Met mijn kind naar de GGZ voor een etiket (dat rijmt)

Ik zit in de kamer van de psycholoog. Ik wacht op mijn kleuter. Hij is keihard aan het werk met de psychologe van de GGZ. Want hij doet de psychologische test. Ik mag me er niet mee bemoeien. Spelenderwijs loodst ze hem door de spelletjes die ons straks inzicht gaan geven in zijn persoontje. Zodat we hem kunnen helpen.

Mijn kind gaat naar de GGZ en krijgt straks een label. Een etiketje wat van mij nooit zo hoefde. Al vanaf het moment dat ik zwanger was zei ik dat hij maar lekker normaal moest zijn. Lekker in de middenmoot. Hij hoefde niet hoogbegaafd te zijn. Als ie maar mee kon in de groep. Doe maar lekker gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Je leest heel veel over kinderen met een label. Dat artsen de pillen niet schuwen en kinderen het liefst tot de nek volproppen met Ritalin. Dat ouders aansturen op die berg aan pillen en zo’n etiket. Zodat ze kunnen zeggen, zie je wel. Het is niet mijn schuld.

Label voor de maatschappij

Er schiet door mijn hoofd: Doe jij nou niet hetzelfde? Met al het doordrammen bij de kinderarts en GGZ? Is dat label straks voor hem, voor mij, of voor een derde partij? Ja, ik wilde hulp voor mijn kind. Niet alleen voor hem, maar ook voor mij.

Want het voelt toch een beetje als falen als je het zelf niet voor elkaar krijgt. Maar als puntje bij paaltje komt, is het voor mij nooit zo’n groot probleem geweest. Als het wijdverspreid geaccepteerd werd, had ik hem niet zo achter de vodden aan gezeten. Want dat label komt er voor de maatschappij. Omdat hij een klein beetje anders is dan normaal wordt geacht.

Mijn kleuter kijkt de kat uit de boom. Is motorisch een beetje onhandig (of nouja, lomp). Is super gefocust op details. Vind al het nieuwe doodeng. Houdt graag de controle en wordt boos of bang als hij die niet heeft. Heeft niet een heel lange aandacht spanne en kan zich niet goed concentreren in een groep. Speelt graag. En is niet zindelijk.

Mijn kleuter is niet zindelijk

Van al deze dingen is de laatste degene waar mensen van gaan fronsen. En waar ze wat van vinden. En die mening niet onder stoelen of banken steken. Als dit laatste zinnetje niet aan de opsomming was toegevoegd, was het gewoon een verlegen en voorzichtig jongetje geweest. Een kleuter, die nog mag spelen. Die misschien een beetje extra begeleiding en aandacht nodig heeft op school.

Maar een kleuter die niet zindelijk is, dat kan niet in deze maatschappij. Ik weet zeker dat als hij op die wc gedaan had wat hij moest doen, we nu niet met deze psychologische test bezig waren geweest.

Als ik deze gedachtes uit bij de psychologe is ze het met me eens. Want een angststoornis, waar de kinderarts en wij zelf aan dachten? Uit de eerste intakes zien de psychologen daar niets van terug. Dat was een korte opluchting. Nu denken ze aan een vorm van autisme. Welke, dat wordt nu dus onderzocht.

Diagnose van de GGZ

Daarvoor is mijn jongen nu bezig met die test. Moeten we volgende week nog een keertje terug voor de laatste vier spelletjes (want tsja, die aandacht spanne… dus). Gaan ze een keertje kijken op school. En dan kunnen ze een diagnose stellen.

Eigenlijk wil ik helemaal geen diagnose. Ik wil gewoon de handvatten om mijn kleuter te helpen plassen op die vermaledijde wc. Laat mijn kind lekker etiket-vrij, zegt de rebel in mij. Weg met die labeltjes. Steek ze maar ergens waar het daglicht nooit komt!

Plak maar een stickertje

Maar als het, zoals de psychologe zegt, de school ook meer inzicht geeft, als het onszelf meer inzicht geeft, als we hem daardoor beter leren begrijpen, en bovenal, als we dan serieus genomen worden, dan plak er maar zo’n stickertje op.

Dan plak ik er nog een paar Thomas de Trein en Frozen stickers naast. Gewoon, omdat het zo’n lekker jong is die een paar extra stickers verdient. Hij heeft de afgelopen maanden zulke gigantische stappen vooruit gezet. Hij is zoveel zekerder van zichzelf geworden. Heeft zijn draai helemaal gevonden, op zowel school en de BSO. Praat inmiddels honderduit. Ontdooit veel sneller bij vreemde gezichten. Ik ben enorm trots op hem.

Label of niet, hij is altijd meer dan alleen het etiketje wat straks op hem geplakt wordt. En die wc? Nouja, hij zal vast zindelijk zijn als-ie 12 is. En eventueel autistisch of niet, dan verschoont ie straks maar lekker zelf z’n luiers.

Lees meer: Ik kies voor mijn kind (en doe een stapje terug)