Ik ben een vrijwilliger voor vluchtelingen (en daar word ik blij van).

Twee maanden geleden schreef ik over boosheid. Onmacht. Over een foto van de verdronken Aylan Kurdi die de wereld over vloog, liggend op zijn buik op het strand, en dat het delen genoeg moest zijn om een probleem op de kaart te zetten. En natuurlijk was het dat niet. Maar het inspireerde veel mensen om tóch in actie te komen en allerlei prachtige initiatieven ontplooiden zich snel daarna.

In de tussentijd is er veel gebeurd, ook in Nederland. Ondanks de inzet van vele vrijwilligers was er ook onbegrip. Zeker wanneer het gaat over het openen van een nieuw asielzoekerscentrum in de buurt (Nimby, anyone?) of het verlenen van voorrang bij sociale huurwoningen. Of ze gratis geld kregen. Of het wel allemaal vluchtelingen waren, of niet gewoon asielzoekers? De politiek liet het afweten en verschafte geen duidelijkheid. Mensen voelden zich niet gehoord en niet serieus genomen en dat zag je tot uiting komen in onder andere Oranje, waar ineens 700 asielzoekers extra geplaatst werden.

Je merkte sterk in de media dat de incidenten de boventoon voerden. Auto’s van een wethouder die de fik in gingen. Dasja Abresch uit Steenbergen die uitgejouwd werd door een “schuimbekkende horde” (waar je, als je heel eerlijk bent, ook je dochter niet mee zou uit willen laten gaan, toch?). En een groot deel van de bevolking zweeg. Bang om op het hakblok gelegd te worden of een steen door de ruit te krijgen.

Zwijgende meerderheid

Maar de zwijgende meerderheid zit niet stilletjes te wachten tot het allemaal overwaait. Ze laten zich alleen niet horen. Afgelopen week las ik een artikel. Wie goed doet…komt nooit in het journaal (en dat is een groot probleem). In dit artikel beschrijft de auteur dat er een wachtlijst moest komen in Kapelle voor de grote hoeveelheid vrijwilligers, en een woordvoerder van Vluchtelingenwerk sprak zelfs over een tsunami van vrijwilligers.

En in de meeste gevallen hoor je die vrijwilligers of medestanders niet. Omdat de schreeuwers nu eenmaal meer aandacht krijgen of deze simpelweg opeisen. Of omdat je bang bent voor de consequenties om goed te doen. Maar waarom ben ik daar bang voor? Omdat ik negatieve reacties kan krijgen? Nou en? Ik voel me er goed bij, ik vind het leuk wat ik doe. Dus ik ga het bij deze met jullie delen.

Taalcoach

Vrij snel na de vorige post over wat te doen, heb ik me aangemeld bij Vluchtelingenwerk als Taalcoach. Als je als Taalcoach aan de slag gaat kost je minimaal 1,5 uur per week waarin je een vluchteling helpt met de taalontwikkeling; eventueel help je ze met het lesmateriaal wat ze vanuit de inburgeringscursus mee krijgen. Je kan de tijd in overleg zelf indelen.

Vorige week heb ik kennis gemaakt met mijn maatje, een jonge vrouw met drie kinderen. Omdat zij net drie maanden bezig is met de cursus, ging het nogal gebrekkig. Uiteindelijk spraken we af dat ik twee keer in de week een uur zou coachen; op maandag bij haar, en op donderdag zou ik haar gaan ophalen en dan kwam ze bij mij.

Sessie

Voor de eerste echte coaching sessie bij haar thuis was ik toch wel een beetje nerveus. Hoe zou het gaan? Zouden we er wel uitkomen? Was het wel een goede beslissing en kost het toch niet te veel tijd? Wat als het nu helemaal niet lukt of toch niet klikt?

We begonnen al goed omdat ze vergeten was dat ik zou komen. Maar zowel haar man als zijzelf schakelden vlug en we gingen aan de slag. Waar ik met mijn maatje ging oefenen, zat haar man erbij en maakte zijn eigen taal-huiswerk. Af en toe betrokken we hem erbij en zag ik wat kwartjes vallen.  Het was inderdaad wel een en ander aan handen- en voetenwerk, maar we kwamen er goed doorheen.

Het is zo leuk dat het je zelf ook opnieuw laat kijken naar je taal. “Morgen moet ik de jas wassen.” Ze wilde weten wat “moet” betekent. En leg dat maar eens uit. Euh… “Ik trek de jas aan.” Trek? Trek? Nee, trek aan. Dat hoort bij elkaar. Net als trek uit. Snap je? Trek aan (bewegingen erbij) en trek uit (bewegingen erbij). Enne, die “t” is niet bij “ik.” Ik trek, jij/hij/zij/Jan trekT. Wat een rottaal eigenlijk om te leren. :)

“Mijn” maatje was zo gedreven, dat we zo anderhalf uur verder waren. De tijd vloog werkelijk voorbij! Morgen haal ik haar op voor de tweede sessie deze week bij mij thuis, en ik kijk er al naar uit!

Culemborgse Spullen voor Syrische Vluchtelingen

Daarnaast is er bijna twee weken een Facebook groep opgestart, genaamd “Culemborgse Spullen voor Vluchtelingen.” Culemborg krijgt geen opvangcentrum of AZC, maar er worden wel extra gezinnen geplaatst, en die hebben spullen nodig. Met Vluchtelingenwerk wordt afgestemd wat er per gezin nodig is.

Ook daar heb ik me aangemeld als coördinator voor één van de gezinnen die arriveren, en ik heb me opgeworpen om structuur te brengen in al het aanbod (want lijstjes, structuur en overzicht, daar houd ik heel erg van!). Al na twee dagen zaten we op ruim 450 leden en werden er complete bedden, eethoeken, kasten en kleding (héél véél kleding!) aangeboden. Over de zwijgende meerderheid gesproken!

Inmiddels is er afgelopen maandag een grote kledinginzameling geweest en is er een buslading aan spullen naar Klesteo in Tiel gebracht, waar vluchtelingen onder begeleiding van hun coach kleding mogen uitzoeken. Daarnaast hebben diverse gezinnen die aankomen een coördinator toegewezen gekregen die hen helpt om hun nieuwe huis “kampeer klaar” te maken, dus te zorgen voor de meest basale dingen zoals handdoeken en servies. En er is dus al een achterban van ruim 450 man die meedenkt en spullen verzamelt.

Energie

Ik begrijp best dat er mensen zijn die er anders in staan dan ik, zelfs in mijn directe omgeving. Maar ik verwacht ook niet dat iedereen hetzelfde denkt als ik. Even goede vrienden en elke mening telt, maar laten we, als je je mening wilt ventileren, het in ieder geval beschaafd houden en op een volwassen manier het gesprek aan gaan. :)

Ik krijg er in ieder geval enorm veel energie van om hiermee bezig te zijn. Ik word zelf een blijer mens wanneer ik op deze manier anderen kan helpen. En dat mag best gedeeld worden. Enne, reken maar dat wanneer ik zelf straks een gezin coördineer, dat ik jullie vraag naar jullie overbodige spullen!