Waarom ik de nieuwe basisschool óók spannend vind

De zomer is weer bijna voorbij. Dat betekent dat de school weer begint. Maar het is niet de plek die ze gewend zijn. Waar de kleuter al een jaar naar toe ging. En waar de peuter af en toe mee naar toe mocht. Een nieuwe woonplaats betekent meteen een nieuwe basisschool. We beginnen weer helemaal opnieuw. En voor iedereen is dat wennen.

“Mam, ik vind juf Esther een beetje spannend,” pruttelde mijn kleuter vorige week. Ja, dat snap ik wel. Het is niet niks, zo’n nieuwe school. Waar je helemaal niemand kent, zelfs niet de juf. Afgelopen week waren ze nog aan het verbouwen in de school. Stiekem liep ik met mijn jongens even naar binnen zodat we de nieuwe juf alvast een handje kunnen geven.

Gelukkig, ze was er. En ze gaf niet alleen een handje, maar ook een complete rondleiding. Hij wist al waar zijn jas kwam te hangen en waar hij zijn tas kon in doen, en waar de juf ging zitten als hij naar binnen ging. Juf Esther had namelijk al ervaring met een autistisch kind in de klas, en dat gaf mij ook al weer wat zekerheden. Ik ben nu al blij met de schoolkeuze die we hebben gemaakt. Die eerste schooldag, dat kan niet anders dan een succes worden.

Samen spelen is zó moeilijk

En toch knijpt mijn hart een beetje samen voor mijn kleuter. Want dat autisme, da’s toch wel een obstakel gebleken in het maken van vriendjes. Mijn oudste is namelijk heel slecht in het samen spelen. Het écht samen spelen. Je op elkaar afstemmen. Kijken wat de ander wil doen en daarin mee gaan.

Het leggen van sociaal-emotionele contacten is dus wel een dingetje. En daarom maak ik me over hem extra zorgen en is zijn spanning de mijne. Onze oudste is een gevoelig kind. Het liefst zou ik hem onder mijn vleugels houden. Lekker veilig van onder moeders veren de wereld laten verkennen. Beschermen tegen de boze buitenwereld. Maar dat kan nou eenmaal niet. Hij moet in het diepe. Zelf fouten maken. Vallen en opstaan. Daarvan leert hij meer dan wanneer ik het hem voorkauw, of wanneer ik hem van alles weg houd.

Toegegeven, hij hád wel vriendjes op de oude school. Dat waren de kinderen die hij al van kleins af aan kende. Waarmee hij was opgegroeid op het kinderdagverblijf. Die hij van haver tot gort kende. In het hele jaar basisschool heeft hij met één jongetje een band opgebouwd… een beetje. Nooit helemaal.

Pieker ik teveel?

Maar joh, wie weet valt het allemaal mee. Ik ben namelijk een gigantische piekeraar en maak dingen groter dan dat ze zijn. Want weet je nog? Ik maakte me ook druk toen we een nieuwe basisschool moesten kiezen en dat ging een stuk beter dan dat ik had durven dromen. Misschien moet ik iemand hebben die me een schop onder mijn vakantiehol geeft en die zegt: “Zit niet zo te schijteren en wacht het nou eerst maar eens even af!”

En dan nog. Mocht het zo zijn dat hij het echt moeilijk heeft, kunnen wij als ouders natuurlijk ook de eerste stap nemen om een klasgenootje uit te nodigen. Wat heet, meneer is eind september jarig. Nodigen we de hele klas toch gewoon uit, ruimte zat. ;) Met onze hulp komt hij een heel eind, dat heeft hij deze vakantie aan ons en zichzelf bewezen.

Een nieuwe basisschool voelt weer als de allereerste keer

Zo’n nieuwe basisschool voelt meteen weer als de allereerste schooldag, vorig jaar. Ook voor mij. Het betekent dus hoogstwaarschijnlijk dat ik straks vast weer als een zielig hoopje ellende loop te grienen op het schoolplein. Dat ik, ondanks dat ik snákte naar wat rust in huis, uitkijk naar de klok van twee uur, wanneer ik hem kan ophalen. Gekke wezens, die moeders.

Ik weet zeker dat we zo aan het ritme en aan de nieuwe school gewend zijn. En dat ik dan de rust en ruimte om me heen in de ochtenden enorm ga waarderen. Dus morgenvroeg om half negen zwaai ik mijn kind uit, en laat ik los. Neurie ik desnoods even het vermaledijde “Let it go”, vertrouw ik op mijn kleuter dat alles goed gaat en ga ik aan de slag om mijn huis weer after-vakantie-proof te maken.

Hoe zit dat met jullie? Kijken je uit naar de eerste schooldag, of zie je er een beetje tegenop?

Lees ook: Wendag op school voor kleuters? Voor de ouders!