5x Wat ik niet snap van mijn jongenskleuter

Mijn jongenskleuter. Het is een ras apart. En voor zijn moeder is hij soms onbegrijpelijk. Gewoon omdat ie een jongen is en jongensdingen doet die zijn moeder niet doet. Mijn jongste is exact zo’n jongen uit het boekje. Zo’n rouwdouwer die je moet uitlaten en zijn grenzen moet laten verkennen. Die je een jongen moet laten zijn.

Dat doe ik dan ook zeker. Want mijn uk is een fysiek ventje met een heleboel zelfvertrouwen. Ik wil dat hij dat vertrouwen houdt. Dus laat ik hem zoveel mogelijk los binnen de veilige grenzen. Kan hij een honderd meter voor me uit? Dikke prima. Mag hij in een klimrek klimmen wat eigenlijk voor een gemiddeld basisschoolkind is gebouwd? Ja hoor. Soms blijf ik daar wel bij staan, maar ik laat het hem zoveel mogelijk zelf doen.

Kralen door de kamer

Mijn kleuter is geen stilzitter. Kan amper aan tafel blijven zitten voor het avondeten. Een kennis van me met twee dochters vertelde me ooit dat haar oudste meisje, destijds een jaar of drie, een halfuur op de bank kon zitten om kralen te rijgen. Ik moest lachen. Die van mij zou dat maximaal anderhalve minuut volhouden. Daarna zouden de kralen door de kamer vliegen.

Het mooiste is dat je hieraan gewoon kunt mee doen. Laat hem maar lekker bepalen wat te doen. En als je erin mee gaat, zit ie te schaterlachen van plezier. Maar er zijn een paar dingen waar ik gewoon niet bij kan met mijn hoofd. Waarschijnlijk omdat ik een vrouw ben. En hij een vent.

1. De piemel is heilig

Met stip op één, mag ik wel zeggen. Sinds de jongste zindelijk geworden is, is de piemel interessanter dan ooit. Hij kan ermee helikopteren, er kan bijna een knoop in (bijna, hij is de hele dag door aan het oefenen tot het lukt), rolt hem op en af en hij trekt hem uit als een elastiek. Als klap op de vuurpijl zit hij als een heuse Al Bundy op de bank met zijn hand in zijn broek. Het allerliefst loopt hij de hele dag in zijn blote gat en draagt hij zijn edele delen in zijn hand.

Wel een broek aan? Dan vraag ik tienduizend keer of hij moet plassen maar nee, hij wil alleen maar even voelen of zijn piemel er nog is. Of hij loopt parmantig rond terwijl zijn jongeheer boven zijn broek uit steekt. Ohja, je kan er ook dingen in stoppen, in dat plassertje. Knikkers enzo. Waarom? Geen idee. Het zal een jongensding zijn.

2. Alles moet kapot

Echt. Alles. En als het nou enkel dingen waren die ook kapot konden (jeweetwel, zoals Lego en Duplo wat je daarna weer in elkaar kan zetten), maar nee. Kledingstukken, zowel duur als goedkoop, worden aan de lopende band geruïneerd. Zelfs de meest onverwoestbare speelgoedmerken kunnen stuk. Niets interessanter dan te zien hoe je de graver van een graafmachine kan slopen. Eigenlijk moet hij daarna weer in elkaar maar hey: je kunt niet alles hebben.

Als mama hem vervolgens echt niet meer kan maken, breekt de derde Wereldoorlog uit. Overigens beperken ze zich niet tot hun eigen speelgoed. Ook onze frutsels moeten het met de grofvuilcontainer bekopen. Plantenbakjes? Tof hoe die kapot vallen. Paperclips? Wooow, die kun je helemaal uit elkaar buigen. En potloden kunnen echt wel gemakkelijk doormidden. Ik hou het er maar op dat ze inventief zijn, gewoon alles willen onderzoeken en later raketwetenschappers worden.

3. Vechten

Om alles moet worden gevochten. Wordt er een treinbaan gesloopt? Dan houden de heren elkaar in de houdgreep. Staat er een voor de televisie? Dan wordt hij ervoor weg geschopt. Overigens is dit een meer recente bezigheid. Tot een paar weken geleden kwam de terreur vooral van de kant van de jongste. Want dat is de relschopper. Onze oudste is zo meegaand als een Golden Retriever. Die is niet zo vechterig.

