Volmaakt Onvolmaakte Moeders: Gastblog van Roelina

Een tijdje geleden deed ik een oproep aan alle bloggende moeders om een blog te schrijven voor Volmaakt Onvolmaakt, om een keer een kijkje te nemen in hun volmaakt onvolmaakte leven als moeder. Daar werd massaal gehoor aan gegeven! Elke donderdag deel ik één van hun verhalen. Lees ze allemaal en besef je dat alle moeders maar wat doen. Dat niemand een diploma heeft, en niemand volmaakt is als moeder. Maar dat je juist in dat onvolmaakte de leukste moeder bent die jouw kind zich maar kan wensen!

Roelina koos ervoor onderstaande vragen te beantwoorden, wat een mooi kijkje in het leven van een Volmaakt Onvolmaakte moeder oplevert. Lees snel de gastblog van Roelina over haar eerste ideeën over het moederschap, principes loslaten en achter de feiten aanlopen!

Mijn naam is Roelina, 35 jaartjes jong en alweer 18 jaar gelukkig ongetrouwd met mijn allerbeste mattie. Samen hebben wij 3 kindjes: 1 engelmeisje (onze dochter is 2 weken na haar geboorte overleden aan een zeer zeldzame aandoening genaamd Alveolaire Capillaire Dysplasie, ACD), en 2 van gezondheid blakende zoons (1 van 2,5 jaar en 1 van 9 maanden). Ik ben een working mom; ik werk 36 uur in de week op een marketingafdeling van een verkoopkantoor. Mijn vrije tijd prop ik vol met al mijn creatieve hobby’s, waaronder bloggen.

Hoe dacht je dat je zou zijn als moeder? Wat is hiervan uitgekomen en welke ideeën heb je losgelaten (bewust of onbewust)?

Ik had voordat ik moeder werd echt geen flauw benul. Ik was altijd voornemens kinderloos te blijven, totdat ik de 30 passeerde en mijn eierstokken begonnen te rammelen. Voordien was ik dus totaal niet bezig met (het hebben en krijgen van) kinderen. Toen ik na mijn 30^ste zwanger werd was ik dan ook eigenlijk niet voorbereid op wat komen zou. Nu eindigde die eerste zwangerschap wat anders dan gepland (onze dochter overleed na 2 weken), en dat heeft mijn kijk op het moederschap drastisch veranderd.

Toen ons tweede kindje werd geboren, onze zoon, namen emoties het over van rationaliteit. Het veranderde mij in een moeder waarvan ik vooraf altijd dacht: “zo wil ik niet worden”. Ik werd overbezorgd (ben dat nog wel bij tijd en wijlen), kon ons zoontje maar moeilijk loslaten of overgeven aan iemand anders.” Het gevoel van het ‘verliezen van controle’ nam meester van mij.

Nu onlangs ons derde kindje, onze tweede zoon, is geboren, gaat het beter. Nog wel heb ik soms last van het feit dat ik bang ben controle over de situatie te verliezen, maar het overschaduwt het moederschap niet meer. Het is nu veel meer ‘normaal’ dan bij onze eerste zoon.

Op de vraag welke ideeën ik nu laat varen, welke ik voordat ik aan het moederschap begon zo hoog had zitten? Daarop antwoord ik: principes! Uurtje per dag TV kijken, niet snoepen, altijd met twee woorden spreken, op tijd naar bed, etc… Daar komt in de praktijk vrij weinig van terecht, moet ik bekennen.

Wat gebeurde er toen je het idee van “perfecte moeder” los liet?

Relax! Echt, ik maak me er (minder) druk om. Dan snoepen ze maar eens een keertje. Dan kijken ze maar eens (wat langer dan goed voor ze is) TV. Ze worden heus wel groot, weet ik nu. Wij doen als ouders ons uiterste best, geven onze kinderen alles wat ze nodig hebben en meer. Liefde, warmte, een veilig thuis… dat is toch uiteindelijk waar het echt om draait, nietwaar?

