Still going strong! Er gebeurden wel een paar dingetjes die me flink hebben laten zweten, de afgelopen dagen. Maar er waren ook ultieme momenten waar ik intens blij van werd. Ik neem jullie even mee. Want zie je de subtiele wijziging in de titel?
Lees eerst: Dagboek van een ex-roker: deel 1 en Dagboek van een ex-roker: deel 2
Er gebeurde namelijk iets op dag 11. Die ik al beschreven had in deel 2.
’s Avonds ben ik aan het puinruimen. Niet alleen mijn lijf maar ook de speelgoedkast moet leeg. De jongens hebben echt veel te veel speelgoed (daarover later meer) en ik ben aan het sorteren voor Marktplaats. Natuurlijk moet ik wat dingetjes opbergen, en ik kijk in mijn werkkamer. En dan zie ik hem.
De laatste van zijn soort.
De sigaret in de kast. In mijn boekenkast. Waarschijnlijk ooit gedachteloos door mij neergelegd en intens vergeten. Tot nu. Even staar ik ernaar. Hij staart terug. En begint dan te praten. Of nouja, niet echt natuurlijk. Maar dat verslavingsstemmetje. Dat duiveltje in mijn hoofd. Het engeltje gaat met hem in gevecht. Ze slaan elkaar op de muil.
“Zonde, joh, van die sigaret. Had je dat de 30e september geweten. Had je hem nog even lekker op kunnen roken. Doe het nu even dan. Het is er maar ééntje, dan ben je niet helemaal verslaafd.”
Ik ruik eraan. God, wat ruikt dat lekker. En ik overweeg het. Om even, vlak voor het slapen, zoals ik al zo vaak heb gedaan, naar buiten een sigaretje te roken. Ik ga ervan genieten, dat weet ik zeker.
“Weggooien is toch zonde?” lispelt het stemmetje. Ja, dat is het. Want weet je wat het kost, zo’n sigaret? Doodzonde. Daarom wilde ik ook alles opgerookt hebben en geen nieuw pakje meer kopen.
Maar ik aarzel. En langzaam leg ik hem terug in de boekenkast. Niet voor nu. Maar voor later. Een kutmoment wat er vast en zeker nog zal komen.
’s Ochtends lig ik in bed. De sigaret is niet uit mijn gedachten geweest. Ik zie hem in mijn verbeelding eenzaam liggen in de boekenkast. Zonde wel. En ineens word ik een beetje pissig. Maak het nou, denk ik, en ik sla het dekbed van me af. In mijn pyjama loop ik naar mijn woman cave en grijp ik de sigaret.
Ik been met grote stappen naar de keuken, alwaar ik de deur van het slot gooi. Maar voordat ik naar buiten stap, moet ik nog één ding doen…
Ik grijp een schaar.
Pak de sigaret.
En knip het kreng in 7 stukjes.
Daarna stamp ik naar buiten en gooi de stukjes bijna ceremonieel in de container, die ik daarna zonder omhaal aan de weg zet. Gelukkig wordt hij vandaag ook meteen geleegd.
Ik voel instant spijt, maar ik weet dat het moet. Het is de verslaving die spijt heeft. En ik besef me dat dit een glorieuze overwinning is. Ik heb niet toegegeven. En ik ben hypertrots op mezelf.
Ik merk dat ik er minder aan denk. Aan het roken. Gek is dat. Eigenlijk was de volgende sigaret altijd in mijn achterhoofd aanwezig. “Als ik nu rook, kan ik over anderhalf uur weer.” Of dat je op het station een trein laat schieten, omdat de volgende er over tien minuten toch alweer aan komt. Als ik de kinderen naar bed wilde brengen keek ik al uit naar de peuk achteraf.
Dat heb ik nu niet meer zo vaak. Zelfs de momenten die eerder cruciaal waren, sla ik af en toe over. En dat is een fijn gevoel.
Het is weer vrijdag, en ik ga weer naar Amsterdam. Vorige week verstijfde ik op het station toen ik vertraging had en snakte naar een sigaret. Dus ik ben nu wel een klein beetje huiverig voor dat stationsmomentje.
Maar alles loopt op rolletjes. Er is een parkeerplek bij het station, ik kan een kaartje kopen en de trein die ik vorige week miste, haal ik nu wel. Dat scheelt alweer. En als ik in Amsterdam uitstap, pak ik niet de trein maar ga ik lopen. Het is een wandeling van 25 minuten en ik vind het fijn om te wandelen. Bovendien is het nu extra goed voor me, denk ik maar.
