De (On)Volmaakte Moeders Club

Ik heb een clubje opgericht… en nee, niet voor mensen met een lelijk gezicht, maar ze zijn wel welkom. Het heet officieel “De (On)Volmaakte Moeders Club” en het gebeuren vindt plaats op Facebook. Het klinkt heel elitair, zo’n club. Maar de bedoeling ervan is geheel het tegenovergestelde. De afgelopen tijd schreef ik nogal wat blogs over verbinden. Waarom ik schrijf wat ik schrijf. Verbinding zoeken op het schoolplein. Elkaar eens een keertje aanspreken. Anderen in hun waarde laten. Zelf trots kunnen zijn op je kind zonder je ongemakkelijk te voelen. Ik vroeg of anderen mij niet wilden veroordelen. En op die…Bekijk bericht

Ik ben trots op mijn kinderen (en dat …

Ik ben trots op mijn kinderen (en dat mag iedereen weten)

Afgelopen week las ik een berichtje op Twitter, dat moeders het lastig vinden om de trots voor hun kind te uiten. Omdat ze bang zijn om andere ouders voor het hoofd te stoten. Mijn eerste reactie was meeleven, want ik herken het. Dat je maar doet of het niet zo’n big deal is dat je kind iets goeds doet, omdat je bang bent dat iemand met een scheef oog afkeurend naar je kijkt. Ik schrok ook van mijn eigen tegenreactie, want met onze oudste liep alles niet vanzelf. En ik was dus ook best wel eens jaloers. Voordat je verder…

Bekijk bericht

“Waarom schrijf je dit allemaal?”

“Waarom schrijf je dit allemaal?”

“Waarom doe je dit? Waarom wil jij zo openlijk schrijven over je leven en de levens van je kinderen?” Het is een vraag die me laatst gesteld werd. Een paar antwoorden had ik wel paraat. Schrijven (bloggen vind ik zo’n lomp woord) is voor mij een uitlaatklep. En ik vind het een fijn idee om herkenbare verhalen te produceren voor mijn lezers. Maar ik ging er toch even wat verder over nadenken.

Bekijk bericht

Belofte maakt schuld: Mijn schoolplein-avontuur

Belofte maakt schuld: Mijn schoolplein-avontuur

Vorige week schreef ik over hoe ongemakkelijk ik mij voel op het schoolplein. Ik sta 9 van de 10 keer alleen om mijn peuter in de gaten te houden, die over het plein scheert en overal in, op, over en af moet klimmen. Ik moet hem nou eenmaal scherp in de gaten houden, maar ik laat hem liever los dan dat ik hem met alle drama’s van dien vast houdt. Dat vinden mensen een beetje gek. Maar ik deed ook een belofte: De eerstvolgende keer dat ik op het schoolplein stond, zou ik op een andere ouder die ook alleen…

Bekijk bericht