Ik ben trots op mijn kinderen (en dat mag iedereen weten)

Afgelopen week las ik een berichtje op Twitter, dat moeders het lastig vinden om de trots voor hun kind te uiten. Omdat ze bang zijn om andere ouders voor het hoofd te stoten. Mijn eerste reactie was meeleven, want ik herken het. Dat je maar doet of het niet zo’n big deal is dat je kind iets goeds doet, omdat je bang bent dat iemand met een scheef oog afkeurend naar je kijkt. Ik schrok ook van mijn eigen tegenreactie, want met onze oudste liep alles niet vanzelf. En ik was dus ook best wel eens jaloers.

Voordat je verder leest: Dit gaat niet over het aftroeven van elkaar. Dit is geen wedstrijdje wie er het verst kan pissen en welk kind eerder hele nachten doorsliep. Dit gaat erom dat je trots mag zijn op je kind, maar dat je ook blij kan zijn voor anderen. Zonder daar meteen je eigen situatie aan vast te hangen.

Maar jongens, waarom mogen we eigenlijk niet openlijk trots zijn op de ontwikkelingen en resultaten van onze kinderen? Waarom zijn we zo bang voor het uiten van onze trots? Omdat we bang zijn wat anderen daar eventueel van zouden kunnen vinden? En waarom gedragen we ons dan zo afkeurend als iemand anders openlijk trots is op hun kind? Is het jaloezie? Maakt het dat het je een incapabele moeder voelt als een ander kind het beter doet dan jouw eigen bloedje? Zijn het je eigen schuldgevoelens die je liever projecteert op een ander omdat dat gemakkelijker is dan iets te accepteren zoals het is?

Jaloezie

Ik weet het niet. Maar als ik eerlijk ben, ik weet wel dat ik ook meer dan eens jaloers ben geweest. Wanneer peuters op het kinderdagverblijf al volledig zindelijk waren terwijl mijn destijds bijna-kleuter pertinent weigerde. Andere kleuters die motorisch en sociaal-emotioneel al veel verder zijn dan de mijne. Ik probeerde blij te zijn voor mijn mede-ouders, maar intussen kon ik wel janken van frustratie.

Want dat was exact wat het me opleverde. Pure frustratie. En onbegrip voor mijn eigen kind. Waarom deed hij nou niet gewoon wat hij moest doen? Waarom was hij nou niet normaal? Was het iets wat ik had gedaan? Waarom krijg ik dat nou niet voor elkaar?

Het moment dat ik besefte dat ik er niets aan kon doen en mijn kind accepteerde zoals hij was,  werden zowel ik als hij daar een stuk leuker van. Ik zag zijn kwaliteiten beter, en hij voelde de druk van mij niet meer. En nu is-ie net zo losgeslagen als de overige kleuters in zijn klas. Dus wat heb je aan die jaloezie en afgunst? Geen jota. Je hebt alleen jezelf en je eigen kind ermee. Dus laten we dat eens even anders gaan doen.

Onvoorwaardelijk trots

Wat ik gewoon wil is dat onvoorwaardelijk trots kan en mag zijn op mijn jongens. Dat ik mijn trots mag uiten bij toetsmomenten of andere momenten van prestatie. Of gewoon vanwege het feit dat ik twee superleuke kinderen heb; een gegeven dat ik graag met mensen wil delen (hebben jullie even mazzel!). Om dan nog maar meteen even wat meer te eisen, ik wil dat allemaal doen terwijl anderen dan ook even mee applaudisseren zonder scheve blikken. Omdat míjn kind het zo goed heeft gedaan. En dan doe ik ook een rondedansje van vreugde voor jullie kinderen. Afgesproken?

Even testen dan.

Sociaal emotioneel loopt mijn oudste dus wat achter. Ik heb het idee dat hij het soms ook moeilijk vindt om echt te luisteren naar wat je zegt. En dan niet op een Oost-Indisch doof manier (nouja, soms ook wel, hij blijft tenslotte vier), maar dat hij me ook echt niet volgt. Terwijl ik toch echt geen Chinees praat. En aan mijn inmiddels sterk afgezwakte Limburgse accent kan het ook niet aan liggen. Uit de psychologische test bleek al meteen dat hij inderdaad moeite had met de open vragen. Hij vond het lastig om antwoorden te formuleren en goed te luisteren naar wat er gezegd werd.

