Who defines me? De challenge!

Dit is Lizzie Velasquez. Lizzie heeft een zeldzaam syndroom, dat ze niet kan aankomen. Een paar jaar geleden plaatste iemand een filmpje op Youtube, waarin ze de lelijkste vrouw ter wereld werd genoemd. De reacties waren niet mals, en gingen zelfs zover dat ze adviseerden dat ze zichzelf maar om het leven moest brengen met zo’n uiterlijk. Dat ze vernietigd moest worden met vuur. En wat deed Lizzie? Ze vroeg zichzelf tenslotte af: “Who defines me?” Ze besloot de kritiek om te buigen naar iets positiefs. Want niemand bepaalt wie je bent, behalve jezelf.

Dit is Evelyn Prins. Allereerst is zij fotografe en coach bij Onbeperkt Puur. Zij heeft spasme en hypermobiliteit en liet zich definiëren door anderen, omdat ze net als zij normaal wilde zijn. Uiteindelijk heeft zij de kracht gehad om uit haar hokje te breken, van haar kwetsbaarheid haar kracht te maken, zich niet te laten leiden door wat ze niet kan veranderen, maar door wat ze juist wél kan veranderen. Ze heeft de “Breek uit je hokje-challenge” opgestart, waar ik de afgelopen week aan meegedaan heb. Omdat perfectie niet het antwoord is, en imperfectie ook heel mooi kan zijn.

Breek Uit Je Hokje-Challenge

De eerste helft van de week was lastig. Want wie kan zo oplepelen wat je dromen zijn, wanneer alles mogelijk was? Het kost even tijd, maar uiteindelijk, als je je ervoor open stelt, komen de ideeën wel binnen. Vervolgens kwam de vraag: Wie is jouw innerlijke criticus? Wat zegt hij/zij tegen je? En wat zou je tegen hem of haar willen zeggen? Je hoeft je stemmetjes niet te negeren, maar je hoeft ze ook  niet altijd de vrije teugel te geven. Samen met een grote groep deelden we onze ervaringen, en reageerden we op wat anderen vertelden.

Tenslotte kregen we de vragen: Hoe wil jij je voelen? En, degene waar ik het langst over na moest denken, “Who defines you?”

Ik zag het filmpje van Lizzie Velasquez toen ik in de auto op het parkeerterrein bij mijn werk zat. De werkdag was afgelopen en ik stond op het punt om te gaan sporten. Haar woorden maalden door mijn hoofd terwijl ik ging rijden. Ik miste bijna mijn afslag. Er vlogen zoveel gedachten door mijn hoofd. Wat definieert mij nou? Wat vind IK belangrijk, en in hoeverre laat ik mij leiden door wat mensen vinden? Tijdens het sporten (welk uurtje ineens voorbij vloog), besloot ik thuis alles wat in mij op kwam, op te schrijven. En later besloot ik het uit te werken en te delen.

Who defines me?

Ik ben een introverte vrouw. Ik ben zorgzaam, behulpzaam, gevoelig, een idealist, optimist, soms een naïeve dromer, toon mededogen en compassie, en ben sociaal. Dat je introvert bent, wil niet zeggen dat je niet sociaal bent. Ik heb regelmatig jaloers naar extraverte mensen gekeken, maar wil ik echt zo zijn? Het antwoord is nee, om allerlei redenen. Omdat ik blij ben met mijn persoonlijkheid, met al zijn kwetsbaarheden en innerlijke critici. Want hoe zij mij ook vertellen dat ik niet kan presenteren, dat iedereen het stom vind, dat mijn publiek wel wat anders te doen heb, dat ik een stilte laat vallen die onprofessioneel over komt…. Ik doe het mooi maar wel. Ik laat mij door hen niet tegenhouden, maar kijk of ik wat van ze kan leren, zodat ik het de volgende keer nog een keer doe, en dan beter.

En introversie betekent niet dat ik niet graag praat. Ik vind het heerlijk om van gedachten te wisselen, om te delen met anderen, op zowel wetenschappelijk als kinder-niveau. Ik ben historica. Ik probeer mijn mening altijd goed te onderbouwen en ben graag goed geïnformeerd. Ik hoef mijn mening niet altijd te delen, maar weet wel waarom ik een bepaalde mening heb.

