Column: Ging een moeder met twee kinderen in de trein…

“Kijk, mama! Dat is elektriciteitsdraad!”

Trots kijkt mijn peuter naar mij op terwijl hij dwingend met zijn vinger tegen het raam van de trein prikt. “Ja, vent, dat klopt. En wat kun jij dat goed zeggen,” zeg ik trots. Het is niet héél vreemd, want hij heeft het woord tot het vervelende af willen oefenen toen we het Disneyboekje “Jacobus Tierelier Vliegt Uit” lazen.

Het volume loopt iets op, dus ik leg mijn vinger tegen mijn lippen. “Shht,” fluister ik, “kijk. Daar liggen twee mensen te slapen. Die zijn héél moe. We moeten dus even zachtjes doen.” Op een dringende fluistertoon babbelen de kinderen verder en zoeken naar nog meer slapende mensen. “Daardaar,” zegt mijn kleuter sissend, “Daar is er nog een, mama! Die slaapt heel hard.”

Met een boekenweekgeschenk en een Railrunner

Ik reisde gisteren samen met de jongens van Culemborg af naar Weert, met de trein. Boekenweekgeschenk mee (dank, schoonmama!), dus op enkel één Railrunner (en een bonnetje ervan, want anders: ruzie) hadden de kinderen de tijd van hun leven. De voorbereidingen waren gedegen: Gewapend met Fristi, smarties, rozijntjes en liga´s (want je weet maar nooit) wandelden we het station op.

Vooraf spraken we af dat ze wel goed moesten luisteren. Want als je mama los laat, raak je haar misschien kwijt. Was niet meteen de meest overtuigende reden, maar dat ze opa en oma dan niet zouden zien… dat was een ander kaliber. Dus ze stapten netjes in de sprinter en bleven goed zitten. En braaf hielden ze mijn hand vast bij het overstappen in Den Bosch. Vol trots stonden ze op de roltrap naar boven en weer naar beneden.

Ietwat ongeduldig moesten we even wachten op de volgende trein, waarin we een zitje moesten delen met iemand anders. Ik hield mijn hart vast, want dan is drie kwartier nog best wel lang. Zéker voor kinderen met een aandachtspanne van een vlieg.

Ik weet niet wat ze gegeten hadden (buiten de smarties), maar ze bleven zitten. Observeerden de meneer die bij ons zat. “Mama, kijk! Hij heeft een horloge!” riep mijn kleuter uit. Ik knikte enthousiast mee. “Ja, dat is wel een hele mooie he?!” De man gniffelde terwijl mijn kleuter serieus knikte en zijn aandacht weer verlegde naar het raam.

Elektriciteitsdraad

Samen lazen we een boekje. En het laatste stuk keken we naar buiten. We zagen overwegen, wissels, molens en… elektriciteitsdraad, dus. Tenslotte zagen we de kerk van Weert. Zonder kleerscheuren en als supertrotse moeder kwam ik met mijn jongens aan op het station.

We stapten samen met een iets oudere vrouw uit, terwijl ik mijn kinderen de hemel aan het in prijzen was omdat ze zo goed geluisterd hadden (zie, ze kunnen het wel!).

“Dat jij elektriciteitsdraad al kan zeggen,” zei de mevrouw tegen mijn peuter. “Dat kon ik nog niet hoor, wat knap!” Hij glunderde, ik glunderde.

Ze keek op naar mij en zei hard: “En wat ben jij een goede moeder. Je hebt twee ontzettend welopgevoede kinderen.”

Zo, die kan ik in mijn zak steken. Met twee kinderen, een aan elke hand, grijnsde ik breed. “Dankuwel, mevrouw,” zei ik vrolijk.
“Dankuwel mevrouw,” aapten twee engeltjes mij na. Ze liep verder. En ik was trots op mijn beleefde, welopgevoede kinderen.

Om het feest helemaal compleet te maken, vroeg ik mijn jongens: “Willen jullie met de lift?”

En zo geschiedde.

Lees ook: Omdenken: Zeg vaker “ja” tegen je kind