De maandviering

En toen was er daar de maandviering. Elke maand is één van de klassen aan de beurt om de maand af te sluiten met toneel of optreden. Een toneelstukje van de kleuterklas van mijn kleuter stond afgelopen keer op de planning. Superspannend. Hij houdt namelijk helemaal niet van versterkte geluiden. De laatste keer dat ik er was met een viering, de opening van de school, kwam hij met de juf brullend naar achteren omdat ie zich wezenloos schrok van het microfoon-geluid. Daarbij kwam dat ik om me heen hoorde dat alle kleuters druk thuis de liedjes aan het oefenen waren, maar als ik er naar vroeg keek hij me wezenloos aan en zei: “Ik wil niet zingen.” Hm, okee. Dat beloofde veel goeds.

En van tevoren hadden we ook nog even stress. Want meneer zou deel uitmaken van de restaurantbezoekers en moest dus nette kleding aan. Nette kleding? Uhh. Bloezen heb ik niet. Die weer ik uit de kasten, want ik strijk dus nooit en wil er ook niet aan beginnen. Maar gelukkig kwam Masja van MerkKleertjes.com to the rescue, met een prachtig mooie nette bloes van Mexx. Zat als gegoten en hij werd meteen een echt heertje. Crisis afgewend, hij kon in stijl zijn restaurant in.

Nou, daar gingen we. Hij ’s ochtends al in mooie bloes naar school (de vraag is altijd of zoiets dan schoon blijft), en wij om kwart over 1 ’s middags paraat. En daar kwamen de kleuters. Ik duimde dat het goed zou gaan, dat hij niet zou gaan huilen, dat hij het leuk zou vinden, dat hij mee zou kunnen doen en begrepen zou hebben wat er van hem verwacht werd…

Ik ben hartstikke trots!

Grote kleuter maakte in het eerste groepje restaurantbezoekers zijn allereerste opwachting op een podium ever. En toen kwam de muziek. Versterkt. En hij verblikte of verbloosde niet. Toen moest hij zingen. Deed ie gewoon. Woord voor woord (of nouja, klank voor klank, maar hij deed het). De juf kwam naar hem toe om te vragen of hij spruitjes lustte en duwde de microfoon onder zijn neus. “NEE, bah!” riep hij triomfantelijk. Hij kende zijn tekst.

Wat had ie een lol op dat podium, en wat danste hij goed mee. Stralend keek hij onze richting op en toen we hem een dikke duim gaven, kregen we er zo twee terug. Hij lachte, draaide, sprong en danste vrolijk mee.

Ken je dat gevoel dat je naar je kind kijkt, het voelt alsof je hart uit je borst barst en de tranen je in de ogen springen van trots? Nou, dat voelde ik. Natuurlijk heb ik hem niet voor schut gezet door keihard te gaan brullen, maar het had zomaar gekund. Wat wás ik trots als een pauw op mijn grote kleine kleuter, die al zo ver is gekomen en nog veel verder gaat groeien. Wat was ik blij voor hem dat hij zo’n plezier had, en wat had hij het ontzettend goed gedaan. Die pauwenveren heb ik daarna maar even in zijn billen geplant.

Wanneer was jij trots op je kind?

En nu jullie. Iedereen is natuurlijk superdupermega trots op hun kind. Maar wanneer was je nog een beetje extra trotserderder? Je mag delen, je mag het van de daken schreeuwen, je mag heerlijk narcistisch zijn en je hoeft je niet in te houden. En ik reageer zoals beloofd! :)

Deze blog bevat een link naar een samenwerking waar ik helemaal achter sta. Bekijk de site van MerkKleertjes.com vooral eens aandachtig. Voor alle notoire onlineshoppers waaronder ik, is dit een uitgelezen kans om superleuke tweedehands merkkleding te scoren voor een lage prijs. Veel surfplezier!