Ik ben een vrijwilliger voor vluchtelingen (en daar word ik blij van).
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik verzot ben op tv-series, en dan het liefst binnen het genre post-apocalyptische rampen. Revolution, The 100, The Last Ship, Under the Dome, Defiance… Het liefst sluit ik me op en kijk een hele serie van begin tot eind. Geef mij een goede ramp, en ik ben verloren in mijn televisie. Het liefst bingewatch ik dan van begin tot eind in anderhalve dag. Ik heb liever series dan films. Een meer uitgediept verhaal, de personages die meer diepgang krijgen naarmate de seizoenen vorderen, het hele idee van hoe de mensheid verder gaat…
Bekijk bericht
Niet doen! Maar wat niet? Je zegt heel vaak nee, en dat is een logisch gevolg van de ontdekkingsreizen die je kinderen maken. “Niet in je mond stoppen.” “Zand is niet om op te eten.” “Niet duwen/slaan.” “Niet op de bank springen.” “Geen eten in je haar smeren!” Voordat ik zelf kinderen had hoorde ik deze al, en ik kijk er ook niet van op dat ik ze nu ook gebruik. Maar soms berisp ik mijn Monsters en denk ik tegelijk, wat zeg ik nou? Wat doen ze nou? En stiekem moest ik er daarna hard om lachen. Hieronder mijn top…
Bekijk bericht
Onrust in mijn lijf sinds afgelopen donderdag. Sinds de welbekende foto van het aangespoelde jongetje in de Turkse badplaats Bodrum om de paar minuten op mijn Facebookpagina verscheen. Het “oooh” en “aaah” was niet van de lucht. En ik? Na de eerste schok ergerde ik me dood. Niet omdat ik niet warm of koud werd van die foto. Net als alle moeders zag ik in dat kleine jongetje mijn eigen jongens. Mijn moederhart bloedde. Zoals velen met mij had ik er een lief ding voor over om dat jongetje, en vele andere jongetjes en meisjes die hetzelfde lot ondergingen, nieuw leven…
Bekijk bericht