Lieve jongen,
De eerste vier jaar van je leven zijn immens snel voorbij geflitst. Zo ben je een hulpeloze baby, en ineens ben je een kleuter en heb je morgen je eerste wendag op de basisschool. Ik heb er meer moeite mee dan jij. Jij staat te springen om te gaan mogen wennen. Maar ik moet je nu een stukje gaan loslaten. En dat is moeilijk. Het liefst zou ik je vasthouden, knuffelen en nooit willen laten gaan.
Lieve jongen, wat ben je bijzonder. Jij was degene die mij moeder maakte. Jij was degene die mijn hele leven op zijn kop zette. Want je kan van tevoren nog zo bedenken hoe je het allemaal wil gaan doen, maar toen kwam jij en werd het allemaal toch net even anders. Ik weet nog goed dat wij met jou uit het ziekenhuis kwamen en we nog twee uur moesten wachten op een kraamverzorgster. En dat ik bijna in paniek was omdat ik niet wist wat ik met een baby moest doen. Ik wist niet eens hoe ik je moest vasthouden! Maar al snel wisten we allebei niet beter.
Lieve jongen, wat word je snel groot. In bijna vier jaar van hulpeloze baby naar mondige kleuter én al heel snel grote broer, ook al was je nog zo klein. Je bent niet heel lang enig kind geweest, want binnen anderhalf jaar was daar je broertje (en wat vond je dat eng!). Soms heb ik me daar schuldig om gevoeld, omdat ik je ook graag meer tijd alleen met ons had gegund. Omdat ik je voor mijn gevoel nooit echt als enig kind hebt gehad. Maar nu, als ik zie hoe je je broertje bij de hand neemt en hoe jullie samen kunnen spelen, ben ik trots op je.Lieve jongen
Lieve jongen, soms snap ik je niet. Het praten gaat nog niet zo als zou moeten. Ik weet hoe gevoelig je bent. Ook voor nieuwe dingen die je moet uitproberen. Je bent geen held; je hebt zelfs een beetje faalangst. Je kijkt de kat, wat zeg ik, je kijkt de olifant uit de boom. Dat frustreert me regelmatig, terwijl ik weet dat je er niets aan kan doen. En ook weet dat ík er niets aan kan doen, behalve je aanmoedigen om toch een stap te nemen. Maar soms weet ik gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. Dan word ik soms een beetje boos, maar weet je, dat is ook gewoon mijn onmacht. Omdat ik niet weet hoe ik je daarbij verder moet helpen. En ik zou zo graag willen dat ik je erbij kan helpen, ik zou zo graag een angst voor je wegnemen, maar sommige dingen moet je alleen doen, in je eigen tempo.
En soms haal je het bloed onder mijn nagels vandaan. Als je ergens expert in bent, is het in het opzoeken van je moeders grenzen. Je kan zó’n zeurstem opzetten op een toon die ik totáál niet trek (die Darla van Finding Nemo, die dus). Je kan 100 keer dezelfde vraag stellen waar ik dan 100 keer hetzelfde antwoord op geef maar het antwoord simpelweg negeren. Je kan doelbewust je broertje irriteren (en vice versa). Soms ben je gewoon Oost-Indisch doof. En tijdens het avondeten kun je je neus ineens ophalen voor iets wat je eerder vrolijk hebt weggebunkerd. Ineens is het “niet zo lekker.” Iets wat je er maar zo-zo uit vindt zien, keur je meteen af. De driftbuien die uit het niets kunnen ontstaan. Wanneer je er tranen uit probeert te persen als je je zin niet krijgt. Ik trek het niet, wordt ongeduldig en soms zelfs boos (ooit kom je erachter: mama is ook maar een mens).
Maar dan kom je naar me toe en laat je mijn hart smelten. Wanneer je zacht over mijn wang aait. Wanneer je je broertje bij de hand neemt. Wanneer je tegen hem zegt, “kom maar bij mij zitten, dan gaan we filmpjes op de Ipad kijken!” Wanneer je wil knuffelen. “Even knuffelen, mama. Ik vind knuffelen fijn!” Wanneer je als een blij ei aan komt stuiteren als ik je ophaal van de opvang of thuis arriveer. En mijn hart smelt helemaal als je in je bed ligt en ik je langzaam in slaap zie vallen (en weet je, héééél soms, zou ik je het liefst ’s avonds wakker maken zodat we nog wat extra tijd kunnen doorbrengen).
Lieve jongen, wat word je snel groot. Mijn eigen oma zei het ooit al: “Liefde is ook… loslaten.” En dat doet een beetje pijn. Alsof je een stukje van jezelf moet lospeuteren met je nagels. Maar ik weet ook: het is goed. Je zet nieuwe stappen in de wijde wereld. Een wereld, die ik je heel graag wil laten zien. Die we samen gaan ontdekken. En daar kijk ik dan ook weer héél erg naar uit.
En weet je… stiekem blijf je altijd mijn kleine jongen, waar je ook naar toe gaat en wat je ook gaat doen.
Veel plezier morgen, lieverd.
Liefs,
Mama
Lees ook: Brief aan mijn moeder
