Lieve moeders, veroordeel mij niet

Ik zie ze wel. Die blikken die afkeurend mijn richting op worden geworpen. Ik word veroordeeld zonder rechter, zonder wederhoor. Omdat mensen nu eenmaal al heel snel Ergens Iets Van Vinden. Zonder het hele verhaal te kennen.

Ik krijg blikken van mensen als ik mijn kleuter ga verschonen. Opgetrokken wenkbrauwen als ik mijn peuter rondjes laat lopen (rennen) over de randen van de bloembakken bij de supermarkt. Wanneer mijn kleuter zichzelf niet zo goed kan verwoorden. En als ik mijn kleuter klemvast bij z ijn arm grijp in de kleuterklas. Of als ik vertel dat ik meer dan vier dagen werk. Om maar even iets te noemen.

Pittige peuter

Ik heb een pittige peuter. Hij wordt door zijn lengte vaak onderschat want hij is klein, maar hij is toch echt al 3. Hij heeft zijn lijfje prima onder controle. Klimt zelf in de hoogste klimtorens en loopt over smalle balkjes in een speeltuin. Op het schoolplein rent hij alle kanten op. Blijkbaar is dat raar. “Voorzichtig, jongetje!” roept een vrouw naar mijn kind. Daaraan wordt steevast een blik in mijn richting aan gekoppeld. Dat ik er iets van moet zeggen. Maar ik ken mijn kind. Ik weet wat hij kan. En waartoe hij in staat is.

Maar elke keer als hij even aan mijn aandacht ontsnapt en op school ineens de spelletjeskast leeg trekt, doet het me wat. Iedere blik doet zeer. Of irriteert me. Afhankelijk van mijn bui.

Voorzichtige kleuter

Ik heb een voorzichtige kleuter die onzeker is over zijn eigen kunnen. Hij wordt door zijn lengte vaak overschat, want hij is lang. Zelfs de psycholoog maakte die vergissing en dacht dat hij al een jaartje ouder was. Maar hij is toch echt pas 4. En hij is niet zindelijk. Mensen vinden daar iets van. Ik ben zelfs een keer verkapt beschuldigd dat ik “gewoon niet op tijd was begonnen met het zindelijk maken van mijn kind.” Serieus. Zoals jullie weten, lieve lezers, is er meer aan de hand.

Maar vaak krijg ik de kans niet om het uit te leggen, of erover te praten. Of ik heb daar op dat moment helemaal geen zin in. Afhankelijk van mijn bui.

Veroordeel mij niet

Lieve moeders, niemand van ons heeft een diploma opvoeden behaald. En ik wil me niet steeds hoeven verdedigen. Ik wil niet steeds het gevoel hebben dat mensen alleen terug praten uit beleefdheid. Als moeder ben ik al onzeker genoeg. En ik ben vast niet de enige.

Veroordeel mij niet op basis van wat je aan de oppervlakte ziet. Ik probeer dat zelf zo min mogelijk te doen. Juist omdat je het hele verhaal niet kent. Er zit altijd meer achter. Maar door het haastige, oppervlakkige leven hebben we geen tijd meer om ons te verdiepen in elkaars verhalen. Als je dat zou doen, dan ontdek je misschien dat ik best leuk ben. Dat ik een scherp gevoel voor humor heb. En dat je met mij kunt lachen.

Kunnen we niet met zijn allen afspreken dat we stoppen met het veroordelen van elkaar, op basis van wat je alleen ziet op het schoolplein of de supermarkt? Kunnen we er niet met zijn allen vanuit gaan dat we allemaal het beste voor hebben met onze kinderen? Kunnen we niet de verbinding opzoeken en kijken naar de mens achter de moeder?

Laten we verbinden

Het zou mij in ieder geval een beter gevoel geven als ik de volgende keer weer op het schoolplein sta. Wanneer mijn peuter over het pleintje vliegt en overal op en af klimt. Want hij vindt dat leuk, en hij kán het. Laten we eens praten met elkaar. En dan écht, niet alleen uit beleefdheid. Laat mij het verhaal achter die wegstuivende peuter eens vertellen. Vertel mij over het kind dat bij mijn oudste zoon in de klas zit. Laten we elkaar de hand reiken. We worden rijkere mensen als we ons open stellen voor elkaar. En wie weet vind je een echte connectie.

En dan beloof ik dit: Aanstaande vrijdag, wanneer ik weer met mijn peuter de kleuter ga ophalen, trek ik de stoute schoenen aan. Ik loop naar een van de andere ouders die ook alleen op het schoolplein staat en knoop een gesprekje aan. Want verbinding komt van twee kanten. Ik doe de eerste stap en veroordeel niet.

Doen jullie mee?

Lees ook: Waarom ik het moederschap soms best eenzaam vind