En het meest bizarre is dat het uiteindelijk toch lukte door een beloningssysteem. Dat werkte de afgelopen anderhalf jaar dus voor geen meter. Het cadeautje lag in het zicht om uitgepakt te worden, lonkte en smeekte naar hem om het dan allicht een keertje te proberen, maar dat deed hem in het geheel niets. Hij wist het straal te negeren.
De trigger? Dat was zijn jongere broer. Die is dus al een dik halfjaar zindelijk, behalve qua ontlasting. Hij mag dat in een luier doen, maar moet dat wel even zeggen. Soms doet hij dat, maar de meeste keren is hij te laat. Een aantal onderbroeken is daardoor al in de vuilcontainer verdwenen, sommige zijn gewoon te goor om nog met je handen aan te raken en dienen met het chemisch afval te worden afgevoerd, en we verhoogden de omzet van Biotex met minimaal 50%.
En ineens was ik het zat. Ik was klaar met het uitwassen van minimaal een remspoor per dag. Dus toen hij weer te laat was, greep ik hem onder zijn oksels en plantte hem op de wc. “Jij blijft hier zitten tot je gepoept hebt,” mopperde ik. Ik gaf hem een boekje en liet hem alleen.
Nog geen 5 minuten later was de klus geklaard (echt, serieus? Het voelt alsof ie me al die tijd in de zeik heeft genomen!).
Luid applaudiserend en vol met high-fives liepen we de kamer weer binnen. Hij kreeg zijn cadeautje!
En toen gebeurde er iets wonderlijks.
De kleuter bekeek het tafereel met interesse. En hij wilde het proberen. Op de wc. Helemaal uit zichzelf.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Hij ging zitten, ik las een boekje voor, maar er gebeurde niets. Nouja, niets. Dit zitten was al een gigantische overwinning! Een halfuurtje later wilde hij nog eens proberen. We lazen een ander boekje. Nog niks in de wc. En toen…
“MAMA! IK MOET PLASSEN!”
We raceten naar de wc. Hij ging zitten. En ja hoor! Hij pieste een beverig plasje en ik stond ernaast te grienen. Hij is zindelijk, in ieder geval voor de helft. Na 4 jaar, 10 maanden en 4 dagen. Ja, dat hield ik zomaar even bij. Amper 2 maanden voor zijn vijfde verjaardag. Ineens was alles wat we ervoor gedaan hadden helemaal niet belangrijk meer.
Nee, ik deel geen trotse eerste foto’s van het eerste gele vlekje of schattige drolletje in de wc. Omdat ik het ronduit ranzig vind wanneer mensen dat doen. Maar ik snap ze wel heel goed. Want de trots waarmee je overloopt, dat is zo’n geweldig gevoel.
Het laatste stukje moet nog, maar jongens, wat ben ik hier blij mee. Het voelt als het afsluiten van een hoofdstuk. En wat een opluchting, net voordat hij aan zijn nieuwe school begint. Hoeven we daarvoor in ieder geval een keer niets voor te regelen!
Nog eens teruglezen welk avontuur we inmiddels hebben gehad met onze kleuter?
Zindelijkheid-offensief: de opening (deel 1)
Zindelijkheid-offensief: de volledige overgave (deel 2)
Mijn kleuter is niet zindelijk en gaat naar school
Ik kies voor mijn kind (en doe een stapje terug)
Mijn kleuter is niet zindelijk: Een angstprobleem?
Niemand helpt ons kind… Wat nu?
Mijn kind krijgt hulp: Zorg en PGB, de eerste stappen
Met mijn kind naar de GGZ voor een etiket (dat rijmt)
Mijn kleuter heeft autisme (ASS)
Ik kies voor mijn kind (en stop met werken)
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…