Home » Entertainment » Herkenning » Van ledikant naar peuterbed: onze peuter wordt groot!

Van ledikant naar peuterbed: onze peuter wordt groot!

peuterbed, ducktales, hoogslaper

Ik moest er dit weekend toch echt aan geloven. Onze jongste, nu op 2 maanden na 3 jaar oud, ging van zijn ledikant naar een peuterbed. Lang heb ik het voor me uit weten te schuiven, maar nu hij echt bijna zijn ledikant uit klimt, moesten we over.

We zijn al lichtelijk ervaringsdeskundigen als het aankomt op een peuterbed. Immers, onze oudste slaapt ook in een normaal bed. Toen Monster!1 over ging, dachten we dat hij daar flink aan zou moeten wennen. Dus hebben we er een heel ritueel van gemaakt. Samen hebben we het bed opgebouwd en hij heeft er op mogen springen en spelen. Het ledikant lieten we er naast staan, voor het geval hij ’s avonds echt niet wilde slapen in zijn nieuwe bed.

Met de oudste was het peanuts

Maar hij wilde héél graag slapen in zijn nieuwe grotejongensbed, en heeft niet meer omgekeken naar het ledikant. Tuurlijk was het wel leuk dat je zomaar je bed uit kon en nog even naar buiten kon kijken, of nog even kon spelen. Er waren ook meteen goede afspraken en omdat hij gevoelig is voor vastigheid en regels, lukte het opvolgen ervan meteen vrij aardig:

– Als je ’s avonds niet kan slapen, mag je nog even spelen op je kamer (maar de deur blijft dicht)
– Als het donker is, blijf je in je bed (iets minder handig in de zomer)
– Alleen als er iets aan de hand is, kom je naar papa en mama

Tuurlijk volgde hij de regels niet altijd even strikt op. En hij stiefelde ’s avonds ook wel eens op de overloop, of stond ineens beneden voor een slokje water. Maar over het algemeen is Monster!1 vanaf baby af aan al een supergoede slaper die de nachten gewoon doorhaalt. Alleen als er écht iets aan de hand is, wordt ie ’s nachts wakker. En die ochtenden… in het weekend zit ie heerlijk pedagogisch onverantwoord voor een Disney film met een boterham en wat drinken, terwijl moeders nog een keer terug gaat naar bed. Peanuts dus, dit!

Onze ondernemende lichte slaper

Dan onze tweede. Die slaapt vanaf baby af aan al niet heel erg diep, en wordt minimaal twee keer in de week ’s nachts nog een keer brullend wakker. Soms moet ik erheen om te troosten, en soms laat ik hem liggen als ik hem hoor. Op een gegeven moment weet je namelijk wel het verschil tussen het geluid “er is iets aan de hand” en “ik wil gewoon bij mama liggen”.

Daarnaast heeft hij er de laatste een handje van om ’s ochtends om zes uur al te gaan roepen: MAMA IK BEN WAKKER!” Onthulling: Dan draai ik me nog even om met de gedachte, je speelt nog maar even in je eigen bed. Vooral hierom vreesde ik het peuterbed met grote vrezen. Want de keuze om hem te laten liggen vervalt dan voor mij, en verschuift richting hem. In mijn gedachten zag ik mijn schoonheidsslaapje vleugeltjes krijgen en uit het raam vliegen.

En tenslotte is hij íéts minder gevoelig voor regels dan mijn oudste(understatement ten top). Lang leve de lol, kijken hoe ver hij kan gaan, vrijhijhijhijheid blijheid, zelluf doen. En de laatste tijd om kwart over zes al klaarwakker (en dan draai ik me nog even om met, je speelt nog maar even in je eigen bed).

Eindelijk een peuterbed!

Het bed stond al ruim een maand uit elkaar op zijn kamer, wachtend tot het een keer in elkaar wordt gezet. En dit weekend was het zover. Samen bouwden we het bed op, en hij mocht er in springen en spelen. En hoe stoer, zo’n halve hoogslaper met trap? Mijn berggeitje was dolgelukkig!

Maar hoe dichter we bij kinderbedtijd kwamen, hoe meer peentjes ik ging zweten. Want hoe zorg ik ervoor dat mijn ongeleide projectiel in z’n bed blijft? We richtten zijn nieuwe bed in met zijn knuffels en zijn eigen kussentje. We verplaatsten een deel van het slaapritueel naar de kamer van de jongste. Gezamenlijk lazen we een boek op zijn nieuwe bed. En toen het boekje uit was, gebeurde er…. niets spannends. Meneer ging helemaal trots lekker liggen in zijn gigantische bed en viel zo in slaap. Alle zorgen voor niets. Wat een anticlimax!

Goed, hij is vannacht nog een keertje wakker geworden, maar na even troosten en een slokje water, ronkte hij door tot kwart over acht. Score!

Einde van een tijdperk

Dat peuterbed…  Het is een einde van een tijdperk. Weg ledikanten, schattige (ahum) kleine kindjes. Nu worden ze écht groot. Misschien was dat tóch ook nog wel een reden van het uitstellen. Want een beetje nostalgisch werden we er toch wel van en dat loslaten, dat is nog een dingetje.

Maar als ik ‘m dan zo trots zie liggen, dat mini-ventje in dat enorme bed, weet ik dat we toch de goede keuze hebben gemaakt om over te gaan. Want dat wij er aan toe zijn, dat is niet van belang. Híj was er overduidelijk aan toe.

Hoe hebben jullie de overgang van ledikant naar peuterbed beleefd? Hoe hebben jullie het aangepakt?

Volg:
Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.