje in je situatie: op papier ben ik heel vlot, maar in het dagelijkse leven niet echt :) Fijn dat je je angst overwonnen hebt en gewoon op iemand af bent gestapt.

  8. 15 februari 2017 / 14:56

    Go girl! Echt knap van je! Ik kan echt zo opzien tegen dat schoolpleingebeuren, gelukkig duurt het nog een jaar voordat we daaraan gaan beginnen. Maar echt, de antisociaal in mij is al aan het foeteren, haha. Ik trek namelijk met dit soort dingen altijd van die leegzuigers aan waar je nooit meer vanaf komt. Ga je voor me duimen?

    • Linda
      Auteur
      15 februari 2017 / 21:05

      Ik ga zeker voor je duimen! Zet ‘m op, als ik het kan, kan jij het ook :)

  9. 15 februari 2017 / 19:20

    Goed zeg! En volgende week ‘gewoon’ nog eens doen! (ik heb makkelijk praten voor mij duurt het nog even… GELUKKIG!) ;-)

  10. Aafke
    16 februari 2017 / 22:56

    Goed bezig! Je kunt toch gewoon over je leuke kinderen praten ;)

    • Linda
      Auteur
      17 februari 2017 / 18:09

      Maar het werkt dus beter als ik niet over die van mij praat, maar over die van iemand anders ;)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.