Van naschoolse opvang naar (gedeeltelijk) oppas

Ik heb stress. Gigantische, onmeetbare, zenuwslopende stress. Stress waarvan ik dacht dat ik die nooit zou krijgen omdat ik zo’n nuchtere instelling heb en alles altijd zo praktisch mogelijk benader. Lieve lezers, jullie hebben het vast al gemerkt in de vorige blog. Het is de stress om mijn oudste kind, die deze week voor het eerst naar school én de BSO ging.

Ik vind het maar niets, zo’n naschoolse opvang. Niet omdat ze hun werk niet volstaan, want er werken hele capabele mensen die mijn kind prima opvangen. En ze doen ook totaal niet moeilijk over een luier wisselen. Maar meer omdat ik zo graag elke dag zelf op het schoolplein mijn kind zou willen opvangen. Dat ik daar sta als de deur open gaat en dat bekkie zie gaan stralen zodra hij zijn moeder ziet. En dan wilde verhalen verteld van wat hij allemaal gedaan heeft. Net als mijn eigen moeder, die er elke dag voor ons stond en met ons mee naar huis liep.

Maar tijden veranderen. Zolang mijn werkgever geen mogelijkheid creëert om te werken tijdens schooluren, en zolang mijn eigen bedrijf niet genoeg inkomsten genereert om dat voor elkaar te krijgen, zijn de BSO en ik tot elkaar veroordeeld.

De eerste dag op de BSO

Afgelopen dinsdag ging hij dus voor het eerst. En hoewel hij het in het begin even moeilijk had, werd hij door een klasgenootje onder haar hoede genomen en ging het uiteindelijk prima. Deze locatie zit dus wel snor. En het is in het schoolgebouw wat hij inmiddels al kent, dus ook daarover werd ik enigszins gerustgesteld. Hij was alleen wel he-le-maal gesloopt en lag een halfuur eerder dan zijn normale bedtijd te tukken.

Maar dan de dag erna. Want op woensdag worden er minder kinderen opgevangen en wordt de groep dus samengevoegd met een andere groep. En moest mijn kind naar een andere locatie, die hij niet kent en waar hij de kinderen ook niet kent (want zoveel van zijn school gaan er daar niet naar toe).

Alles in mij brult: “NEE!” Het arme kind gaat amper een week naar school en dan meteen al TWEE BSO locaties. En als ie na één zo’n dag al kapot is, hoe moet het dan na dríé van die dagen? Sommige mensen hebben het over een innerlijke criticus? Ik heb mijn eigen gigantische mama-maffia in mijn hoofd die loopt te beuken op mijn schedelpan. Ik kon er niet van slapen. En ik kon er wel om janken. Da’s helemaal niks voor mij. En daarom besloot ik om hem af te melden voor de woensdag waarna we lekker naar de kermis bij opa en oma gingen.

Van BSO naar oppas

Weet je, ik denk serieus dat als mijn twee kinderen van leeftijd zouden ruilen, ik er dan een stuk minder moeite mee zou hebben. Monster!2 gaat namelijk alle uitdagingen vol enthousiasme aan. Vindt alles prima, alles leuk, en alles is een leuke nieuwe ontdekking. Maar juist omdat Monster!1 zo gevoelig is, zo’n watje, zo’n zacht, verlegen (en niet-zindelijk) ventje, grijpt het mij zo enorm aan.

Dinsdag nam ik al een besluit en dat werd bevestigd door de tweede locatie van de BSO zelf, die moeilijk deden over de niet-zindelijkheid van mijn koter. Omdat mijn vriend weer vijf dagen moet gaan werken en ik vanaf het begin al gezegd heb dat ik de jongens niet vier dagen full time opgevangen wil hebben, schakelden we een oppas in voor maandagmiddag. Zij haalt straks de oudste uit school en de jongste van de opvang. En datzelfde wil ik ook gaan doen op de woensdag, zodat Monster!1 niet meer naar de andere locatie hoeft én in zijn rustige thuisomgeving wordt opgevangen.

Wat gaat dat extra kosten?

Dinsdagmiddag, tijdens de eerste BSO-uren van mijn oudste, sloeg ik aan het rekenen met de rekenhulp van de belastingdienst, uren en tarieven van kinderopvang en BSO en het tarief van de oppas. Als de oppas ermee instemt, kost het zo’n 40 euro per maand meer dan de optie 3 dagen BSO, 1 dag oppas en 3,5 dagen kinderopvang. Daar kan ik mee leven als het mij een goed gevoel geeft en de jongens wat rust gunt.

Maandag komt de oppas en dan spreken we het in het geheel door, maar ik heb er al een goed gevoel bij. Tuurlijk zou ik nog steeds het allerliefst zelf op dat schoolplein staan. Elke dag. Maar als dat (voorlopig) niet mogelijk is, dan vind ik dit het beste alternatief. Ook al betaal ik daarvoor iets meer.

Ik hoop dat ik vanavond rustiger kan slapen.

Photo credit: Ed Yourdon via Visual hunt / CC BY-NC-SA