6 onthullende bekentenissen van een loedermoeder

We willen allemaal het beste voor onze kinderen. Althans, daar ga ik vanuit. Maar ik wil ook het beste voor mij. Ik wil niet altijd doen waar mijn Monsters zin in hebben, loedermoeder die ik ben. Ik wil soms gewoon het nuttige met het aangename verenigen. En dan doen we wat ík wil… zonder dat ze het eigenlijk in de gaten hebben. 

Meestal dan, he ;)

1. Verdwijnende voorleesboekjes

Ik vind voorlezen leuk. Echt waar! Je hebt echt fantastisch leuke voorleesboeken die niet te lang zijn, en die je keer op keer kunt lezen. De boekjes van Kleine Ezel, bijvoorbeeld. Ik vind ze geweldig. Maar er zijn ook boekjes die ik ronduit een verschrikking vind om mee in bed te kruipen. Zo’n beetje alle vertalingen van Disney films. En laat het nou nét zo zijn dat Monster!1 de boekjes van Wall-E, Bolt en Winnie de Pooh helemaal fantastisch vindt.

Soms zijn we de boekjes ineens kwijt. Want dan heb ik ze hoogstpersoonlijk verdonkeremaand. Als in, ik heb ze zonder dat hij het zag achter het bed laten glijden. Wanneer hij om één van de boekjes vraagt, is het standaard antwoord (inclusief uitgestreken gezicht en soms even meezoeken): “Ik weet niet waar het boekje is. Zullen we dan maar wat anders kiezen?” Succes gegarandeerd. Tot ze een keer onder het bed kruipen en de boekjes vinden. Dan zit ik er weer even aan vast.

2. Schermtijd

Iedereen vindt er wat van. De tijd dat je je kind achter een TV of Ipad laat bivakkeren. Een scherm inzet als oppas. Regelmatig lees ik over afspraken maken, schermtijd beperken, wat wel of niet te kijken en vraag ik me af of we nou wel of niet quota’s moeten instellen en of we het allemaal wel goed doen… En dan ga ik naar bed.

En word ik ’s ochtends veel te vroeg wakker gemaakt door mijn kroost. Nog half hallucinerend vertel ik ze dan dat ze maar filmpjes moeten gaan kijken. Samen stormen ze de trap af en als ik geluk heb, kan ik nog anderhalf uur slapen. An-der-half uur. Fok die schermtijd en afspraken, want mijn bed is me op dat moment heilig.

3. Verse groentes koken

Als je me al een tijdje volgt, weet je dat ik niet zo’n keukenprinses ben. Ik wil niet uren in de keuken staan en het liefst ook niet vijf minuten. Ik vind er geen zak aan, aan dat koken. Maar aangezien we allemaal helaas toch regelmatig groenten naar binnen moeten krijgen, zal ik (of mijn vriend) er toch voor moeten zorgen dat er iets op tafel komt. Het liefst met een paar van de schijf van vijf items erin.

Verse groentes? Uitgebreid koken? Dat duurt me allemaal te lang. Wij hebben regelmatig potjes groenten. Of diepvrieszakken. En onze favorieten zijn Taco’s en Burrito’s van Knorr Wereldgerechten, en de kipkerrie roerbak noedels van Maggi. Vooral die laatste is zo klaar: Bak je kip, gooi er een potje sperziebonen bij, sausmix erover, water erbij, noodles erin en je bent binnen een kwartier klaar. Maggi en Knorr hebben hun omzet door ons afgelopen jaar fors zien stijgen.

Daarentegen heeft Olvarit forse verliezen geleden toen onze kinderen met de pot mee gingen eten. Ze worden dus helemaal verpest door E-nummers, maar inmiddels hebben ze er een gezonde weerstand tegen op gebouwd. Mijn Monsters zijn amper ziek, dus er zal wel iets goed gaan.

4. We gaan zo eten!

“Mama, mag ik iets lekkers?” vragen de Monsters regelmatig. “Nee, we gaan zo eten,” is na vier uur mijn standaard antwoord. Dat weerhoudt mij er niet van om zélf wel gauw een koekje naar binnen te werken. Of wat er dan ook maar voorhanden is. Wanneer ze niet kijken, trek ik gauw een kast open (ik moet er toch zijn om het avondeten uit te halen). Stiekem moffel ik het stukje “lekkers” in mijn mond en doe vervolgens net of mijn neus bloed. 95% van de tijd kom ik er mee weg.

Hoor ik daar een “AAAH, ZIELIG”? Neuh, vind ik niet. Want als de Monsters iets lekkers krijgen, eten ze hun avondeten helemaal niet meer. En ik weet dat ik het wel opeet. Ik kan daar nou eenmaal wel volwassen mee omgaan, want ik ben de volwassene in dit verhaal. Verschil moet er wezen.

5. Fulltime werken

Ja, je hoort het goed. Deze loedermoeder werkt fulltime! Dat wil zeggen, ik werk 4 dagen bij de leukste oppassite van Nederland en ’s avonds schrijf ik ook nog wel eens wat. Dus ik werk eigenlijk méér dan fulltime. Mijn jongste ging tot vorig schooljaar 3,5 dag naar een kinderdagverblijf, de oudste 3 middagen naar de BSO en op woensdag werden ze opgehaald door een oppas. Inmiddels werk ik veel thuis en vang ik ze 3 middagen zelf op, en 2 dagen zit ik tot laat in Amsterdam. Die twee dagen koester ik enorm.

Ik vind het soms wel vervelend hoor. Zeker toen de oudste naar school ging en ik me ronduit ruk voelde dat ik hem niet zelf vaker kon ophalen. Maar ik werk ook graag. Het afgelopen jaar kreeg ik een hoop extra respect voor thuisblijfmoeders, want ik ben er van nature niet een. Ik heb het geprobeerd en ben een tijdje gestopt met werken, maar het is niet voor mij. Ik moet mijn hersenen fors aan het werk zetten om niet helemaal wanhopig te vervallen tot babygebrabbel en peuterpraat. Een schoolvakantie van twee weken is voor mij al lang genoeg; ik ben blij dat we daarna weer gewoon in het gareel kunnen.

6. Vakantie zonder kinderen (twee weken lang)

Als ik vertel dat ik een keer twee weken zonder kinderen op vakantie ben gegaan, krijg ik wel eens vreemde blikken. “Twee weken? Vond je dat niet zielig? Ik zou dat nooit kunnen!” “Waarom zo lang dan? Je kon toch ook korter?” Ja, ik heb het allemaal gehoord, wanneer ik vertelde over mijn reis naar Amerika samen met twee vriendinnen. De jongste was toen negen maanden oud, de oudste net twee. En het was héérlijk.

Even was ik weer gewoon Linda. De eerste dag voelde ik me schuldig, en daarna heb ik alleen maar genoten. Met volle teugen. In die twee weken laadde ik volledig op en kon ik alles weer aan. Ik heb er geen moment spijt van gehad.

Loedermoeder?

Maakt dit alles mij een loedermoeder?

Misschien wel. Maar weet je, ik word er gewoon zelf zoveel blijer van. Tijd voor mezelf, voorlezen wat ik leuk vind, eten wat IK wil. Maar als ik dan een loedermoeder ben, ben ik wel een blije loedermoeder. En als blije moeder ben ik een stuk leuker voor mijn kinderen.