Ik ben trots op mijn kinderen (en dat mag iedereen weten)
“Waarom doe je dit? Waarom wil jij zo openlijk schrijven over je leven en de levens van je kinderen?” Het is een vraag die me laatst gesteld werd. Een paar antwoorden had ik wel paraat. Schrijven (bloggen vind ik zo’n lomp woord) is voor mij een uitlaatklep. En ik vind het een fijn idee om herkenbare verhalen te produceren voor mijn lezers. Maar ik ging er toch even wat verder over nadenken.
Bekijk bericht
Vorige week schreef ik over hoe ongemakkelijk ik mij voel op het schoolplein. Ik sta 9 van de 10 keer alleen om mijn peuter in de gaten te houden, die over het plein scheert en overal in, op, over en af moet klimmen. Ik moet hem nou eenmaal scherp in de gaten houden, maar ik laat hem liever los dan dat ik hem met alle drama’s van dien vast houdt. Dat vinden mensen een beetje gek. Maar ik deed ook een belofte: De eerstvolgende keer dat ik op het schoolplein stond, zou ik op een andere ouder die ook alleen…
Bekijk bericht
Ik zie ze wel. Die blikken die afkeurend mijn richting op worden geworpen. Ik word veroordeeld zonder rechter, zonder wederhoor. Omdat mensen nu eenmaal al heel snel Ergens Iets Van Vinden. Zonder het hele verhaal te kennen.
Bekijk bericht
Ik heb het her en der al eerder een beetje gezegd, maar ik ben dus best lui als het op huishouden aan komt. Wat niet hoeft, doe ik niet. En waar ik een hekel aan heb delegeer ik heel graag, of ik probeer het vakkundig te omzeilen. Strijken is een van die dingen die ik, al zeg ik het zelf, meesterlijk heb ontweken. Ik heb mijn strijkijzer al jaren geleden aan de wilgen hangen. Daar hangt ie heel mooi. Maar nu even serieus, ik zou je op dit moment niet eens kunnen vertellen waar mijn strijkijzer is. Hij is gewoon kwijt.…
Bekijk bericht