Er hangt verandering in de lucht

Er hangt verandering in de lucht. Ik voel het in elke vezel van mijn lichaam. Ik sta voor het raam naar buiten en kijk hoe de laatste restjes bevroren sneeuw oplossen in het niets. De kortstondige sneeuwperiode van welgeteld één dag is alweer voorbij. Maar het is niet de verandering die ik voel.

Het is ook niet de hoogstwaarschijnlijk aanstaande verhuizing. Had ik de laatste maanden nog wel eens het gevoel van pure paniek en het onrecht dat ik mijn kinderen aan deed door ze te onthemen, die gevoelens zijn tot rust gekomen. Eigenlijk kijk ik er wel naar uit. Een nieuw huis, een nieuwe omgeving, een nieuwe start; als je het over verandering hebt is het een hele grote. Maar ook dat is het niet.

Ik weet niet precies wat het is, maar ik word er onrustig van. Het is een ongrijpbaar iets. Iets waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Iets, dat als een woord waar je niet op komt op het puntje van je tong ligt, maar er nét niet op komt. Het frustreert me mateloos.

Inmiddels is het restje sneeuw waar ik naar keek, verdwenen. Maar de onrust in mijn lijf, die is er nog steeds.

De woorden hameren in mijn hoofd, al anderhalve dag. Er hangt verandering in de lucht. Maar ik weet niet of het iets is wat me gaat overkomen of iets wat ik zelf moet initiëren. De onrust maakt dat ik me een beetje terugtrek in mezelf. Niet meer met regelmaat schrijf. Enkel doe wat ik moet doen. Verzink in overpeinzingen over mezelf en mijn nieuwbakken bedrijf.

Misschien is het wel iets wat ik mezelf opleg. Dat er nog iets móét veranderen. De afgelopen maanden ben ik zo aan het vechten en strijden geweest, en nu is er even helemaal niets. Misscchien kan mijn hoofd gewoon niet uit.

Ik heb een liedje in mijn hoofd. “I can feel it coming in the air tonight.” Phil Collins zingt in zijn refrein exact dat, wat ik voel.

Ik zou alleen zo graag weten wat dat precies is. Maar dan geef ik me over aan het moment en ik neurie het mee.