Ode aan alle moeders
Als je kind geboren wordt neem je het je zo voor: ik ga mijn kinderen goed opvoeden. We leren hem of haar respect voor de wereld, dat we hard moeten werken om iets te krijgen en dat niet alles vanzelfsprekend is. En dan komt de speelgoedmarketing om de hoek kijken. Voor je het weet heb je van je kind een verwend nest gemaakt. Helemaal zelf. Het is er ingeslopen. Deels omdat ik het gewoon te leuk vindt om speelgoed voor ze te kopen, terwijl ik voor mezelf amper wat aanschaf. Maar speelgoed kopen is gewoon zo leuk! Ik schreef al…
Bekijk bericht
Afgelopen december ging ik met mijn moeder shoppen in Maastricht. Ik pikte haar met de trein op en samen reisden we verder richting zuiden. We waren Roermond nog niet voorbij en ik zat ongegeneerd te janken in de coupé. Omdat we gingen verhuizen en wij opnieuw een schoolkeuze moesten maken. En dat vond ik verschrikkelijk. Op dat moment zaten we natuurlijk ook middenin de spanning dat niemand ons kon of wilde helpen met onze oudste. Ik was gigantisch gefrustreerd met de trage gang van zaken (en als ik heel eerlijk ben, ben ik dat nu weer, want we zitten al…
Bekijk bericht
Eerder schreef ik al blogs over hoe wij hebben geprobeerd om onze oudste zindelijk te krijgen voordat hij naar school zou gaan. Daarin hebben we gefaald. En daarom kan ik tijdens mijn vakantie, elke keer bij een poepbroek, naar school om hem te gaan verschonen. Hij wil nog steeds niks te maken hebben met zowel potje als wc, hoewel hij inmiddels wel heeft kunnen vertellen dat hij vooral bang is voor het poepen. Dat is voor ons al een kleine overwinning. We kunnen zelfs een redelijk gesprek voeren over dat we het dan alleen met plassen gaan proberen. Maar als puntje bij paaltje…
Bekijk bericht
De voortanden zijn eruit. Even lijkt de rust wedergekeerd. Eten gaat beter, het ventje heeft minder pijn en hij is helemaal bijgekomen. En dan begint het wéér te bloeden. De frustratie is compleet. “Au, mama!” jammert Monster!1. Hoewel ik hem zachte dingen probeer te voeren, bijt hij verkeerd. “Aan de zijkant eten, dan gaat het wel,” sus ik. Braaf doet ie wat hem verteld wordt (blijkbaar doen de oren het dus tóch, als het hem uitkomt). Maar even later kijk ik fronsend naar zijn gezicht. In zijn mondhoek hangt een druppel bloed. Het is dan drie uur ’s middags, ruim…
Bekijk bericht