Dag drie na het fietsongeluk. De voortanden van Monster!1 zijn steeds losser gaan zitten. Na nog een incidentje is de maat vol: we gaan naar de tandarts. En mijn innerlijke criticus schreeuwt uit volle borst: je maakt de verkeerde beslissingen!
Lees ook: Een peuter, een fiets en een ongeluk (1) en Een peuter, een fiets en een ongeluk (2)
Wederom kruipt Monster!1 halverwege de nacht bij ons in bed. Ik laat het zo. Hij heeft nu iets meer moeite met inslapen, maar het lukt uiteindelijk toch. Rond 7 uur staan we op en hij moet verplicht mee douchen. Want weer zit alles onder het bloed. Dit kan toch niet langer zo?!
Hij wil heel graag filmpjes kijken op de Ipad. Normaal not done tijdens ons ochtendritueel, maar laat hem maar even bijkomen. Hij probeert wat brood te eten. Het doet hem zeer. Mijn hart bloedt als ik de tranen in zijn ogen zie springen. Tegelijkertijd heeft hij zó’n honger dat ie zijn pijn verbijt tot het echt niet meer gaat en hij niet meer wil eten. Je zal net zien dat wij altijd Brinta in huis hebben, en dat het nu net op is. Mental note: boodschappen halen.
Toevallig moest ie vandaag ook naar het consultatiebureau. De afspraak is al een tijdje geleden gemaakt omdat meneer nog steeds niet zindelijk is (en dat voorlopig ook nog niet wordt, ondanks dat ie bijna 4 is. Ik ken mijn pappenheimer). Maar we bespreken enkel dat het met de school, waar hij in september naar toe gaat, afgestemd is. De aandacht gaat vooral uit naar zijn tanden, ook al doet het bureau daar niets aan.
Oók nog een vaccinatie
Wat ik éven vergeten was, was dat meneer ook zijn laatste consultatiebureau-vaccinatie zou krijgen vandaag. Oeps. Ik twijfel even of ik hem dat op dit moment moet aandoen. Aan de andere kant moeten we dan over een paar weken nog een keer terug, en dat wil ik hem óók niet aandoen. Dus met een tegenstribbelend kind op schoot wordt de vaccinatie gezet, hij bijt uit paniek op zijn onderlip en já hoor, de sluizen gaan weer open.
De maat is vol. Dit kan zo werkelijk niet langer. Terwijl ik zijn schoenen aan trek, bel ik de tandarts, met een knagend schuldgevoel in mijn buik over de vaccinatie. Dat zet ik op dat moment resoluut aan de kant. Actie in de toko. “Ik wil dat je er naar kijkt. Óf de tanden gaan eruit, óf ze worden op de een of andere manier vastgezet. Maakt me niet uit hoe het gebeurd, maar dit kan zo niet langer,” zeg ik tegen de tandarts. Ik ben niet vaak zo stellig, maar het werkt: we kunnen over een halfuur terecht bij de tandarts. Dan maar eerst boodschappen doen. En ik koop mijn schuldgevoel af door Monster!1 iets lekkers te laten uitzoeken (lees: slagroomsoezen).
De tandarts trekt de voortanden… zonder verdoving(?!)
Het ventje voelt de bui al hangen en wil niet mee. En eenmaal bij de tandarts weigert ie om in de stoel te gaan zitten. Hij wil naast mij op het bankje. Dikke prima. De tandarts kijkt en heeft zijn oordeel vrijwel meteen klaar: de tanden moeten eruit, allebei. Ze zitten inmiddels veel te los. Maar Monster!1 wil niet. Die heeft allang in de gaten dat er iets staat te gebeuren wat niet prettig gaat zijn. Daarbij de tandarts heeft geen roesje en mijn paniekvogeltje wil geen koelende verdoving. En zonder dat zowel mijn stoere ventje en ik het in de gaten hebben, trekt de tandarts de tand die het meest los zit, er zo uit.
De tranen springen in mijn ogen als ik Monster!1 van schrik en pijn onbedaarlijk hoor huilen. Met het tangetje is de tweede tand iets lastiger, maar gelukkig wel snel, ook zo verwijderd. En dat allemaal zonder verdoving. Ik wil schreeuwen van frustratie maar ik ben verlamd van verbijstering en onmacht. Wat de fuck, lul?! Monster!2, die bij gebrek aan oppas mee moest, is inmiddels ook finaal over zijn toeren (volgens mij denkt hij, dat hij hierna aan de beurt is). Ik bijt hard op mijn lip om mijn eigen tranen terug te dringen. De tanden krijgen we mee in een zakje. “Gelukkig waren het de melktanden nog,” zegt de assistent. De eerste die het nog een keer over melktanden heeft, hoek ik tegen de vlakte.
Nam ik wel de goede beslissing?
In de auto probeer ik nog sterk te zijn, maar de eerste tranen rollen al en mijn stem breekt als ik Monster!1 vertel hoe stoer hij is, hoe goed hij het gedaan heeft en hoe trots ik op hem ben. Hij is dan inmiddels alweer wat rustiger. Zijn jongere broertje heeft wat langer de tijd nodig om bij te komen. En eenmaal thuis zet ik ze allebei met de slagroomsoezen voor de televisie, waar ze hun geliefde Thomas de Trein mogen kijken. Tot mijn opluchting eet Monster!1 meteen al een stuk beter, en ik ga buiten in de zon zitten.
En dan laat ik los. Dikke tranen rollen over mijn wangen door wat er gebeurd is de afgelopen dagen en vooral de verse ochtend. En de beschuldigingen van mijn innerlijke criticus galmen door mijn hoofd. Was die vaccinatie nu echt nodig? Hadden we écht niks meer kunnen doen om die voortanden te redden? Was dit wel de juiste beslissing? Had je niet in kunnen grijpen bij de tandarts en waarom heb je niet eerst de kinderpraktijk gebeld, in plaats van je eigen tandarts? Waarom moet dit hem nou overkomen? Wat voor loedermoeder ben ik nou — tanden laten trekken zonder verdoving?! Je bent een slecht mens!
Langzaam neemt het af. Ik kom weer een beetje tot mezelf. En ik zie twee kinderen die, inmiddels gekalmeerd, lekker slagroomsoezen aan het kauwen zijn. Ik hoop dat het ergste nu voorbij is. En ik besef me dat ik voor de kinderen op zoek moet naar een andere tandarts. Wat een dag. En het is nog niet eens twaalf uur…
