Waarom ik het moederschap soms best eenzaam vind

Je kunt het je bijna niet voorstellen. Ik heb een baan, twee kinderen, een vent, en toch voel ik me soms enorm eenzaam. Het is bijna een taboe, en daarom schrijf ik er toch over. Hoe is het zover gekomen (en hoe doorbreek ik dat patroon)?

Ik stelde me het zo leuk voor. Ik was als eerste in mijn vriendengroepje zwanger en besloot dat ik nog best leuke dingen kon doen als het kind er eenmaal was. Want het is een keuze om thuis te blijven en je tegen te laten houden door je moederschap. Je bent dan wel moeder, maar je bent ook  nog gewoon je eigen persoon. Toch?

Overal mee naar toe

En zo geschiedde. Onze oudste ging overal mee naar toe. Hij vond het prima, was gewend aan autoritjes en iedereen kwijlde over de schattige baby. We gingen toen hij zes weken oud was al naar het strand voor een verjaardagsfeestje van een van mijn beste vriendinnen. Hij mocht mee naar het schrijversclubje en zelfs naar een borrel van het werk.

Toegegeven, als ik een keer alleen op pad ging (dat was na een week of acht), was het best wel moeilijk om hem thuis achter te laten. Want met je moederschap krijg je er een instant schuldgevoel bij. Maar toch was ik blij dat ik er even uit was om even weer iets anders doen en om even geen moeder te zijn. De  uitnodigingen werden al ietwat schaarser toen wij besloten van Utrecht naar Culemborg te verhuizen, dus ik greep mijn kans, zo vaak mogelijk. En toen raakte ik al heel snel in verwachting van nummer 2.

Ineens sta je aan de zijlijn

Vermoedheid viel mij ten deel. Want één kind is nog wel te doen, maar met twee? Dat is een heel ander verhaal. Vooral omdat de oudste nog niet kon lopen toen de jongste geboren werd; er zat maar 14,5 maanden tussen. Met twee kinderen op sleeptouw was “ik  neem ze gewoon overal mee naar toe” een enorme onderneming waar ik lang niet altijd zin in had. En omdat ik de enige van de vriendengroep bleef die kinderen had, bleef ik op een gegeven moment aan de zijlijn staan kijken.

Dat is niet de schuld van mijn vrienden. Het lag grotendeels aan mijzelf. Want op een gegeven moment is het fijner om na kinderbedtijd gewoon op de bank te ploffen en een deken over jezelf heen te trekken dan je gezicht eens uitgebreid te beschilderen en tot de late uurtjes op stap te gaan. Zeker omdat je in je achterhoofd weet dat morgenvroeg om maximaal zeven uur twee kinderen aan je bed staan.

Daarnaast bleek onze jongste niet zo gemakkelijk als de oudste. Dat wil zeggen, hij was meer gefocust op dingen die hij niet mocht. Leuk, van die tierelantijntjes op de tafel, maar menig kandelaar is van een gezwinde breuk gered omdat ik inmiddels scherp ontwikkelde instincten heb ontwikkeld. Voor mij is het ook niet leuk om mijn kinderen als een havik in de gaten te houden om ervoor te zorgen dat ze niks slopen.

En zeg je iets te vaak nee omdat je te moe bent of vanwege een andere reden, dan stoppen de uitnodigingen vanzelf. Dat is geen verwijt, maar een natuurlijk proces. Het gebeurt gewoon. Want iedereen heeft zijn eigen leven en ook dat staat natuurlijk niet stil. Tel daarbij op dat ik zelf niet de meest handige persoon ben als het gaat om persoonlijke contacten onderhouden, en je komt bijna nergens meer. Je groeit uit elkaar. En dan wordt het moederschap ineens best heel eenzaam.

Nieuwe contacten op het schoolplein?

Stiekem had ik verwacht dat ik wel wat nieuwe contacten zou op doen op het schoolplein. Zeker nu ik na het wisselen van baan vaker op het schoolplein sta. Maar het valt me zwaarder dan ik dacht. Niet omdat de ouders niet leuk zijn, want aardige mensen hoor. Maar de verhuizing kost veel energie. Nieuwe mensen leren kennen kost veel energie. Sowieso kost het me altijd erg veel moeite om contacten op te bouwen. Ik vind het doodeng om zelf de eerste stap te zetten.

Tenslotte zijn sommige moeders en ik gewoon geen match. Helemaal prima als jij met je slippers in de herfst, panterprintbroekje en “PRISCILLAAAAAA” scanderend de aandacht van je kind probeert te trekken, maar ik durf wel met enige zekerheid te stellen dat wij elkaar niet zoveel te vertellen hebben na het introgesprekje.

Maar er zijn wel lichtpuntjes! Er zijn nog steeds een aantal vrienden die mij gewoon mee trekken om iets leuks te gaan doen,  met of zonder kinderen. Waar ik prima eens op terug kan vallen en wat mee af kan spreken als ik een keer tijd heb (jullie weten wie jullie zijn, ik hou van jullie!). En er zijn inmiddels een aantal speeldates voorbij gekomen. Terwijl de jongens en speelmaatjes vrolijk de boel verbouwden, dronken wij moeders een kopje koffie en vonden we wat raakvlakken. Het was een verademing!

Uiteindelijk wordt het beter

Het is voor mij een bewijs dat het uiteindelijk beter wordt en dat ik het “investeren in nieuwe relaties” nog niet helemaal heb verleerd.  En omdat beide jongens nu wat ouder worden, is het straks ook weer gemakkelijker om ze allebei mee te nemen. Dat wil zeggen, zodra de jongste kleuter zijn pittige peuterfase voorbij is, want inmiddels kleuter of niet: die houdt gewoon aan. Maar dat kan niet meer dan nog maximaal een jaar duren…. toch? ;)

En in de tussentijd… Als ik zelf niets onderneem, gebeurt er niets. Dus als ik niet eenzaam wil zijn, moet ik er toch zelf op uit om nieuwe contacten te leggen. Het is een van de redenen waarom ik mezelf dit jaar ten doel heb gesteld om nieuwe mensen te leren kennen. Liefst een beetje in de buurt van Doesburg en dát blijkt nog wel een uitdaging. Dus moeders in Doesburg: kom maar op. Ik ben best leuk en een tikkeltje sarcastisch. ;)