Maandag was het zover. Onze peuter mocht voor het eerst gaan wennen op de basisschool. En hoewel hij er in eerste instantie immens naar uit keek, de avond voor de grote dag krabbelde hij ineens terug. Koudwatervrees.
Ik snap het wel. Ik was vroeger ook niet zo’n held. Vre-se-lijk vond ik nieuwe omgevingen met allemaal mensen die ik niet kende, of immense druktes (en ik ben daar nog steeds niet zo’n fan van). Ik ben een ervaringsdeskundige met peuters op een kinderdagverblijf, maar een kleuter op de basisschool? Ook ik stap in een volledig onbekende wereld. En mijn innerlijke controlfreak raakt daarvan volledig in paniek.
De allereerste wendag op de basisschool
En dan staan we ineens op zijn allereerste wendag samen in een grote school, met allemaal mensen die we allebei niet kennen, een vreemde omgeving, nieuwe rituelen… want het gaat er dus wel heel erg anders aan toe dan op een kinderdagverblijf. Daar moeten we allebei even aan wennen; die wendag is er net zo goed voor mij!
Op een rij de eerste verschillen:
– Voorbereiding is key. Fruit en lunch en drinken moet je dus zelf meenemen. (woehoe, daar heb ik aan gedacht!)
– De schoenen mogen aanblijven. Grote verrassing voor Monster!1 :) (Een beetje onwennig loopt hij op zijn sandalen naar binnen)
– Er is geen tijd om uitgebreid te vertellen over het weekend of bijzonderheden te delen. (Dat doe je altijd op het kinderdagverblijf en daar vragen de leidsters ook om. Ik voel me ineens een nummertje.)
– Eérst de juf een handje geven. (Tot mijn verrassing vindt hij dat geen probleem en geeft braaf een handje. Hij zegt zelfs hoe hij heet. De juf breekt het ijs door zijn stoeltje te pakken en hem het mooie plaatje met allemaal kleuren te laten zien)
– Je kan niet lekker alles uit de kast trekken, maar gaat in een kring zitten. (De juf vraagt of je dichtbij haar wil zitten maar je hebt hem al gespot: Je grote vriend M. van het kinderdagverblijf. Dáár wil je naast zitten! En deze herkenning is gelijk ook een hele opluchting voor ma)
– Nog even knuffelen met mama, en dan gaat mama weg. (Véél sneller dan hij gewend is. Ik zie de paniek in zijn ogen en voel hoe mijn ogen prikken. Als de juf klaar is met het begroeten van alle kinderen, vraagt ze of hij samen met haar wil zwaaien. Ik zie de opluchting van herkenning op zijn gezicht staan)
Ook voor moeders is het wennen
Met tranen in mijn ogen loop ik weer naar buiten. En eenmaal thuis besef ik me een aantal dingen:
– Het flesje water wat ik in zijn tasje had willen doen staat nog op het aanrecht. SLECHTE ONTAARDE MOEDER, nou heeft ie niks te drinken!!! (Ik hoop dat ze hem daar een bekertje water kunnen geven)
– Ik heb het, ook vanwege mijn stress, helemaal niet meer gehad over zindelijkheid. Want hij heeft nog steeds zijn luier aan. (Ik hoop maar dat ie z’n grote boodschap even ophoudt, maar zet voor de zekerheid het geluid van de telefoon maar aan)
De tijd kruipt voorbij. Maar gelukkig heb ik nóg een kind. En het is stiekem ook wel een beetje leuk om meer persoonlijke aandacht aan hem te kunnen schenken. Tweede kinderen hebben het niet altijd even makkelijk met een grote broer die zoveel mogelijk tijd claimt.
En ineens is het alweer tien voor twaalf. Ik mag hem gaan ophalen! Volgens de juf ging het allemaal prima. Ik verontschuldig me nog eens voor het vergeten van het drinken. Ze grinnikt. “Ach, het is voor allemaal een wendag, hoor.” Mooi, dan fiets ik er ook nog maar even onze.. eh… zindelijkheidsproblematiek in. En ook dat is vrijwel geen probleem.
Monster!1 is een grote jongen!
Bijna huppelend loopt Monster!1 met me mee naar huis en vertelt enthousiast hoe leuk hij met zijn vriendje gespeeld heeft (ik dank de voorzienigheid op mijn blote knietjes dat dat gozertje in dezelfde klas zit) en wat hij gedaan heeft. Vraagt wanneer hij weer mag. Ik vertel dat ie éérst nog twee dagen naar het kinderdagverblijf moet, maar dat zint hem niet. “Nee mama. Ik ben een grote jongen. Die moeten naar school!”
Het lijkt dus allemaal wel goed te gaan komen. Voor Monster!1 zijn de wendagen geen probleem. Ik denk dat ik meer te wennen heb de komende drie weken dan hij.
Lees ook: Mijn kind is 3: De scholenspeurtocht (2)
