Soms voel ik het. Die alles verterende liefde die je van binnen opvreet. De liefde voor mijn kinderen. Alsof je hart zich tot een knikker samen knijpt en tegelijkertijd mijn adem wordt afgesneden. En soms springen de tranen in mijn ogen als ik naar ze kijk.
Tuurlijk heb ik voor het kinderen-tijdperk ook wel hartzeer en liefde gekend, maar toch voelde dat nooit zoals dit. Normaal gesproken ben ik niet iemand die overal strooit met bloemetjes en alles lief, mooi, aardig en leuk vindt. Daar ben ik veel te nuchter voor. Daarnaast zijn mijn Monsters ook regelmatig strontvervelend en dan knijpt mijn hart zich niet samen van liefde, maar knars ik mijn tanden van ellende.
Ze zeggen dat je zoveel van kinderen terug krijgt. Ooit vroeg ik mezelf getergd af: Wat dan? En vooral, wannéér? Maar het zit soms in zulke kleine momenten waardoor je de vervelende momenten instant vergeet. Zoals,
Er zijn natuurlijk nog veel meer momenten, maar dan wordt deze blog wel erg lang. Wat zijn jullie momenten?
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…