“Waarom schrijf je dit allemaal?”

“Waarom doe je dit? Waarom wil jij zo openlijk schrijven over je leven en de levens van je kinderen?” Het is een vraag die me laatst gesteld werd. Een paar antwoorden had ik wel paraat. Schrijven (bloggen vind ik zo’n lomp woord) is voor mij een uitlaatklep. En ik vind het een fijn idee om herkenbare verhalen te produceren voor mijn lezers. Maar ik ging er toch even wat verder over nadenken.

Want als blogger/schrijver stel je je natuurlijk enorm kwetsbaar op.  Daarbij ben ik voor alle toekomstige werkgevers gemakkelijk te vinden op het internet. En ik geef enorm veel bloot over het privé leven van mijn kinderen. Waarom zou je dat in hemelsnaam willen?

Schrijven over specifieke onderwerpen

Zoals de meesten van mijn lezers weten, zijn er een paar specifieke onderwerpen die steeds terugkomen. De niet-zindelijkheid van mijn kleuter en het proces dat we met hem doorlopen. Onze pittige peuter. En mijn zeker-, en vooral onzekerheden. Ik schrijf daarover, omdat ik juist wíl dat die onderwerpen gevonden worden op internet. Om zo de moeders met bijvoorbeeld een niet-zindelijke kleuter mijn verhaal te vertellen. Ik wil hen laten weten dat ze niet de enige zijn.

Toen ik namelijk ging zoeken en advies ging vragen op internet (NOOIT DOEN), kreeg ik namelijk best wel een hoop bagger over me heen. Dat ik niet op tijd begonnen zou zijn met het zindelijk maken van mijn kind. Of juist dat “het vanzelf wel komt”. Maar soms komt het niet vanzelf en aangezien jij je kind het beste kent, weet je dat. Ik wil dat juist dat gevonden wordt. Om anderen een hart onder de riem te steken. Dat je er niet altijd zelf wat aan kunt doen. En dat het soms helemaal niet erg is om tijdig hulp in te schakelen.

Of dat je soms nou eenmaal een pittig kind hebt en daar misschien handvatten voor nodig hebt. Dat je van een relpeuter gewoon nogal eenzaam wordt, omdat je nergens meer naar toe durft omdat hij weg kan lopen of de boel sloopt. Ik zeg niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ik weet dat ik zelf op een gegeven moment snakte naar nieuwe ideeën die ik kon uitproberen om mijn kind in toom te houden.

Normaal doen

Daarnaast wil ik laten zien dat je best normaal kan doen en een leuke moeder kunt zijn. Dat je kunt kiezen voor “leven en laten leven”. Iedere moeder doet maar wat, roep ik altijd, en niemand heeft een diploma. En net als vele moederbloggers met mij wil ik een eerlijk tegengeluid geven aan alle perfecte plaatjes van opgeruimde, gestylede woonkamers en smetteloze kinderen. Want die van mij zijn dat negen van de tien keer niet. En die tiende keer eigenlijk ook niet.

Ik hoop dus dat ik met mijn verhaal mensen opgelucht adem kan laten halen. Dat ze het best wel goed doen. Dat het dus niet allemaal zo volmaakt hoeft, maar dat je juist in het onvolmaakte moederschap de leukste mama bent voor je kind. En ik hoop dat iedereen mijn soms sarcastische uitlatingen een beetje kan waarderen. Want zo ben ik gewoon een beetje.

Inspireren en verbinden

Ik wil mensen inspireren. Het was namelijk best wel eng om op het schoolplein op iemand af te stappen en daar een praatje mee te gaan maken. Maar ik heb het wel gedaan. En het mooiste compliment wat ik kon krijgen was dat een aantal mensen het óók gingen proberen. Want jongens, wat ik kan, dat kunnen jullie ook. :)

Schrijven over een onderwerp is één ding, maar wanneer mensen zich geinspireerd voelen door jouw verhaal, daar krijg ik kippenvel van. Ik wil daar nog veel meer mee gaan doen. Want als er iets is wat ik geleerd heb over mijn kwetsbare openbaring dat ik niet veroordeeld wilde worden, is dat er heel veel mensen zijn die dat net zo voelen. Dat is toch eigenlijk een beetje gek? Als we allemaal hetzelfde voelen, moeten we er iets mee kunnen. Dat ga ik proberen!

Privé is privé?

Ik geef nogal wat bloot, dat is waar. Maar er is een reden waarom ik Monster!1 en Monster!2 niet bij naam noem. En meestal geen foto’s plaats waarop ze vol in beeld te zien zijn. Dat is om hen nog enige vorm van privacy te bieden. Zodat ze niet straks, als er op hén gegoogled wordt, een waslijst aan privéverhalen naar buiten komt. Tuurlijk, als je echt gaat spitten kom je vast wel wat tegen. En alles wat je op internet zet verdwijnt nou eenmaal nooit meer.

Ik google ze zelf wel eens, om te kijken of ik nergens over de schreef gaan. Tot op heden heb ik me netjes gedragen en worden ze niet gevonden via mijn blog. Hoezee!

Overigens ben ik wel benieuwd naar de redenen van andere bloggers. Waarom schrijven jullie?