Soms voel ik het. Die alles verterende liefde die je van binnen opvreet. De liefde voor mijn kinderen. Alsof je hart zich tot een knikker samen knijpt en tegelijkertijd mijn adem wordt afgesneden. En soms springen de tranen in mijn ogen als ik naar ze kijk. Tuurlijk heb ik voor het kinderen-tijdperk ook wel hartzeer en liefde gekend, maar toch voelde dat nooit zoals dit. Normaal gesproken ben ik niet iemand die overal strooit met bloemetjes en alles lief, mooi, aardig en leuk vindt. Daar ben ik veel te nuchter voor. Daarnaast zijn mijn Monsters  ook regelmatig strontvervelend en dan knijpt…Bekijk bericht