Ik vind wat van de fopspeen (maar doe er niks aan)

Ik vond er altijd wat van. Van die grote peuters en kleuters met een fopspeen in het bekkie. Want ik vond het er voor geen meter uitzien. De fopspeen, dat is voor baby’s en jonge peuters. Maar op een gegeven moment moet je er vanaf kunnen stappen.

Ik vind er nog steeds wat van, maar inmiddels ben ik een beetje bijgedraaid. Want hoewel die oudste van mij een hekel had aan de fopspeen en na een maand of wat overstapte op zijn duim, is de jongste erg verknocht aan zijn “foppie”. En die jongste, die werd vorige maand alweer drie. Hij is klein voor zijn leeftijd, dus heel gek ziet het er niet uit, maar ik begin de druk te voelen. Van het consultatiebureau, bijvoorbeeld. “Hm, heeft-ie nog steeds een fopspeen? Dat moet je wel gaan afleren, hoor.”

Bibi fopspeen

Ja ja, ik weet het. En ik weet dat het niet goed is voor zijn gebit. En dat ie ’t niet meer nodig heeft, weet ik ook. En natuurlijk heb ik een kind wat alléén maar de oude Bibi fopspenen wil, die bijna niet meer te vinden zijn. En ik moet natuurlijk ook altijd denken om zo’n kreng mee te nemen met een lange autorit of als we ergens blijven logeren (want als ik ‘m vergeet, dan kan ik geen nieuwe kopen).

Maar weet je? Hij slaapt er zo fijn mee. De hele nacht door. Monster!2 is een hele lichte slaper, al vanaf dat hij geboren is. En zonder fopspeen (het is laatst wel eens voorgekomen), is het om de twee uur brullen. Het troost hem ook als hij heel overstuur is. Dus eigenlijk is het gewoon een handig ding, ook al ziet het er voor geen meter uit. We hebben hem wel eens proberen te leren duimen, maar dat was helaas geen succes (en zeg nou eerlijk, is duimen niet net zo erg?)

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er gewoon ook niet zo’n zin in heb, in dat hele gedoe van het speen ontwennen. Ik ben een lui varken. De drama’s die eromheen gaan ontstaan en de gebroken nachten die het me gaat opleveren? Daar zit ik zo enorm níét op te wachten. Tuurlijk is het allemaal tijdelijk (of helemaal niet aanwezig, zoals ik laatst ook las) en na een paar nachten zal het (hopelijk) over zijn, maar ik heb op dit moment zelfs geen zin en puf voor die paar nachten. Lui? Misschien. Deze ontaarde moeder steekt nog even haar kop in het zand en vindt het allemaal ook wel even best.

Ik vind er wat van

Maar we hebben wel regels omtrent het stukje zuigrubber. Hij mag ermee slapen en dat hebben we er ook in geprent. (“mama, foppie is voor het slapen, hè?”). Ze mogen in de auto (want daar slaapt-ie ook). En ze mogen naar de opvang (ja, ook daar slaapt ie nog overdag). En in mijn niet-consequente opvoeding mag ie hem ook in huis als-ie verdrietig is of moe op de bank ligt. Maar geen haar op mijn hoofd dat hij er op straat mee gaat lopen. Of in de speeltuin mee gaat spelen. Of met een fopspeen in zijn bekkie mee boodschappen gaat doen.

Die fopspenen zijn dus heel handig, maar hebben bij mij dus zeker hun grenzen. Want ondanks mijn luiheid, vind ik er dus nog steeds wel wat van. Ik vind het gewoon geen porum wanneer grotere kinderen ermee over straat lopen. Ieder zijn ding, maar dat is dan weer niet de mijne.

Had jullie kind een fopspeen, en hoe heb je hem dat kreng afgeleerd? Of ben je net als ik supergesteld op je schoonheidsslaapje en stel je het ontwennen nog even uit?

Lees ook: De peuterpuberteit is stiekem heel grappig!