Mijn kind krijgt hulp: Zorg en PGB, de eerste stappen

We schrijven januari 2017. Inmiddels zijn we vier maanden bezig om via instanties voor onze oudste de juiste zorg te vinden. En we boeken langzaam maar zeker vooruitgang. Mijn kind krijgt hulp, langzaam maar zeker.

Vorig jaar januari begonnen we met het kijken of we Monster!1 zindelijk konden krijgen. Het werd al snel duidelijk dat hij het doodeng vond. In april vroegen we advies bij het consultatiebureau, maar helaas onderkenden zij het probleem niet (want tsja, we hadden immers nog een half jaar en het “kwam vanzelf wel”). Daardoor kwamen we in september pas bij de schoolarts, en in oktober pas bij de kinderarts terecht.

Dieptepunt en frustratie

Ik heb het gevoel of we voor elke stap hebben moeten vechten. Het dieptepunt was half december, toen iedereen erkende dat we hulp moesten krijgen maar niemand wat voor ons kon doen. Op de blog die ik vervolgens uit frustratie schreef, kwamen heel lieve reacties. Niet alleen steunbetuigingen, maar ook informatie waar we gericht mee verder konden zoeken naar een zorgverlener. En gesprekken die ons meer achtergrond verschafte voor de wachtlijst van de GGZ. Jullie weten wie jullie zijn, ik ben jullie zo dankbaar!

Door die gesprekken kwamen er bij mij weer mogelijkheden naar boven waar ik nog niet aan gedacht had. Uiteindelijk nam ik contact op met kinderdagverblijf Doortje, waar de jongste nog steeds naar toe gaat. Want wellicht hadden zij in hun netwerk wel mensen die op afroep naar school konden gaan om onze oudste te verschonen aldaar. En de directrice vond het zo’n naar verhaal, dat ze direct actie ondernam. En hoe!

Opluchting

Vandaag kwam een meisje kennismaken. Bij Doortje gaat ze stagelopen, en vanuit daar gaat ze tijdens schooluren onze oudste verschonen als het nodig is. Hoewel Monster!1 eventjes nodig had om te ontdooien, vond hij haar heel aardig. Score! Wát een opluchting dat dit in ieder geval gelukt is! En wat ben ik de directrice ontzettend dankbaar dat zij de koe bij de hoorns heeft gevat om deze hobbel voor ons uit de weg te ruimen.

En dan het tweede lichtpuntje: vorige week werd ik gebeld door de GGZ dat we aanstaande dinsdag de intake hebben. Okee, het is nog geen behandeling, maar omdat hij nog zo jong is zal hij daar dan niet meer zo lang op hoeven wachten. Ook dat was een last van mijn schouders. Eindelijk gebeurt er weer eens wat. En hoewel ik tegen het PGB aanvragen nog een beetje tegenop zie, weet ik dat ik ook daarbij hulp krijg als het nodig is.

We kunnen vooruit

Ik heb het gevoel dat we na een lange periode van stilstand eindelijk weer vooruit kunnen. En echt, ik snák naar handvatten om mijn gevoelige kind te kunnen helpen met zijn angsten. Ik kan me de eerste keer dat hij zonder angst op een wc gaat zitten nog helemaal niet voorstellen. Soms voelt het alsof ik nooit anders ga doen! Maar elk stapje wat we zetten, brengt ons dichterbij dat doel. Elke dag is er eentje dichterbij dat moment (en nu meer dan ooit snap ik waarom mensen die afgrijselijke eerste poep- en plasfoto’s online gooien).

Uiteraard gaat het niet alleen om zindelijk worden, maar om het omgaan met zijn angsten in het algemeen. Het is gewoon zo dat de angst voor de wc hem op dit moment het meest in de weg zit.  Dus hopelijk vallen er binnen nu en een paar maanden wat puzzelstukjes op zijn plek en weten we allemaal wat we moeten doen.

Wordt vervolgd, dus!