Januari 2018. Ik zit aan tafel en kijk naar buiten. Er heerst een serene stilte. Buiten vallen de sneeuwvlokken gestaag. Ze veranderen de wereld om mij heen in een wondere wereld, een coconnetje waarin ik me heerlijk geborgen voel. De witte velden dempen het geluid, en ik geniet. De kinderen zijn naar school en ik zit aan de keukentafel te genieten van een kop thee en de rust. En bedenk me hoever ik ben gekomen.
Bekijk berichtBingewatchen. Ik hou ervan. Ik doe het sinds ik twee Monsters heb wat minder. Maar als zij op bed liggen, kunnen mijn vent en ik samen op de bank ploffen. Lekker een heel seizoen van een tv-serie achter elkaar kijken met een zak chips en ander snaaiwerk en niet meer met je hol van de bank afkomen. Héérlijk. En van vooral de post-apocalyptische series zijn wij fan. De wattes?
Bekijk berichtIk had eens een collega. En die was nogal bezeten van het geven van het complimenten. Iedereen vond dat maar een beetje raar, als er in een teammeeting ineens geroepen werd: “Heeft iemand nog een complimentje?” Er werd een beetje lacherig over gedaan. Maar nu weet ik dat ze een heel sterk punt had. Het was gewoon geen goede timing. Net een reorganisatie achter de rug, er was een dingetje met vertrouwen, het was “wij tegen zij” en ze hoorde toevallig in het “zij” kamp. Wrong place, wrong time. Op dat moment ook voor mij. Ik kon destijds ook helemaal niet…
Bekijk berichtEen tijdje geleden deed ik een oproep aan alle bloggende moeders om een blog te schrijven voor Volmaakt Onvolmaakt, om een keer een kijkje te nemen in hun volmaakt onvolmaakte leven als moeder. Daar werd massaal gehoor aan gegeven! Elke donderdag deel ik één van hun verhalen. Lees ze allemaal en besef je dat alle moeders maar wat doen. Dat niemand een diploma heeft, en niemand volmaakt is als moeder. Maar dat je juist in dat onvolmaakte de leukste moeder bent die jouw kind zich maar kan wensen!
Bekijk bericht