Half vijf ’s ochtends. De deur van de slaapkamer klettert open. “MAMA? MAG IK OP JOUW TELEFOON?” In een split-second maak ik een slaapdronken afweging en ontgrendel de telefoon. Terwijl Pocoyo uit de speaker galmt loopt hij weg en ik draai me nog een keer om. Ik wil alleen maar slapen.
In de anderhalf uur erna komt hij geregeld iets melden. Dat hij de poes binnen heeft gelaten. Dat het buiten nog donker is. Of dat hij eigenlijk toch Winnie de Pooh wil kijken. Ooit, denk ik, ooit kom je je nest niet meer uit. Een kwaadaardig plannetje nestelt zich in mijn hoofd. Ooit pak ik je terug. Jou en je broer. Ooit ga ik wraak nemen op mijn kinderen, en die wraak zal heel zoet zijn.
Payback is a bitch. Want, lieve zoons van mij, wij vrouwen? Wij hebben een uitstekend geheugen. Al deze streken worden netjes opgeslagen en gearchiveerd in moeders’ hersenen. Tot we ze een keertje nodig hebben en we ze even afstoffen. En dan?
Er komt een moment dat ze hun nest niet meer uit te branden zijn. Daar kunnen zij en wij ook ons misschien nog niet zoveel bij voorstellen wanneer ze rond vijf uur rond het ouderlijk bed aan het dansen zijn, maar ik weet het nog goed uit mijn eigen jeugd: het komt. Tijd om alvast wat vragen op te stellen als: “Waarom geeft de zon licht?” Of: “Waarom is kaas geel?”. En misschien sta ik zelf wel helemaal niet op, op zo’n goddeloos tijdstip, maar zet ik gewoon de wekkers een paar uur naar voren.
Bunkeren ze de ene dag met smaak een bord lasagne leeg (verstopte groente, top!), is het de volgende keer: “Ik vind dit niet zo lekker.” Waarbij ze met een ferm gezicht en opgetrokken neus het bord van zich af duwen. Bloed.onder.je.nagels. Dus wat ga ik doen als ze ooit een keertje koken voor mij, liefst nadat ze ettelijke uren in de keuken hebben gestaan? Juist. Ik duw theatraal het bord van me af zonder te proeven. “Ik vind dit niet zo lekker,” vertel ik ze dan. Misschien smeer ik het zelfs wel uit over de tafel. Of kieper ik het bord op de vloer. Gewoon, omdat het kan.
Ik weet niet waarom, maar als ik met de jongens aan tafel zit gaat het ineens over poep. En plas. “Ewww, dit lijkt op poep.” (cue punt 2.). Eens kijken of ze het nog leuk vinden als ze een jaar of 16 zijn. Of ouder. En ik zelf dat onderwerp eens met smaakt aanstip. Even wat details erbij vermeld. Liefst wanneer ze wel zelf wat te eten hebben gemaakt, anders is het namelijk weer zonde van mijn tijd.
Een van de meest gênante momenten tot dusver was toen mijn peuter bij de kassa in de supermarkt op standje Metallica riep: “Maar mama, als jij geen piemel hebt, wat heb jij DAN?” Ik ben de schaamte inmiddels voorbij. Maar ik verkneukel me al bij de gedachte dat ik mijn jongste rond zijn achttiende in de supermarkt vraag: “Maar hoe voelt dat nou eigenlijk, plassen uit een piemel?” Wraak is zoet.
Haha. Ha. Not. Die schoen die je zoekt? Een halve meter naar links. Je struikelt er bijna over. Grappig dat ze die nooit kunnen vinden, maar wel het kleinste stukje paprika uit hun eten kunnen vissen (puntje 2). Tot ineens alle schoenen op miraculeuze wijze écht zijn verstopt en de mannen ineens op hun sokken naar school moeten. Tja, mama kon ze ook niet vinden. Heb echt overal gezocht, hoor.
Ooit. Ooit hebben mijn kinderen een auto. En die ga ik volproppen met rotzooi, zand, modder, vette vingers en speelgoed. Succes met opruimen, schatjes. Oh, ik pulk ook wat stukjes stof los of maak ik een prachtige tekening op je bekleding. En als bonus verstop ik ergens een bananenschil.
“Mama, je moet stoppen met bellen! Het is heel belangrijk!” Ik bel dus bijna nooit he. Want ik haat bellen. Ik stuur liever een berichtje of een mail. Maar soms moet je wel. Om een afspraak te maken met een bedrijf. Of de tandarts. Of nouja, soms word je gewoon gebeld. Maar als je ophangt… niks. Of zijn ze soms alweer vergeten wat ze wilden vertellen. Dus met twee mobiele puberzonen over een jaar of tien? Ik hang wel aan hun benen om te zeggen dat ze moeten stoppen met bellen. Dat het heel belangrijk is. En wat er dan zo belangrijk is? Misschien heb ik wel op de wc geplast. Of net een koekje gegeten.
In het allereerste huis waar ze op zichzelf gaan wonen is mijn wraak heel erg zoet. Die wc? Trek ik niet door. Eens kijken hoe lang het duurt voordat ze erachter komen wat er nou precies ligt te stinken. Of ik leg een nummer 2 klaar en roep ten overstaan van hun vrienden: “HET IS GELUKT! KOM KIJKEN!”
Bijna altijd lig ik bij mijn kinderen als ze in slaap vallen. Wanneer ik de kamer uit sluip is het weer raak: mijn mijn voet stap ik op zo’n klote-legoblokje. Binnensmonds vloekend en hopend dat ik ze niet wakker maak strompel ik de kamer uit. Ik zweer het: Ooit strooi ik die legoblokjes uit over hun vloer. Kijken of ze dan nog niet willen opruimen.
Serieus. Hoe krijgen de jongens hun kledingkasten elke keer zo overhoop? Ik ruim ze altijd in. Negen van de tien keer pak ik hun kleding eruit. En toch is het elke keer weer een grote bende. En dat niet alleen, van MIJN kast maken ze ook een zooi. Overal ligt speelgoed. De sokken zijn uit elkaar getrokken (even tot tien tellen… of tot honderd…). Dus die kledingkast in hun nieuwe huis? Dat wordt een groot feest voor mij. Al is het maar dat ik alle sokken in ongelijke paren samenvoeg.
Wraak nemen op je kinderen: voeg jij een nummer 11 toe aan deze lijst? Of 12? ;)
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…