Ik voel me prettig als ik een deel van een geheel ben. Ik hoef niet altijd boven het maaiveld uit te steken. Maar ik ben ook niet bang om een keer in de openbaarheid te treden.

Maatschappelijk betrokken & creatief

Ik ben maatschappelijk betrokken; ik ben vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk waarbij ik een Congolese vrouw help met het leren van de Nederlandse taal. Ik wilde namelijk niet meer aan de zijlijn staan. En dat heb ik aan zowel Trouw en Culemborg in Beeld verteld, die daar twee mooie interviews over hebben gepubliceerd als tegengeluid over alle negativiteit omtrent het asielzoekersdebat.

Ik ben creatief. Ik fotografeer, ik teken met verschillende media, ik schrijf graag. Ik hou van het creëren van mooie dingen. Te vaak heb ik me door mijn innerlijke critici tegenhouden om iets af te maken omdat het niet mooi was. Omdat anderen het beter konden (dus waarom zou ik ermee doorgaan?). Ik ben zelfs een tijd gestopt met schrijven omdat ik ervan overtuigd werd door mezelf en anderen dat ik het niet kon.

Maar feit blijft, dat ik creaties maak uit het niets. Eerst was er niks, geen foto, of alleen een leeg vel papier, en nu staat er iets. Wat mijn critici, innerlijk of extern, daar ook van vinden, dat heb ik toch maar mooi gedaan. En na de afgelopen week kan ik de critici beter loslaten.

Moeder

Ik ben moeder van twee prachtige, ondernemende peuters. Ik ben een goede moeder. Mijn kinderen kijken vol vertrouwen naar mij op en geven liefde, omdat ik hen die ook geef. Mijn eigen perfectie en hang naar regelmaat zorgde er soms voor dat dingen op mijn manier moesten, dat ze moesten luisteren.  Dat doen ze vrij aardig voor peuters, maar hoe leuk is het als je een keer met hun plannen  mee gaat. Laat ze lekker graven in de tuin. Het zand is wel weer op te ruimen.

Nogal eens liet ik mij leiden door de buitenwereld. “Als anderen maar geen last hebben van de kinderen.” Fuck it. Het zijn peuters. Soms gaan we nou eenmaal met de trein, want dat vinden ze fantastisch en ja, dan kan het zijn dat je ze hoort. Zolang ze niet over je schoot kruipen, kijk je maar even de andere kant op. Voordat ze bij je in de buurt zijn, heb ik ze alweer terug geroepen.

En waarom ik het moeder-zijn niet als eerste noem? Omdat dat niet als eerste definieert wie ik ben. Als ik als vrouw en creatieveling goed in mijn vel zit, vooral ook aan mijzelf denk en niet alleen aan anderen, ben ik een fantastische moeder. Het ene leidt tot het andere.

Wat heeft de challenge me concreet opgeleverd?

Op dag 5 dacht ik ineens, waarom niet? Ik heb bij de NHA een cursus kinderverhalen schrijven besteld. Omdat ik het leuk vind om te schrijven, en omdat ik genoeg ideeën heb die ik neer wil pennen. De cursus kwam zojuist binnen, en ik ben als een kind zo blij!

Ik voel me zen. Door alles op te schrijven, onder begeleiding en met een groot netwerk van vrouwen die ook mee gedaan hebben, voel ik me rustiger dan ervoor. Het geeft me een goed gevoel en het maakt me sterk, dat ik hier deel uit van maak.

Brave starts here

Daarnaast besefte ik dat ik beter ben gaan eten, onbewust. Bizar, want ik hou helemaal niet van eten en eet daarom vooral wat ik lekker vind (en dat is niet altijd even goed voor je). Ineens zit ik vaker aan de salades en groentes, en minder aan suiker- en vethoudende lekkernijen.

De enige die werkelijk invloed heeft om jezelf te definiëren, ben jezelf. Uiteindelijk ben jij degene die bepaalt hoe je jezelf wil zijn. Dit is iets wat je onbewust wel weet, maar nu is dat naar de oppervlakte gebracht.

Het delen van wie ik ben en hoe ik mijzelf definieer, maakt mij niet kwetsbaar. Het maakt me sterk, en laat zien dat ik durf te laten zien wie ik ben. Zoals Lizzie af sluit in haar toespraak: “Brave starts here.” Vandaag is de start van de rest van je leven. En nu ga ik mijn mooie cursus uitpakken en alvast wat inlezen :)