Er wordt een hoop gerookt op straat. En elke keer als zo’n vleugje rook in mijn neus verdwijnt, geniet ik ervan. Ik vind het nog steeds lekker ruiken, maar het maakt een deel uit van een groter geheel. Dat besef treft me als een mokerslag en ik sta even stil. Vlakbij de kermis op de Dam. Wat een geuren. De sigarettenrook vermengt zich met popcorn en de geur van de stad. En het maakt me niet uit. Het doet me niks.
Maar van binnen jubel ik. Ik ben niet meer bezig met het afscheiden van de sigarettenrook in het grotere geheel om er even een snuifje van mee te krijgen. Het is vervaagd naar het gehele geurenspectrum. En ik voel me ineens een niet-roker in plaats van een ex-roker. In de pocket!
Sinds de eerste dag heb ik niet meer op de weegschaal gestaan. Toegegeven, de eerste week ging goed qua fruit en water-met-munt smaak, maar van dat fruit ben ik een beetje afgevallen. Ik heb best wel wat gesnoept. En ik maak me een klein beetje zorgen.
Het is niet zo dat ik niet meer in mijn kleding pas. Maar toch: dat aankomen, da’s dus voor mij wel een dingetje. Ik wil niet 10 kilo aankomen die er vervolgens moeizaam maar weer af gaan. Want sporten? Tja. Haat ik. Vind ik verschrikkelijk. Ik heb inmiddels mijn nieuwe bakfiets omarmd dus ik fiets meer. Ik houd van wandelen, maar zou niet weten wanneer ik dat vaker moet doen (behalve in Amsterdam op en neer naar kantoor). Sportschool? Nope. De laatste keer had ik een sponsor-abonnement.
Ik wil het toch weten. Ik ga op de weegschaal staan. Maar volgens mij klopt ie niet helemaal. Ik krijg een rolberoerte als ik +12 kilo zie. Nouja, dat kan écht niet. Dat had ik wel gemerkt in mijn kleding. Maar ik heb een haat-liefde verhouding met de weegschaal. Of de weegschaal met mij. Want als ik er de volgende keer op sta, zegt hij +10. En na de volgende keer +0,5. Daarna een paar keer +1,2. Die houd ik dus maar aan. En dat valt me gigantisch mee.
Ohja, en ik moet nu echt een keer een nieuwe weegschaal.
Ik vind het toch een beetje gek, die 1,2 kilo. Want zeker de tweede week ben ik echt niet héél erg zuinig geweest met de suiker. Dus ik ga eens na wat ik vóór 30 september naar binnen werkte aan suikers, en daarna.
Er zijn een paar verschillen. Zo mikte ik bij de Aldi elke keer steevast twee zakjes kikkers en muizen, of een plak marsepein het karretje in. Die heb ik laten liggen. Goed, dat heb ik gecompenseerd met een paar repen Tony’s, laat ik niet liegen. Maar de échte klapper? Ik heb al twee weken geen fles cola meer gekocht. Daar spoelde ik de asbaksmaak mee weg. En dat doe ik nu natuurlijk niet meer.
Dus eigenlijk, is mijn conclusie, is die suikerverslaving alleen maar goed geweest. Ik compenseer namelijk wél met suiker, maar neem ook een hoop suiker níét in. Ik blijf een beetje in balans dus. Die ene kilo en een beetje, die had ik wel verwacht. Stond ook in mijn zelfhulpboek. Chill.
Maar goed, die 1,2 kilo’s moeten er wel af. Dus dat betekent therapeutisch bladeren harken en daarna drie kwartier met de jongens op de trampoline. Dat lijkt toch niet op sporten.
Het is herfstvakantie maar jongens, wat een prachtig weer. Ik laad de jongens ’s middags in de bakfiets en nadat ik een pakketje heb gedropt bij het servicepunt, rijden we naar de speeltuin.
Die is net pas open, maar er zitten al een paar moeders. Met sigaret. In de speeltuin. Twee weken geleden was ik er echt zo bij gaan zitten. Ik herken ook een moeder van het schoolplein. Maar nee. Weet je? Ik wil hier gewoon helemaal niet bij horen. Dan vinden ze me maar arrogant.
Ik moet even denken aan de sketch van Harrie Jekkers. Over de Antirookfundamentalisten. Ik heb nog steeds niks tegen rokers. Maar roken in een speeltuin, ik vond het eigenlijk altijd al vies. Het bezorgde me een extra schuldgevoel, waardoor ik er nog eentje wilde roken. Nu niet meer. Met een big smile op mijn gezicht betaal ik de entree en ik knik de dames toe. Met opgeheven hoofd voel ik de ogen in mijn rug prikken als ik verderop, tussen de speeltoestellen, een bankje op zoek. En ik verdiep me in mijn boek. Het zonnetje verwarmt me, terwijl mijn monstertjes heerlijk spelen.
To be continued…
Lees ook: Hoi. Ik ben een (ex)rokende moeder
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…