Een tijdje geleden deed ik een oproep aan alle bloggende moeders om een blog te schrijven voor Volmaakt Onvolmaakt, om een keer een kijkje te nemen in hun volmaakt onvolmaakte leven als moeder. Daar werd massaal gehoor aan gegeven! Elke donderdag deel ik één van hun verhalen. Lees ze allemaal en besef je dat alle moeders maar wat doen. Dat niemand een diploma heeft, en niemand volmaakt is als moeder. Maar dat je juist in dat onvolmaakte de leukste moeder bent die jouw kind zich maar kan wensen!
Hoe frustrerend het is dat niemand naar je wil luisteren als je zeker weet als er iets aan de hand is met je kind… dat kan ik uit eigen ervaring beamen. Lees snel de gastblog van Marieke, en ontdek hoe zij deze frustraties omzette in een hele mooie informatiebron!
De volmaakt onvolmaakte moeder… Bestaat die dan? Jazeker! Er hebben zich al heel wat onvolmaakte moeders die hun stinkende best doen hier voorgesteld. En ik ben er ook zo één. Wie ik ben? Ik ben Marieke, moeder van drie kinderen van inmiddels alweer 8, 7 en 4 jaar oud. Ze worden groot, die kinderen van mij. En gelukkig verloopt het moederschap daardoor ook steeds gemakkelijker. Maar de eerste jaren met onze kinderen waren zwaar. En dat leidde uiteindelijk tot een hele mooie informatiebron voor andere ouders: Slaap Baby Slaap
Een poppenmoeder ben ik nooit geweest, maar toch was moeder worden mijn allergrootste wens. Eenmaal zwanger van de oudste verdiepte ik me daarom in alles wat los en vast zat rondom mijn groeiende buik. Elk babyboek te koop werd van a tot z uitgeplozen. Niets liet ik aan het toeval over. Een plaatje van een dochter werd geboren en ik moet zeggen: het verliep redelijk soepel. Wat was ik trots! Kijk ons het eens goed doen, dat voorbereiden heeft gewerkt! Achteraf realiseer ik me maar al te goed dat het niet aan onze opvoedkwaliteiten lag, maar dat ze gewoon een heel makkelijk meisje was, en is.
Maandenlang huilen
Al snel volgde dus nummer twee, ons zoontje Stef. Een prachtig knulletje met een enorme bos haar. Maar ook een jongetje dat vanaf seconde één het niet eens was met wat we ook deden. Gebroken nachten kon ik het niet eens noemen, hij sliep ’s nachts gewoon nauwelijks. Hij huilde, huilde en huilde. We accepteerden het, uiteraard, de eerste weken. Het hoort er toch gewoon bij, dachten we.
Maar de weken werden maanden en nog steeds huilde hij. Er was maar één manier om hem stil te houden: in de draagdoek aan de borst, hussend en sussend. Zo bracht ik dus mijn dagen door; wandelend, kokend, boodschappen doen, dochter in bad en naar bed brengen… Alles met Stef in de draagdoek of aan de borst. Het verbaasde me hoe handig ik daar in werd. De dagen werden daardoor dragelijk, maar de nachten bleven een ramp.
Consultatiebureau?
Via het consultatiebureau kwam ik niet veel verder. “Mevrouw, u bent gewoon te zacht. U verwent hem te veel. Gewoon laten huilen.” Nu waren er al wat nachten geweest waarop we Stef had laten huilen. Niet omdat we dat wilden, maar omdat we van pure vermoeidheid in slaap vielen en pijnlijk maar waar: niet wakker werden van zijn huilen. De tranen poppen nog steeds op als ik aan die momenten terug denk. Het huilen had overigens niet geholpen.
Ook internet bracht weinig hulp, informatie over baby’s die slecht slapen was nauwelijks te vinden. En de huisarts bood ook geen soelaas, hij was een gezond jongetje met prima longen. Pas na acht maanden belanden we, op ons aandringen, bij een fantastische kinderarts. Dokter Pekelharing heette ze, een dame ouder en wijzer dan ik en óók moeder. Ze drukte me één ding op het hart: altijd te blijven luisteren naar mijn moederhart en onderbuik. Volg die, zei ze, want jij kent je eigen kind het allerbeste. Het is een les die ik goed in mijn oren heb geknoopt. Natuurlijk luister ik naar andermans adviezen, maar sindsdien luister ik vooral naar mezelf.
Om een lang verhaal kort te maken: er bleek wel degelijk iets aan de hand met Stef en na een traject van een aantal maanden met flink wat medicijnen veranderde hij in een blije peuter. Een peuter die, jawel, sliep!
Weinig informatie over baby’s en slapen
Maar het feit dat er op internet zo weinig te vinden was over baby’s en slapen (en ik inmiddels zoveel gelezen had over dit onderwerp) frustreerde me. Alle jonge ouders hebben immers te maken met gebroken nachten, sommigen (lucky ones!) een paar weken en de meesten (heel normaal!) een paar maanden. Moe zijn we allemaal in die periode, en onzeker.
Het leidde tot de website Slaap Baby Slaap waarop ik alle kennis deel. Niet om ouders te vertellen hoe ze het moeten doen, maar om tips te geven en ouders zelf te laten uitzoeken wat bij hun het beste past. Want de opmerking van dokter Pekelharing geldt natuurlijk voor alle ouders: volg je eigen gevoel! Alleen jij kent je kind het beste.
Zo zie je maar weer, schakel je onderbuikgevoelens niet uit. En bezoek vooral Marieke’s website Slaap Baby Slaap. Ik heb er ook al wat tips vandaan gehaald :)
Volgende week het verhaal van Kris, die instinctief wist dat “Het komt wel goed”, op haar kind niet van toepassing was…