Tot onze kleuter aan zijn treintjes kwam. Ineens kwam hij los en lag er een verbouwereerde kleuter op de grond. En sindsdien houdt de oudste zijn broertje min of meer onder de duim. Ik juich het toe, dat-ie eindelijk een beetje van zich afbijt. Maar het aantal gevechten neemt erdoor wel toe.

4. Klimmen

ALLES is om in te klimmen. Het trapje naar de halfhoogslaper? Is voor mietjes. Je trekt je gewoon aan de uitvalbescherming naar boven. Of je gaat via de glijbaan. Dat klimrek in de kamer? Superleuk, maar nog leuker is het om via de verwarming op de vensterbank te klimmen en half door het raam naar buiten te hangen, om zo je moeder een driedubbel hartinfarct te bezorgen. Tafels, stoelen, kasten, randjes, hekken, bomen, stenen, trapjes: als hij erin of erop kan, doet hij dat.

Nu is mijn kleuter gelukkig een zeer ervaren klimmer. Als dreumes klom hij al in de schutting en ik liet hem (tot hij de buren begon te bespioneren). Hij heeft zijn lijf onder controle. Daarom weet ik zeker dat hij een keer over die grenzen heen gaat en wij hem uit onze prachtige mooie eikenboom moeten redden.

5. Alles moet hard

Compromis? Nooit van gehoord. Wandelen? Nee. Dat is voor watjes. Of je laat je dragen (en daarmee bedoelt-ie op de rug, want dat is het allerleukst en ohja, of je dan ook even SNEL wil gaan) óf je gaat op standje Dafne Schippers. Als je de 100 meter niet in 10 seconden kan rennen, mag je niet mee doen. Erg leuk als je je kleuter wat meer vrijheid wil geven. Moet je je wel even bedenken hoe hard je moet lopen om hem eventueel in te halen. En rennen over de rand van een plantenbak is het allerleukst. Zeker als er heel veel mensen vervolgens afkeurend naar je moeder kijken.

Praten? Nog zoiets. Als je niet schreeuwt hoort mama je vast niet. Dat die kinderen van mij niet permanent hees zijn mag een wonder heten. Pas als ik ga fluisteren valt er soms een kwartje. Vallen? Nou ja… dat kan dus ook hard. En als het een beetje mee zit, raak je ook nog je tanden kwijt. Op mama springen? Liefst met de knieën en ellebogen naar beneden. In mama’s benen of buik. Au.

Genderneutrale piemel

Ohja, voordat ik de moraalridders en hippe genderneutrale idiologen over me heen krijg: Tuurlijk kunnen meisjes ook bijna alles van bovenstaand lijstje. Behalve die van de piemel, want dat is een beetje gek als meisjeskleuter. Genderneutraliteit is nou eenmaal geen sekse. En natuurlijk zijn er jongens die dit lijstje aan zich voorbij laten gaan. Maar als ik in mijn omgeving kijk, zijn het toch meer de jongens dan de meiden die deze streken uithalen. Of die in ieder geval het voorzetje geven.

Maar goed, tot op zekere hoogte laat ik het gaan. Ook al snap ik het niet. Want ergens vind ik het ook wel mooi, die energie. Dat-ie zoveel durft en doet. En dan klim ik maar gewoon een keertje mee.  Stoeien we samen en doen we een sprintwedstrijdje. Schreeuw ik ook een keer. Vindt hij geweldig en het lucht nog op ook. Gelukkig hebben we geen buren meer, zullen we maar zeggen. Het enige wat ik niet wil is dat ie zijn piemel hanteert als we aan tafel zitten, want ik vind het gewoon een beetje goor als zijn tampeloeres op de tafel ligt tussen de erwtjes, aardappels en vissticks.

Hoe zit dat bij jullie jongenskleuters? Zijn het net zulke dolgedraaide overactieve Jack Russels als de mijne, of hebben jullie ook een zachtaardige Golden Retriever zoals mijn oudste? Wat snappen jullie niet van jullie jongens?

Lees ook: Omdenken: Zeg vaker “ja” tegen je kind