Zo’n dag: Ter leering ende vermaek

Je kent dat wel. Zo’n dag… je hebt er allemaal wel eens een. Zo’n dag dat niks goed lijkt te gaan, je een stortvloed van commentaar krijgt waar je niks mee kunt (of wilt) doen. Zo eentje waarbij je het liefst na een uur het dekbed over je hoofd trekt en wacht tot ie over is.

Nouja, zo zit ik eigenlijk niet in elkaar. Ik probeer altijd maar het positieve in te zien. Beetje omdenken enzo. Dus daarom besloot ik mijn horror-ochtend maar ter leering ende vermaek te plaatsen. Kan er tenminste iemand nog om lachen.

Goed. Aangezien wij al een paar avonden op rij na twaalven gaan slapen en het eerste kind zo rond half zeven aan mijn nest staat, kom ik een beetje slaap tekort. Dus nadat ik de jongens had aangekleed, sleepte ik mij even naar de wasbak om wat water in mijn gezicht te plenzen. En mijn oren uit te mesten. Want (cue goor verhaal, dus skip even de rest van deze alinea en de volgende als je niet over oorsmeer wil lezen) de productie van oorsmeer in mijn rechteroor maakt overuren.

Ik ben doof!

Nou ben ik niet heel kritisch, maar om nou met een bruine smurrie uit mijn oor de kinderen weg te brengen, dat gaat me wat tever. Dus ik ging enthousiast aan de slag met de Audispray. En probeerde het uit mijn oorschelp te vegen. Ergens in dat proces ging iets niet helemaal goed, want het resulteerde in een dicht oor. Half doof keek ik mezelf verbluft aan. Hoe kreeg ik dat nou weer voor elkaar?! Nog maar een keertje proberen met de Audispray, maar hoewel het enigszins iets verbeterde, was het geen Halleluja momentje.

Inmiddels sloegen mijn schuimbekkende monsters van de honger elkaars hoofden in, dus eerst hen maar even voederen. Lekker rustig wel, met zo’n half gehoor. Natuurlijk ging er bij een van de discussies een beker drinken over de tafel. Over de papieren en een net-gearriveerd jurkje heen. Top. Gelukkig bleef mijn laptop gespaard.

Kinderopvang

Eten op, drinken op (of over de tafel), dus de auto in en richting kinderopvang. Daar werd ik even apart genomen. Of ik het afscheidmoment van de jongste wat korter wilde houden. “Hij wordt daar heel onrustig van, als je wat langer blijft,” zei de leidster, en ik zag dat ze zich enigszins ongemakkelijk voelde. Ik was verbaasd. Ik ben namelijk niet iemand die haar kind over het hekje wil plaatsen en de deur uit wil rennen, dus ik zit er meestal tien minuten tot een kwartiertje (en okee, soms iets langer als we wat aan de vroege kant voor school zijn).

Nouja, prima, wil ik best proberen. Ik weet ook wel dat Monster!2 zich momenteel gigantisch tegen mij aan het afzetten is, en dat hij bij iedereen beter handelbaar is dan bij mij. Maar het deed toch even zeer. Positief bekijken dan maar? Kan ik morgen tien minuten langer blijven liggen. Maar het stak wel iets. Niet omdat zij geen gelijk heeft, maar omdat ik het rot vind dat hij bij mij op dit moment zo recalcitrant is. Zint me niks.

Extra ondersteuning

Toen moest de oudste nog naar school. En nadat ik hem gedropt had in de klas, was daar de bijeenkomst voor de extra ondersteuning. Heel even voelde ik alsof ik zelf weer in de schoolbanken zat toen ons stap voor stap en in detail werd uitgelegd hoe we de kinderen mee konden nemen in het nieuwe thema beroepen. Héél even ging er door mijn hoofd, dat ik hier helemaal geen zin in had. Oh schuldgevoel, uw wraak was direct erg zoet.

Dus nam ik het werkboekje in ontvangst, bekeek de opdrachten (die leken me niet allemaal supermoeilijk voor Monster!1), en luisterde hoe we dit aan konden pakken. En voelde me enigszins aangesproken over de pengreep van mijn oudste (want die heeft ie niet), ondanks dat er niemand persoonlijk werd aangesproken. Zo’n dag, dus. Dat niks lekker valt. En je de helft niet mee krijgt omdat je half doof bent.

Afspraak met de huisarts

Toen ik de school verliet plensde het. Maar ik was voorbereid, dus ik klapte mijn ubergrote paraplu open — en hij klapte dubbel. Vol afgrijzen keek ik naar mijn prachtige, fluoriserend gele paraplu waar met geen mogelijkheid enige beweging in te krijgen was. Shit! Dus ik rende naar de auto en reed naar huis, alwaar ik de huisarts maar even belde. Want ik heb ooit één keer eerder mijn oren uit laten spuiten, dus ik dacht, kat in het bakkie. Zo geregeld.

Nee. Er is morgen pas plek. Serieus?! “Hoe komt het dan?” vroeg de assistente.

“Eh  nou, ik probeerde mijn oren schoon te maken. Met audiospray (serieus, dat zei ik). En toen probeerde ik dat uit mijn oor te vegen. Maar ik denk dat ik het erin heb geduwd.”

“Oren moet je helemaal niet schoonmaken, mevrouw.” Zo’n dag dat zo’n opmerking ook echt voelt als een persoonlijke aanval.

Ik telde in mijn hoofd tot tien. “Nou, mevrouw, ik vind het toch een stuk prettiger om met een schoon oor naar mijn werk te gaan,” mopperde ik. “En het is nou eenmaal al gebeurd.” De afspraak was daarna snel gemaakt.

Zo’n dag dus

En toen naar huis. Om tien over negen klapte ik de laptop open (serieus, die assistente hoefde niet te weten dat ik vandaag thuis werkte). En verzuchtte dat ik inderdaad zo’n dag had vandaag. Het was nog niet eens tien uur, en ik had het al opgegeven.

Inmiddels heb ik de Monsters opgehaald, heb ik al diverse ruzies gesust en kinderen in hoeken geplaatst en heeft de jongste zojuist in zijn onderbroek gepoept. Het is dus voorlopig nog niet over. Zo’n dag dus, dat je dus ook nog eens aftelt naar bedtijd, en je daar stiekem heel schuldig over voelt. Maar ik weet, zo’n dag duurt meestal maar één dag. Morgen wordt alles beter! Want ik kan dus in ieder geval tien minuten langer in mijn bed blijven liggen.

Ik hoop dat jullie er een beetje om kunnen lachen, dan heeft het toch nog iets positiefs opgeleverd. Want ergens doe ik ook nog mee aan een maand #nietnegatief. Dus als je hard moet lachen, hou je dan vooral niet in ;)

And if you’ll excuse me, ik ga ff een drol uit een onderbroek wassen. En een Duplo baan bouwen.

Lees ook: Lieve moeders, veroordeel mij niet!