Ik heb twee kinderen met een leeftijdsverschil van iets minder dan 15 maanden. Dat is best wel een uitdaging. Nu ze wat ouder worden en steeds beter kunnen aangeven wat ze willen, wordt het wat gemakkelijker. Maar één probleem blijft: ze willen altijd net het speelgoed waar de ander mee speelt.
Samen spelen, samen delen is één ding, maar de hele dag moeten politieagenten omdat ze elkaar anders afmaken over een Toet-Toet autootje of een houten treintje vind ik zelf ook niet zo leuk. In eerste instantie zei ik nog, ze zijn jong en moeten ook samen leren spelen. En hoewel de jongste af en toe wel genegen is om samen te spelen, vindt onze autistische oudste dat wel heel lastig.
Toen ze jonger waren, kocht ik gewoon twee dezelfde cadeautjes. Je wil toch ook wel eens een leuke moeder zijn dan steeds als een blauwhelm tussen twee kemphanen in moeten springen en het bood even wat rust. Maar dat is ook geen blijvende oplossing (en loopt nogal in de papieren).
Afpakken en wegzetten, zeg je? Dan heb ik het komende uur twee schuimbekkende jongens aan mijn benen hangen. Zit ik ook niet zo op te wachten. Dus toen ze elkaar vanochtend weer in de haren vlogen over een Thomas de Trein spelletje, greep ik uit pure wanhoop naar een oplossing van mijn moeder om zes kleinkinderen in het gareel te houden: het piepertje.
Wat is het piepertje?
Het piepertje is eigenlijk alles met een timer. Je smartphone heeft er een, een wekkerradio kun je verzetten, neem een zandloper of zelfs een kookwekker. Als de tijd maar afloopt. Desnoods kun je zelf gaan tellen (maar hey, je wil het voor jouw gemoedsrust ook gebruiken). Ik gebruikte mijn telefoon met timer op vier minuten.
Jemig, wat een rust in huis. Ze accepteerden het gelijk, wisten waar ze aan toe waren en lieten elkaar met rust. De duidelijke toon van de digitale zandloper is definitief en geeft structuur. De pieper is mijn nieuwe held.
Hoe het piepertje werkt?
Nou, heel simpel. Wanneer de derde wereldoorlog uitbreekt vanwege een stuk speelgoed, mogen ze om de beurt een aantal minuten met genoemd speelgoed spelen. Als het piepertje gaat, ruilen ze om. Weer hetzelfde aantal minuten. Enzovoorts. Je kunt er van alles voor gebruiken: de timer op je telefoon, een zandloper, een kookwekker, noem maar op. Je kan ook zelf gaan tellen in uiterste noodzaak.
Ze kennen de (extreem simpele) spelregels. Als de timer af gaat, wisselen ze rustig van plek. “Nu mag ik weer.” “En als het piepertje weer gaat mag ik weer.” Inmiddels zijn ze al een half uur om de vier minuten aan het omruilen met een spelletje van Thomas de Trein. Ik heb nog niet één keer in hoeven grijpen en ik heb zelfs mijn koffie warm kunnen opdrinken terwijl ik ze om de beurt help met het spelletje.
Het mooiste is, als er drama dreigt te ontstaan komt één van de twee vaak al naar me toe. “Mama, je moet het PIEPERTJE zetten!”
De ideale wereld bestaat niet, maar dit komt wel heel dicht in de buurt.
Welke oplossingen hebben jullie waardoor je kinderen elkaar heel laten tijdens het spelen?
Lees ook: Review Split and Sit: Stiekem onverwacht een succes
Dit is echt de beste blog die ik lees vandaag, wat een wereld tip. Mijn jongens schelen elkaar 20 maanden en ik ga dat dus zeker nodig hebben. Dank!