Hoe ervaar je je leven als moeder?

Hectisch met een hoofdletter H. En hoewel ik er met al mijn verstand voor gekozen heb, ik moet er nog steeds aan wennen. Wat een drukte, wat een chaos en wat is ons leven anders geworden sinds er kinderen zijn.

Welk aspect van het moederschap en huishouden vind je verschrikkelijk?

De was, GATVER! Daar komt maar geen end aan. En wat maken die kleine spuiten een hoop smerig, zeg. Doorgelekte luiers, met eten besmeerde kledingstukken… het houdt maar niet op!

Wanneer loop jij hopeloos achter de feiten aan?

Voor mijn gevoel iedere dag. Maar dat ligt ook een beetje aan de aard van het beestje. Ik neem nou eenmaal veel te veel hooi op mijn vork. Dat deed ik al pre-moederschap en dat doe ik nog steeds. Zo ben ik niet alleen moeder, maar moet ik van mijzelf ook nog (full time) werken, bloggen, wandelen met mijn hond én tal van hobby’s uitoefenen…. En dan zou ik het huishouden bijna vergeten. Wanneer ik dus alles van ‘mijn lijstje’ gedaan heb, heb ik alweer tig andere dingen bedacht die ik ook nog moet doen. Mijn ‘werk’  is nooit af.

Beschrijf eens een zaterdag met kinderen?

Doordeweeks doe ik zoveel mogelijk huishoudelijke verplichtingen. Ik werk fulltime en in het weekend ben ik er daarom fulltime voor mijn kids! Dan doen we leuke dingen in, om of buiten het huis. Ik heb nog wel te kampen met middagslaapjes dus dit betekent dat we vaak in de ochtend wat gaan doen. En dat kan echt van alles zijn. Van samen boodschappen doen tot naar een pretpark of dierentuin gaan. En is het slecht weer, dan knutselen of spelen we samen binnen, heerlijk!

Vertel een anekdote waaruit blijkt dat je volmaakt onvolmaakt bent?

Nou dat is er een, die nog niet zo heel lang geleden is voorgekomen. Ik ging naar de IKEA met baby- en peuterlief. Mijn peuter vindt het namelijk geweldig in de IKEA, en ik moest een nieuw matras kopen. WIN-WIN dus. Maar het ‘bedden testen’ duurde toch wat langer dan gepland en ons IKEA uitje liep wat uit. Mijn peuter werd (erg) moe en de peuterpubertijd vierde hoogtij. Ik had dus te kampen met een stampvoetende peuter die NIETS maar dan ook NIETS meer wilde.

Hij ging bij het naar buiten gaan (weer eens) zitten omdat hij niet wilde lopen. Maar we stonden nét in zo’n draaideur. Die liep vast en een opstopping was het gevolg. Ik ontplofte en liep met peuterlief op de kop onder mijn arm naar de auto waar ik hem enigszins met grof geweld de auto in bonjourde. Iets té grof want hij stootte zijn kleine hoofdje aan het deurportier. Ik voelde mij zo schuldig… Volmaakt onvolmaakt wat mij betreft.

Wat leuk dat ik deze mocht ‘invullen’. Ik ben een groot voorstander van volmaakt onvolmaakt, want zijn we dat niet allemaal? Niemand is perfect en dat maakt het nou juist zo leuk! Als dat wat we doen, we maar doen met onze allerbeste bedoelingen, dan is perfectie ondergeschikt.

Dankjewel voor je verhaal, Roelina! Ik herken zeker wel punten in mijn eigen leven (zoals de was die uit zichzelf aanjongt…). Je kunt Roelina volgen op haar blog, Facebook, Instagram, Twitter of Pinterest!

Wil jij ook vertellen over je leven als volmaakt onvolmaakte moeder? Laat een reactie achter of mail naar linda@volmaakt-onvolmaakt.nl voor meer info :)