Een peuter, een fiets en een ongeluk (4)
De voortanden zijn eruit. Even lijkt de rust wedergekeerd. Eten gaat beter, het ventje heeft minder pijn en hij is helemaal bijgekomen. En dan begint het wéér te bloeden. De frustratie is compleet. “Au, mama!” jammert Monster!1. Hoewel ik hem zachte dingen probeer te voeren, bijt hij verkeerd. “Aan de zijkant eten, dan gaat het wel,” sus ik. Braaf doet ie wat hem verteld wordt (blijkbaar doen de oren het dus tóch, als het hem uitkomt). Maar even later kijk ik fronsend naar zijn gezicht. In zijn mondhoek hangt een druppel bloed. Het is dan drie uur ’s middags, ruim…Bekijk bericht