Wanneer je peuter 3 jaar oud is en niet zindelijk, krijg je steevast te horen: “Ze zijn ineens zindelijk, let maar op. Je hebt nog tijd genoeg.” Of ze nu één maand of al tien in hun vierde levensjaar zitten. Maar wanneer die vierde verjaardag gepasseerd is, gaan er ineens allerlei alarmbellen rinkelen. Want dan vertoont je kind ineens “niet normaal gedrag.”
Ja, dat wist ik al. Maar dat wist ik ook al toen hij drie jaar en drie maanden was, en de paniek om de zindelijkheid begon. Dat was in januari 2016. In april 2016 sprak ik met de verpleegkundige van het consultatiebureau. We spraken het hele verhaal door, inclusief dat hij niet normaal bang was, en planden alvast een afspraak voor juli. Ze gaf aan dat we alles hadden gedaan wat we konden doen en sloot af met: “Wie weet is-ie dan allang zindelijk.” Ik wist wel beter, want ik kende mijn kind. En in juli 2016 zaten we bij de consultatie-arts, die ons enkel adviseerde om goede afspraken te maken met school. Ik gaf het volledig op.
Maar toen school zich meldde, moesten we er weer wat mee. Want die kleuterjuffen, die verschonen dus geen poepluiers. Aan de ene kant snap ik dat volledig. Je hebt namelijk nog 25 kleuters rondrennen en iedere ouder snapt wel dat je die liever niet te lang alleen laat zonder begeleiding. Aan de andere kant is het mega frustrerend dat je elke keer gebeld werd, nét op het moment dat degene die je stand-by had staan om te komen verschonen, niet meer kon. En ik voelde me op dat soort momenten stevig te kort schieten als moeder. Mijn schuldgevoel tierde welig.
Doorverwijzing via huisarts: angstprobleem
Voor mij was de maat vol en ik ging naar de huisarts. Die regelde direct een doorverwijzing toen hij even naar de buik van Monster!1 wilde luisteren, en hij de paniekreactie van hem ervoer. Mijn kleuter zat namelijk helemaal weggekropen in het verste hoekje onder het bureau, moord en brand te krijsen dat hij niet wilde.
Het is namelijk niet zo dat hij alleen zo reageert op het “naar de wc moeten”. Van jongs af aan heeft hij al de neiging gehad om angsten héél lang vast te houden. Toen hij met 2,5 onder de douche zijn diarree liet lopen, schrok hij daar zo van dat het ons zo’n driekwart jaar gekost om hem zonder vechten en brullen onder de douche te krijgen. En toen de hond van mijn broertje hem iets te enthousiast begroette, besloot hij dat alle honden eng zijn. Het probleem staat dus niet op zichzelf.
Reikhalzend keek ik uit naar het bezoek aan de kinderarts, waar we een paar weken op moesten wachten. En toen het eindelijk zover was, constateerde ook de arts dat het niet zozeer een zindelijkheidsprobleem was, maar meer een angstprobleem. Ze zou gaan overleggen met hun psycholoog, of het wenselijk was dat zij de zorg zou overnemen of dat we doorverwezen zouden worden naar de GGZ. We moesten nog even twee dagen in spanning afwachten op haar telefoontje, maar de opluchting dat ze het angstprobleem in ieder geval zelf geconstateerd had, was bijna tastbaar.
Kinderthuiszorg inschakelen?
In de tussentijd adviseerde de intern begeleider op school me om de kinderthuiszorg te bellen, of zij hem misschien konden komen verschonen. Dat deden ze niet. Maar toen ik de IB-er nogmaals sprak was zij inmiddels wat verder gekomen: met een indicatiestelling of dringend verzoek van de kinderarts zou er toch een en ander mogelijk zijn.
Dus toen de kinderarts belde dat Monster!1 toch doorverwezen gaat worden naar de GGZ, én dat zij diezelfde avond al een dringend verzoek in mijn mailbox had gestopt, voelde dat als vroegtijdige Sinterklaascadeautjes in mijn schoen. De IB-er gaat weer in gevecht met de kinderthuiszorg en wij moeten één tot twee maanden wachten tot we bij Altrecht terecht kunnen, maar jongens, eindelijk erkenning!
Na al die maanden van “het komt vanzelf”, “hij heeft nog tijd,” “heb je zus-of-zo al geprobeerd?” is er eindelijk begrip voor het onderliggende probleem: zijn rijke fantasie en angst. Het voelt alsof we een reuzenstap hebben genomen in de goede richting. We zijn er nog lang niet, maar we gaan eindelijk weer vooruit na een lange periode van stilstand.
