Afgelopen week las ik een berichtje op Twitter, dat moeders het lastig vinden om de trots voor hun kind te uiten. Omdat ze bang zijn om andere ouders voor het hoofd te stoten. Mijn eerste reactie was meeleven, want ik herken het. Dat je maar doet of het niet zo’n big deal is dat je kind iets goeds doet, omdat je bang bent dat iemand met een scheef oog afkeurend naar je kijkt. Ik schrok ook van mijn eigen tegenreactie, want met onze oudste liep alles niet vanzelf. En ik was dus ook best wel eens jaloers. Voordat je verder…
Bekijk bericht“Waarom doe je dit? Waarom wil jij zo openlijk schrijven over je leven en de levens van je kinderen?” Het is een vraag die me laatst gesteld werd. Een paar antwoorden had ik wel paraat. Schrijven (bloggen vind ik zo’n lomp woord) is voor mij een uitlaatklep. En ik vind het een fijn idee om herkenbare verhalen te produceren voor mijn lezers. Maar ik ging er toch even wat verder over nadenken.
Bekijk berichtVorige week schreef ik over hoe ongemakkelijk ik mij voel op het schoolplein. Ik sta 9 van de 10 keer alleen om mijn peuter in de gaten te houden, die over het plein scheert en overal in, op, over en af moet klimmen. Ik moet hem nou eenmaal scherp in de gaten houden, maar ik laat hem liever los dan dat ik hem met alle drama’s van dien vast houdt. Dat vinden mensen een beetje gek. Maar ik deed ook een belofte: De eerstvolgende keer dat ik op het schoolplein stond, zou ik op een andere ouder die ook alleen…
Bekijk berichtIk zie ze wel. Die blikken die afkeurend mijn richting op worden geworpen. Ik word veroordeeld zonder rechter, zonder wederhoor. Omdat mensen nu eenmaal al heel snel Ergens Iets Van Vinden. Zonder het hele verhaal te kennen.
Bekijk bericht